เรื่องนี้อาจดูน่าเกลียด..แต่มันเป็นเรื่องจริง...เมื่อเช้านี้เอง...ฉันเล่าเพื่อให้เพื่อนฉัน...หัวเราะได้...
วันนี้...ฉันนั่งรถและมีคนขับให้นั่ง..เหมือนทุกวัน..ฉันนั่งหลังคนขับรถ....ที่เก่าที่ฉันนั่งประจำนั่นแหละค่ะ...
จอดส่งลูกชายให้ต่อรถเมล์ไปโรงเรียนเอง..เพราะคนละทาง....แล้ว....ก็นั่งมาเรื่อยๆ
พอถึงไฟแดง...สี่แยกนี้ติดทีจะนานมาก....เพิ่งติดซะด้วย....
แม่ลูกสาวคนโตนั่งหน้า..ที่ส่วนตัวเขานั่นแหละ...
“ ต้าๆ...ดูหมาตัวนั้นซิ...น่าร๊าก...น่ารัก...” เธอบอกน้องสาวคนเล็ก“ไหนๆ ”...น้องถาม
“ นั่นไง...สีขาวๆ...คล้ายกับ ไอ้โม่ เลย ” ฉันมองตาม เห็นสุนัขน่ารักตัวนึง กำลังเดินไปมา...อ้าวๆ...นั่นมันหาที่อึนี่....(นี่เรื่องจริ๊ง...ไม่ได้โม้)
“ อุ๊ย..มันอึ ” ฉันบอกเด็กๆ
“ อ้าว...อึไม่ออก...เอ้า...เบ่งเข้า...เบ่งเข้า...เอ้า..ไม่ยอมออก...” ลูกๆหัวเราะลั่นรถ..
“ อุ๊ย...เจ้านายมันมา...อ้าวยังอึไม่สุดเลย...ไปหาเจ้านายแล้ว..” เด็กๆหัวเราะลงลูกคอ...
“ อ้าว....เช็ดก้นด้วย....อ้าว...เช็ดไม่ออก..โอย..นายครับช่วยผมหน่อย...” ฉันพากษ์ต่อขณะเห็นมันเอาปากดึงขากางเกงนายมัน...นายไม่สนใจ...(นี่จริ๊ง...ไม่ได้โม้)
คนขับรถฉัน..คงรำคาญ...เลยพูดว่า
“ ขี้เหนียว......เพราะขี้ไม่ออก.....”
........ฮา...ลั่นรถ...พอดีไฟเขียวค่ะ..........เรื่องจริงไม่อิงนิยาย
ตัวละครใกล้ ๆ ตัวเนี่ยนะจ๊ะ
คิกคิก (หัวเราะ....จริง ๆ นะเนี่ย)
คุณติ๋วไปเยี่ยมบันทึกนี้หรือยังคะ
คุณ จันทร์เมามายคะ