ณ รอยต่อ R2R รพ.สระบุรี
ณ รอยต่อ
ฉันนั่งอยู่มุมร้านเล็กๆ ของสนามบินเพื่อรอเวลาของการเดินทางกลับบ้าน
การเดินทางรอบนี้ของฉันใช้เวลาหลายวัน เพื่อย่นระยะของความรู้สึกให้สั้นลงบนการทำงานที่เกี่ยวข้องกับผู้คนหลากหลาย และมากลักษณะงาน ปรารถนาที่จะให้ความซับซ้อนน้อยลง เรียบง่ายมากขึ้น
ความปรารถนาในเรื่องการผลักดันการสร้างความรู้ในหมู่นักพัฒนางานมีมากส่งผลให้ฉันออกก้าวเดินทำในสิ่งที่คิดเชื่อนี้อยู่หลายปี ก้าวผ่านความเหนื่อยและเมื่อยล้ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จะมีสักกี่ครั้งนะที่ฉันตั้งใจจะวางมันลงแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ มันจะมีเหตุมาเหนี่ยวรั้งให้ต้องกระทำภารกิจนี้อยู่เสมอ ท่ามกลางทั้งการสนับสนุน และคัดค้านขวางทางไปพร้อมๆ กันจากผู้คนที่หลากหลาย
มองออกไปนอกกระจกบานใหญ่
ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม สายฝนโปรยปราย การเคลื่อนไหวของรถเล็กๆ ที่ถูกอนุญาตให้วิ่งในสนามบิน ทำให้ภาพเบื้องหน้าของฉันมีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ฉันทบทวนการทำงานในหลายวันที่ผ่านมา เป้าหมายคืออะไร ผู้คนมากมายทำงานมิเคยได้หยุด ทำเพื่อเลี้ยงชีพเป็นวัฏสังสารมิรู้จบสิ้นรวมทั้งฉันเองด้วย แม้จะจบหนึ่งงาน แต่ก็มีอีกหนึ่งงานโผล่ทับซ้อนขึ้นมาเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโตของฉันไม่เคยมีความฝันเรื่องการทำงานและการประกอบอาชีพเลย ฉันอยากเป็นเพียงเด็กเล็กๆ คนหนึ่งที่ได้เล่นตามจินตนาการและความปรารถนาตามประสาเด็กแต่กาลเวลาทำให้ฉันต้องวิ่งออกจากความฝันและดำเนินไปตามจังหวะของเวลาที่พัดผ่านมา
ฉันเดินทางมาถึงสนามบินดอนเมืองเมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม มืดค่ำพอสมควร มีพี่เจี๊ยบและน้องวิมารอรับ แม้การมารอรับและพบเจอจะฉุกละหุกพอสมควรแต่ก็ทำให้ประทับใจและเรียบง่ายได้เสมอ เรามาถึงสระบุรีแม้จะดึกความง่วงก็คลายตัวลง ฉันนอนอ่านหนังสือเล่มเล็กที่พกติดตัวมา และคิดว่าน่าจะนอนพักได้แล้วจึงได้หลับตาลง
วันที่ 8 พฤษภาคมมีผู้คนมากมายเกือบร้อยที่มานั่งกันเต็มห้องประชุมของโรงพยาบาลสระบุรีเพื่อร่วมเรียนรู้ R2R ด้วยกัน การบรรยายดำเนินไปเรื่อยๆ สลับกับการพูดคุยในเรื่องราวที่ผ่อนคลายสบายๆ ทำให้บรรยากาศดำเนินไปด้วยดีและมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะต่อกัน
โจทย์ของฉันคือ ในหนึ่งวันนี้คือความท้าทายของฉันที่จะทำให้ผู้คนที่อยู่เบื้องหน้าของฉันสามารถที่จะมองงานตนเองทะลุชัดถึงหนทางการพัฒนาและสามารถนำเครื่องมือ R2R มาใช้เพื่อพัฒนางานนั้นได้
