มีความชอบฟังเพลงลูกทุ่งเป็นทุนเดิมมาตั้งแต่สมัยตอนเป็นเด็ก ๆ สมัยนั้น ยังไม่มีโทรทัศน์ โทรศัพท์เช่นสมัยนี้ด้วยซ้ำ...อย่างดี คือ วิทยุทรานซิสเตอร์ ๑ เครื่อง...สมัยก่อนหากจะฟัง ก็ฟังเพียงแค่เพลง + ละคร + ข่าว เท่านั้น...สมัยนี้ เรียกว่า "หรูมาก" เมื่อเทียบกับยุคเมื่อ ๕๐ กว่าปีที่ผ่านมา...สมัยก่อนเมื่อเทียบกับสมัยนี้ บอกได้เลยว่า..."อย่านำมาเปรียบเทียบกัน...หากเปรียบกัน ก็ไม่สามารถเทียบกันได้ ไม่ว่าเรื่องใด ๆ เรียกได้ว่า...ดี - เสีย ก็คงมีความแตกต่างกัน"...
สิ่งหนึ่งที่มิอาจลืมได้ นั่นคือ ความเป็นอยู่ในสมัยนั้น แม้จะลำบาก ความเจริญยังเข้าถึงไม่เต็มที่กับชุมชนต่าง ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ยากที่จะลืมเลือน นั่นคือ การดำรงชีวิต การสั่งสอน การอบรม การมีจิตเมตตา ความรักของครอบครัว การดูแลเอาใจใส่คนในครอบครัว การเรียนรู้จากผู้ใหญ่ ฯลฯ นับว่ามีมากมายและดีมากกว่าในสมัยนี้...แต่สมัยนั้นต่างกันตรงที่ เรื่องทุนนิยมยังไม่มากมายเช่นปัจจุบันนี้ ทำให้เห็นถึงความแตกต่างกันมาก ๆ
หากท่านเกิดทันในสมัยนั้น จะทำให้ทราบดีว่า..."ความคิด ความรู้สึก ความทรงจำในสมัยนั้นช่างเป็นความทรงจำอันแสนวิเศษมาก ๆ กับเรื่องของความรัก ความเมตตา การดูแลเอาใจใส่ ความเป็นมิตร เพื่อนบ้าน ความมีน้ำใจอันทรงคุณค่ามาก ๆ"
ที่พูด มิใช่ว่าพูดในฐานะคนแก่ แต่พูดในฐานะที่รำลึกถึงความทรงจำที่ทรงคุณค่า...มีคุณค่าต่อการดำรงชีวิตของตนเอง ที่ทำให้มาเป็นฉันในวันนี้ วันที่ผ่านพ้นอุปสรรค นานัปการ จึงทำให้มาเป็นฉันในวันนี้ได้ สิ่งหนึ่งที่มิเคยรู้ลืม นั่นคือ "กำพืดของตนเอง"...เป็นวิถีชีวิตของ "คนพิ-โลก" คือ ช่วงวัยที่มีสภาพใกล้เคียงกันเสียจริง ๆ กับเพลงที่แต่งด้านล่างนี้...ดังเช่น เพลงที่คุณรุ่ง สุริยา กำลังจะออกมาเป็นเพลงให้คนทั้งประเทศได้ฟัง...ฟังแล้วชอบ ทำให้นึกถึงครอบครัวและคนที่เกี่ยวข้องในอดีต จึงขอเก็บไว้เพื่อไว้เตือนความทรงจำของตนเอง
“ไม่ลืมกำพืด” มีความชอบเพลงของ “คุณรุ่ง สุริยา” รอติดตามผลงานค่ะ...ไพเราะมากกกกกกกกก...
ไม่ลืมแกงบอน ที่แม่เคยสอนให้ทำ กิน
ไม่ลืมน้ำพริก ผักกระถิน ขนมบ้าบิ่น ขนมถ้วยฟู
ไม่ลืมเพลงฉ่อย ว่ากันอร่อย น่าดู
มิตรชัย บัญชา เพชราเคียงคู่
ยังได้นั่งดู จอหนัง กลางแปลง
บ้านนอกสอนสั่ง ยังจารึกฝัง ในความจำ
ปู่ย่าตายาย เตือนย้ำ
คำสอนทุกคำ ยังจำได้ดี
จากมาเสียนาน คงคิดถึงบ้าน ตลอดปี
ยังหอมกะทิ ใส่กล้วยบวดชี
เมื่อไรจะมี โอกาสไปกิน
ไม่ลืมรำวง ที่พ่อเคยโค้ง จีบนางรำ
ไม่ลืมลิเก ยามค่ำ ส่งเสียงหวานฉ่ำ พ่อครูดอกดิน
ไม่ลืมแกงส้ม เอวกลม ทำเป็นอาจิณ
กำพืดที่มา ใครอย่าหยามหมิ่น
หูยังได้ยิน สำเนียง บ้านนอก...
*****************************************************
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาในบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๐ พฤษภาคม ๒๕๖๒
ที่เราไม่ลืม ก็ด้วยสิ่งนั้นทรงคุณค่าต่อเราเอง ผมเรียกว่า ความทรงจำที่เป็นปัจจุบัน -ครับ
กำพืด เป็นคำที่ชัดเจน
ขอบคุณค่ะ คุณแผ่นดิน ใช่เลยค่ะขอบคุณค่ะ พี่แก้ว…กำพืดเป็นคำสั้น ๆ ง่าย ๆ และเข้าใจค่ะ