๘๙๙. ขอบใจนะ..หูตั้ง
ผมเริ่มมีความรักและผูกพันกับหมาที่บ้านมากขึ้น เป็นหมาหนุ่มวัยฉกรรจ์ มันอ้อนผมทุกวัน ให้พามันไปออกกำลังกาย ก็ถือว่าเข้าทางผมเลย เพราะผมก็อยากออกวิ่งในตอนเย็นเป็นประจำอยู่แล้ว
เจ้าหูตั้งมันโตเร็วมาก แม้จะกินไม่จุ แต่ก็มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ผิดกันกับวันแรกที่เดินทางมาอยู่บ้านผม มันผอมโซเพราะเป็นลูกหมาจรจัดที่ใครก็ไม่รู้มาปล่อยไว้ที่โรงเรียน
เจ้าหูตั้ง ถึงจะเป็นหมาไม่มีสกุล แต่มันก็หน้าตาดี มีนักท่องเที่ยวผ่านมาที่หน้าบ้าน เจ้าหูตั้งจะเห่าแต่ก็ไม่กัด เขาถามว่าพันธุ์อะไร ผมก็บอกว่าพันแข้งพันขา เจ้าหูตั้งได้ยินเข้า มันก็กระโดดไปมาแบบชอบใจ..
ผมเคยคิดว่ามันไม่ชอบผม เพราะผมทิ้งมันไปทั้งวัน แบบไปเช้าและกลับเย็น มันคงเหงามาก จึงหายเข้าหมู่บ้านไปสองครั้ง และครั้งละนานๆ
กว่าจะรู้ว่ามันไปหาสาว ก็ตอนที่มันสะบักสะบอมกลับมา เลือดโชกไปทั้งตัวแบบว่าไปเจอนักเลงเจ้าถิ่น ที่เจ้าหูตั้งแอบไปรักผู้สาวของเขา ท้ายที่สุดมันก็ต้องเจ็บตัว...
ตอนหลัง..เจ้าหูตั้งฟิตร่างกาย ตั้งต้นชีวิตรักใหม่แล้วหายไปอีกครั้ง และครั้งนี้มันกลับมาพร้อมร้อยยิ้ม เหมือนอยากจะบอกผมเสียเหลือเกินว่ามันเป็นหนุ่มแล้วนะ..ผมก็จึงให้ความสำคัญและรอวันว่าเมื่อไหร่ที่เจ้าหูตั้งจะเอาผู้สาวมาแนะนำตัว
รอจนแล้วจนรอดก็เงียบหาย เจ้าหูตั้งก็ไม่เคยย่างกรายออกจากบ้าน ผมก็เลยไม่รู้ว่าเจ้าหูตั้งมันเบื่อและเลิกกับผู้สาวของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมกลัวว่ามันจะไปทำเขาท้องแล้วไม่รับผิดชอบ...
เจ้าหูตั้งมันฉลาด หูไวตาไวและรู้จักเอาตัวรอด มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ผมกับมันวิ่งคู่กันไป พอดีไปเจอหมากลุ่มใหญ่ ผมทำใจดีสู้หมา ทำวิ่งเนียนๆไป แต่หูตั้งมันตั้งหลักเหยียบเบรกสี่ขาเสียงดังครืด..จนผมตกใจ จากนั้นมันก็วิ่งเข้าสวนลำไยปล่อยให้ผมลุ้นระทึกอยู่คนเดียว
บางวันดูมันอยากจะสู้กับหมากลุ่มนั้น..เจ้าหูตั้งมองหน้าผมเหมือนจะขอตัวช่วย แต่ผมไม่เอาด้วยเพราะมันเป็น “หมาหมู่” เจ้าหูตั้งจึงตัดสินใจวิ่งหนี
เท่านั้นแหละ..หมาทุกตัวก็วิ่งตามเจ้าหูตั้งไป มันหนีสุดชีวิตจนไข่ไปเกี่ยวกับลวดหนามเป็นแผลถลอก ผมต้องทาเบต้าดีนให้มันอยู่หลายวัน แต่ด้วยมันแข็งแรงจึงฟื้นตัวได้เร็วมาก..
เจ้าหูตั้งเร่งเร้าให้ผมวิ่งทุกเย็น มานอนรออยู่ที่บันได วิ่งขึ้นวิ่งลงและเห่า เหมือนจะบ่นผมว่าช้าเหลือเกิน ทำอะไรไม่ทันใจ ผมก็อยากจะบอกมันเหมือนกันว่าผมน่ะแก่แล้ว..ทำอะไรก็ช้าแบบนี้แหละ อยากวิ่งก็วิ่งไปก่อนเลยไม่ต้องรอ..
แต่พอผมออกวิ่ง มันกลับเดินเรื่อยเฉื่อย แวะตรงนั้นตรงนี้ ชมนกชมไม้ไปเรื่อย ผมวิ่งห่างออกไป มันถึงจะวิ่งตาม เราวิ่งแข่งกันไปแต่ผมก็ไม่เคยวิ่งสู้เจ้าหูตั้งได้สักที..อาจเป็นเพราะว่ามันมีขามากกว่าผมนั่นเอง..
จะว่าไปแล้ว เจ้าหูตั้งมีบุคลิกเหมือน “เสือ”อยู่เหมือนกัน เพราะเสือจะไม่กลับในเส้นทางเดิม หรือว่าเจ้าหูตั้งมันขี้เกียจวิ่ง ผมสังเกตตอนที่วิ่งกลับบ้าน เจ้าหูตั้งจะวิ่งลัดเข้าไปในสวนแล้ววิ่งข้ามคูคลองที่น้ำแห้งขอดและถึงบ้านก่อนผมทุกครั้ง..
พอผมวิ่งครบจบถึงบ้านรวม ๒ กม.ก็พบเจ้าหูตั้งกินน้ำอวดทุกทีไป กินแต่เพียงผู้เดียว..ไม่เคยบริการน้ำให้เจ้านายเลยสักครั้ง...
แต่ผมก็รักมัน เพราะมันซื่อสัตย์กับผม ไม่เคยเอาผมไปนินทาว่ากล่าวที่ไหน เข้าตำราความในไม่เอาออก ความนอกไม่เอาเข้า เฝ้าบ้านอย่างเดียว..
ความผูกพันระหว่างผมกับหูตั้ง..ทำให้บรรยากาศของบ้านดูมีชีวิตชีวา ดูเข้าท่าดีกับชีวิตในบั้นปลายใกล้เกษียณ ที่ผมต้องมีเพื่อนเป็นหมา และมีหมาเป็นเพื่อน ร่วมวิ่งออกกำลังกายไปด้วยกัน..
นับวันเราจะคบกันอย่างมั่นใจและไว้เนื้อเชื่อใจกัน..ตรงไปตรงมา ถ้อยทีถ้อยอาศัย ดูแลกันไปในบ้านเล็กในป่าใหญ่ ผมให้ใจกับเจ้าหูตั้ง และมันก็ให้ความกตัญญูรู้คุณกับผม..ขอบใจจริงๆ
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๗ มีนาคม ๒๕๖๒
ความเห็น (2)
“หูตั้ง” ยิ้มหวานเชียว
สุนัขผู้ซื่อสัตย์ ครับ ;)…