นมเล็ก

แล้วผมก็พยายามมองที่เนินหน้าอกของเธอคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า คนที่แม่ของเธอพยายามบอกผมนักหนาว่า “ลูกสาวนมเล็ก”

“ก็ไม่เห็นมันจะเล็กตรงไหนเลย” ผมประเมินจากการมองผ่านเสื้อบางๆตัวนั้น

“นี่มันฟองน้ำทั้งนั้นนะหมอ ของจริงมันเล็กมากๆ” เธอผู้เป็นเจ้าของนมที่ถูกกล่าวหาว่า “นมเล็ก” ยืนยันกับผมด้วยเสียงสูง

“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องช่องคลอดและมดลูก  ผมรักษานมเล็กไม่ได้” ผมพูดเชิงติดตลก

“ก็อยากจะให้หมอช่วยวิเคราะห์หน่อย ว่าคนที่มีลักษณะแบบหนู มันผิดปกติตรงไหน” เอาล่ะ เรื่องเล่าที่อยากฟังเริ่มมาแล้ว

“หนูขนดก” เธอเริ่มเล่า 

“ขนมันเยอะมากจนหนูต้องไปแว็กซ์ออก หนูไปซื้อยามากินตั้งหลายขนาน ขนมันก็ยังเยอะไม่ลดลงเลย” เออ ชักเริ่มน่าสงสารขึ้นมาบ้าง

“หมอถามหน่อยสิ เม็นส์เธอมาปกติดีไหม” ผมถาม

“มาดีค่ะ มาตั้งแต่ ป.๕ จนถึงตอนนี้ก็มาดีตลอด” นั่นคือเรื่องที่ดีนะครับ หากใครสักคนมาบ่นว่าขนเยอะ นมเล็กลง และเม็นส์มานานๆครั้ง ผมคงจะได้เหนื่อยแน่ๆ

“ขอดูขนหน่อยได้ไหมครับ” นี่ไม่ได้ขอดูกันสองต่อสองนะ แม่เธอมานั่งคุมอยู่ด้วย

ผมตรวจดูอย่างรวดเร็ว เธอมีขนแขนที่ค่อนข้างจะยาว มีขนหน้าแข้งที่ผ่านการโกนการแว็กซ์ และมีไรหนวดที่ริมฝีปากบน ตำแหน่งเหล่านี้คือบริเวณที่ใครๆก็มีขนกันได้ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย มากน้อยยาวสั้นล้วนแตกต่าง มันคือบุญทำกรรมแต่ง และพันธุกรรมล้วนๆ

แล้วขนในส่วนที่ผมสนใจล่ะ ขนของเธอมันมีน้อยมากหรือไม่มีเลยที่บริเวณหน้าท้อง ร่องอกระหว่างนม (เอิ่ม..ยังไม่ได้ดูนมนะครับ) แผ่นหลัง และต้นขาด้านหลัง ซึ่งบริเวณเหล่านี้จะพบได้เฉพาะในผู้ชาย ดังนั้นหากผู้หญิงสักคนจะมีขนขึ้นบริเวณนี้มากแล้วล่ะก็ เธอต้องมีฮอร์โมน หรือมีตัวรับฮอร์โมนที่ผิดปกติจริงๆ และเรามักจะพบลักษณะแบบนี้ในคนอ้วน คอดำ หน้ามัน สิวดก และเม็นส์จะขาดไปนานๆ 

แบบนี้สิ ที่ต้องสนใจและมารับการรักษา

“หมอว่าขนเธอดูปกติ เธอไม่ใช่คนขนดก” ผมอธิบายตามหลักการแพทย์ ซึ่งแน่นอนว่า มันไม่ตรงกับความต้องการของเธอแน่ๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังมองตัวเองเป็นมนุษย์ลิง

“แล้วนมเล็กล่ะหมอ ทำไงดี” เธอก็ยังไม่ยอม

“เธอมีหัวนมและลานหัวนมไหม” ผมถาม 

“มีค่ะ”

“แล้วลานหัวนมมันสีคล้ำๆหน่อยนึงนะ ไม่ใช่หัวนมชมพู” ผมยังคงสร้างจินตนาการให้เธอ

“ใช่ค่ะ จริงด้วย หัวนมคล้ำสักหน่อย” นั่นยังกะเป็นการปลดปล่อยพันธนาการ

“สรุปนะ มันน่าจะปกติ” ผมบอก

“นมเล็ก ไม่ได้หมายความว่าไม่มีนม ผู้หญิงที่ไม่มีเต้านมคือคนผิดปกติ แต่ผู้หญิงที่มีเต้านมแต่นมเล็ก มันคือผู้หญิงที่ปกติจ๊ะ นมเล็กนมใหญ่ ถูกใจไม่ถูกใจ มันแล้วแต่บุญแต่กรรม” 

นมใหญ่นมเล็กล้วนแตกต่าง บุญทำกรรมแต่ง และพันธุกรรมล้วนๆ

ผมอธิบายออกไป ซึ่งนั่นถึงกับทำให้หน้าเธอสลดลง

“ใจเย็นๆ นมเล็กน่ะ เป็นเพราะเธอไม่ชอบมัน แฟนเธออาจจะโอเคก็ได้ ผู้ชายก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงนมใหญ่ไปเสียทุกคนมั้ย” ผมพยายามอธิบาย

“แต่มันเล็กมากกกกก” เธอทอดเสียงยาว

“หมอจะไปรู้ได้อย่างไร ในเมื่อหมอก็ไม่ได้เห็นของเธอสักหน่อย วิจารณ์ไม่ได้” ฮั่นแน่...

