วันนี้ได้มีโอกาสดี เข้าร่วมกิจกรรมประจำเดือนของชมรมผู้สูงอายุแห่งหนึ่งที่อยู่ในเขตรับผิดชอบของโรงพยาบาล ซึ่งจัดขึ้นทุกบ่ายวันที่ 6 ของเดือน กิจกรรมต่างๆ ของวันนี้
ก็มีการเจาะตรวจระดับน้ำตาลในเลือด(กิจกรรมพิเศษ)
ตรวจวัดสัญญาณชีพ (กิจกรรมพิเศษ)
สวดมนต์ ไหว้พระ (ซึ่งเป็นกิจกรรมที่กระทำทุกครั้งของการประชุม)
จากนั้นประธานชมรมก็จะมาแจ้งข่าวสารต่างๆ แก่ผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่าน เพื่อให้ทราบโดยทั่วกัน พร้อมทั้งหารือว่าจะทำกิจกกรรมใดร่วมกันอีก ซึ่งเป็นกิจกรรมพิเศษ ที่นอกเหนือจากการสวดมนต์ ไหว้พระ
และกิจกรรมสุดท้ายของวันนี้ คือ การพูดคุย เกี่ยวกับปัญหาสุขภาพ ซึ่งเป็นช่วงสุดท้ายของการประชุมวันนี้ มีผู้สูงอายุท่านหนึ่งสนใจเรื่อง เบาหวาน ว่าเกิดจากอะไร ป้องกันได้อย่างไร และถ้าเป็นแล้วรักษา หรือต้องดูแลตัวเองอย่างไร มีคำถามมากมาย ที่แสดงถึงความสนใจในเรื่องนี้จริงๆ แต่ระหว่างการพูดคุยกันนั้น พลันได้ยินเสียงของคุณยายท่านหนึ่งดังแทรกขึ้นมาว่า "อย่าแหลง (พูด) นานแรงตะ อยาก (หิว) หมากแล้ว" หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้น เราก็เลยคิดว่าคงใช้เวลามากเกินไปแล้วสำหรับวันนี้ รีบปิดประเด็น และทิ้งท้ายไว้ว่าถ้าหากใครยังไม่เข้าใจ ก็มาพูดคุยได้เป็นการส่วนตัว
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการประชุมในวันนี้ คือ
การใช้เวลาในการทำกิจกรรมกับผู้สูงอายุ อาจจะนานเกินไป ตั้งแต่เริ่มกิจกรรม การเจาะน้ำตาลในเลือด ตลอดจนการพูดคุยซักถามปัญหาสุขภาพ
การที่ผู้สูงอายุมาร่วมกิจกรรมแต่ละครั้งมากบ้าง น้อยบ้าง ไม่ค่อยสม่ำเสมอ อาจเป็นเพราะบางคนติดหมาก ต้องกินหมากอยู่เป็นประจำ แต่พอมาเข้าประชุมไม่ได้กินหมาก เลยยอมที่จะไม่มาเข้าร่วมกิจกรรม หนทางแก้ปัญหานี้ ง่ายมาก คือ ครั้งต่อไปของการจัดกิจกรรมร่วมกับผู้สูงอายุ ให้เตรียมหมาก พลู มาด้วยเป็นกองกลาง ใครใคร่กินหมากกิน วิธีการนี้อาจทำให้มีผู้เข้าร่วมกิจกรรมแต่ละครั้งเพิ่มมากขึ้นได้
ขอบคุณ คุณยายคนเก่ง ที่กล้าบอกความต้องการออกมาให้พวกเราได้มองเห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง ที่มองข้ามเรื่องราวเหล่านี้ไป สำหรับการประชุมครั้งต่อไป นอกจากว่าเราจะเตรียมเครื่องวัดความดัน และหูฟัง ไปแล้ว เราคววรเตรียมหมากพลูไปด้วย