หลายครั้งต่อหลายครั้งที่ฉันมองหน้าและสบตาคนทำงานสัมผัสได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า แต่ก็ยังสามารถสัมผัสพลังที่ยังมีต่องานได้อยู่บ้าง ฉันขบคิดและพยายามที่จะนำพาให้เกิดกระบวนการคิดถึงมิติการพัฒนางานให้เรียบง่ายซับซ้อนน้อยลงและเกิดผลลัพธ์ของการพัฒนางานให้มากที่สุด ซึ่งก็ถือว่าเป็นความท้าทายที่ยิ่งยวดสำหรับฉันเป็นอย่างยิ่ง
คนแล้วคนเล่าที่พุ่งตรงเข้ามาเพื่อให้ฉันได้รับฟังความคิดของพวกเขา
ความรู้สึกของฉันนั้นมีความสุขมาก เป็นความไม่เหน็ดเหนื่อยเลยที่จะรับฟัง เพราะนี่คือพลังที่พวกเขาแบ่งปันให้ฉันรับรู้
ท้องฟ้าภายนอกมืดลง
ความทรงจำในวันนั้นยังแจ่มชัด และฉันปรารถนาที่ยังอยากมีคงอยู่ของพลังแห่งการเรียนรู้นั้น
"ความสุขของคนทำงาน" ที่มีใครสักคนหนึ่งได้รับฟังในสิ่งที่เขาจินตนาการการพัฒนางานในหน้างานของพวกเขา
เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก แม้จะเลิกการประชุมไปแล้ว ผู้คนยังคงนั่งอยู่เต็มห้องประชุม ช่างเป็นความทรงจำที่เต็มตื้นในจิตใจยิ่งนัก มันช่างมีคุณค่าและมีความหมายยิ่งนัก
คนทำงานเหนื่อย
เป้าหมายของการพัฒนางานทำอย่างไรเขาจะเหนื่อยน้อยลงท่ามกลางภารกิจที่มากมาย แต่มีพลังที่หนุนนำพวกเขาให้เจริญงอกงามในวิถีและหล่อเลี้ยงพวกเขาไปต่อได้ในห้วงเวลาของการมีชีวิตอยู่ "ฉันได้แต่ครุ่นคิด"
หนึ่งวัน
และเป็นหนึ่งวันอันมหัศจรรย์ของฉันอีกครั้ง การได้รับการดูแลที่ดีการได้ทานอาหารที่ชอบ การได้รับความใส่ใจในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จากพี่เจี๊ยบผู้คอยเฝ้ามอง พี่หน่อย พี่บุ๋มพี่เตียง พี่เปิ้ลและอีกหลายๆ ท่านที่ให้ความกรุณาต่อฉันดั่งน้องเล็กๆ คนหนึ่งที่คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังให้ฉันได้มีพลังการทำงานเบื้องหน้าได้เต็มที่ สำหรับฉันมักเรียกปรากฏเช่นนี้ว่า คือ ความเต็มเปี่ยมที่ผุดขึ้นของชีวิต ระลึกถึงและขอบคุณ
#บันทึกความทรงจำวันทำงาน
10 พฤษภาคม 2562
ความเห็น (1)
??ยิ้มสดใส…ใส่ใจผู้เรียน…ฝึกเขียนเป็นระยะมุ่งที่จะให้ผ่อนคลาย…เมื่อประกายตาหม่น..คิดค้นเรื่องเล่า …ปลุกเร้าพลัง…สมองสั่งคิดงาน…เบิกบานทุกแห่งหน…มวลชนประทับใจ…ปรบมือให้ อ.KaPoom?…ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักเธอ…?
??ยิ้มสดใส…ใส่ใจผู้เรียน…ฝึกเขียนเป็นระยะมุ่งที่จะให้ผ่อนคลาย…เมื่อประกายตาหม่น..คิดค้นเรื่องเล่า …ปลุกเร้าพลัง…สมองสั่งคิดงาน…เบิกบานทุกแห่งหน…มวลชนประทับใจ…ปรบมือให้ อ.KaPoom?…ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักเธอ…?