“เดี๋ยวนี้น่ะ นมเล็กนั้นแก้ไขง่ายจะตาย” ผมรู้สึกว่าเธอส่งแววตามีความหวังมาให้

“ยาคุมกำเนิดบางยี่ห้อ มันทำให้นมใหญ่ขึ้นมาได้บ้าง แต่เธออย่าไปหวังว่า มันจะทำให้เธอนมใหญ่แบบดินระเบิดเชียวนะ” คราวนี้เธอหัวเราะและลดความบึ้งตึงลงได้บ้าง

“ท้ายที่สุด ก็ไปทำนมใหม่ อยากให้ใหญ่ขนาดไหนก็ไปคุยกับหมอที่เค้าทำ ฉันทำไม่เป็น และเตรียมตังค์ไปด้วย คงจะหลายบาทอยู่ แต่หมอเตือนนิด ถ้าต้นทุนของนมมันเล็กมากๆ อย่าใส่นมใหม่ให้ใหญ่เกินตัวนะเธอ ผิวมันจะตึงมาก เดี๋ยวนมจะแตกเอา” ผมทำตามองบนนิดหนึ่ง เพื่อสื่อให้เธอเห็นว่านี่คือการล้อเล่น

“ไม่ไหวค่ะหมอ กลัวเจ็บ กลัวสิ่งแปลกปลอม และตังค์ไม่มี” เธอหัวเราะ

“เธอเคยกินยาคุมมั้ย” ผมถาม

“ไม่เคยค่ะ” เธอตอบ

“ลูกสาวฉันยังบริสุทธิ์อยู่นะหมอ มันจะไปเคยกินยาคุมได้ยังไง” คนเป็นแม่นั่งกระอักกระอ่วนอยู่พักหนึ่งแล้ว

“แล้วไงล่ะ โสดสนิทแล้วเค้าห้ามกินยาคุมเหรอ” ผมถาม

“เที่ยวพกใส่กระเป๋า คนอื่นเค้าเห็นจะได้เอาไปนินทาเอา” คนเป็นแม่ยังไม่ยอม

“เค้าจะนินทาอะไร” เชื่อเถอะ ว่าผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“ก็นินทาไปว่าลูกสาวไปมีอะไรกับผู้ชายแล้วยังไงล่ะ” นั่นไงคุณแม่ผู้บริสุทธิ์

ผมคิดถึงลูกสาว เมื่อตอนที่มันยังคงเป็นสาวน้อย พวกเราไปชื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ต

“แป้งครับ ไปหยิบถุงยางมาให้พ่อหน่อย” ผมใช้ลูกสาวคนโต ซึ่งตอนนั้นน่าอยู่ชั้น ป.๔

แป้งก็ไปยืนเลือกถุงยางรุ่นที่ผมใช้อยู่ประจำมาให้คราวละ ๓ กล่อง

กล่องละ ๓ ชิ้น สิริรวมก็ใช้ได้ ๙ ครั้ง

เช้าวันหนึ่งเธอเห็นซองถุงยางในถังขยะของห้องน้ำ 

“เมื่อคืนพ่อใช้ถุงยางแล้วเหรอ” เธอถาม

ผมพยักหน้า

“ใช้ทำไมบ่อยๆ” แน่ะ มันมาแอบนับซองถุงยางของพ่อมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำตัวยังกะเป็นคนคุมสต็อก

“ลูกอยากมีน้องอีกคนนึงมั้ยล่ะ” ผมย้อน

เธอแบะปากหนึ่งที แล้วออกไปวิ่งเล่นต่อ

เอาเป็นว่า ลูกผมชินชาและชาชินกับเครื่องป้องกันตัวเองจากการท้องและการติดโรคจากเจี๊ยวพอประมาณก็แล้วกัน 

คนมันเก่งหรือไม่เก่ง บางครั้งก็วัดกันที่ผลการเรียนไม่ได้จริงๆ

“หมอว่านะ หากเธอไม่กินยาคุม ไม่อยากทำนม เธอก็ไปทำใจให้รักนมเท่าที่เธอมีอยู่นี่ให้ได้” ผมมองหน้าเธอ

“ต่อไปเวลามีอะไรกับแฟน เธอกังวลเรื่องนมเล็ก เธอก็อยู่ซะด้านบน นมจะห้อยลงมา จะได้ดูไม่เล็กจนเกินไป เข้าใจไหม” ผมออกแอ็กติ้งนิดหน่อยแล้วเหลือบตาไปทางแม่ของเธอที่นั่งทำตาโตอยู่

แล้วเราทั้งสามก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นห้องตรวจ

๒๐๐ บาท ค่าคุย คุยอย่างเดียว ไม่ได้ดูนม นี่ถ้าได้ดูนมด้วย จะคิด ๓๐๐

.................

นึกแล้วก็ขำ

อันที่จริงผมก็เห็นใจเธอนะ เพราะสำหรับผม นมใหญ่นมเล็กมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลยสักนิด ในขณะที่ผู้หญิงหลายๆคน การมีนมเล็กคืออุปสรรคในการสวมเสื้อสวยๆ ใส่ชุดว่ายน้ำให้ดูดี มันคือความเซ็กซี่ รวมถึงการที่ผู้ชายของเธอจะได้ชื่นชมมัน (อย่างหื่นกระหาย อันนี้ผมเติมเอง)

เอาเหอะ เอาเป็นว่า งานนี้ถือว่าเมียผมโชคดี

หึหึ 

ธนพันธ์ ชูบุญชื่นชมนมเมีย

๒๑ มีค ๖๒