ทั้งๆ ที่รู้ แต่...ก็ไม่สามารถทำ (ใจ)ได้
ผู้เขียนเป็นคนเอาจริงเอาจังเรื่องเวลาค่อนข้างมาก ถึงมากที่สุดค่ะ ในวงเล็บเมื่อก่อน
จำได้ว่าอยู่เวรเช้าใหม่ ๆ ต้องมาทำงาน 7.30 น. ตัวเองจะตาลีตาเหลือกและรีบมาก ๆ สุดท้ายเราก็เครียด ลูกก็เครียด งอแง เพราะต้องรีบอาบน้ำไปโรงเรียน คนขับรถ(นายดำ ) ก็เครียด ต้องขับเร็วพอขับช้าผู้เขียนก็จะบ่น "เนี่ย ! ฉันไปอยู่เวรน๊ะ ...ไม่ได้ไปเที่ยว...." ประมาณว่า you messege จากบันทึก แล้วยิ่งเรายิ่งรีบ รถมันก็แทบจะติดไฟแดงทุกป้ายเลยนิ แต่วันไหนไม่รีบ ไฟเขียวผ่านตลอด
ช่วงกลับจากงาน KM บอกแล้วว่าเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น ผู้เขียนก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร น้ำมันจะหมดก็หยุดเติมก่อน ไม่ต้องขับเร็วมากเพราะไงมันก็ไม่เร็วเกินไปกว่านี้สักเท่าไรหรอกน๊ะ สุดท้ายมันก็ต้องติดไฟแดงอยู่ดี มีบางคันแซงเราแต่ก็ไปหยุดติดไฟแดงเหมือน ๆ กัน ถ้าสายมากนักวันหลังก็เลิกอยู่เวรมันซะเลย....ดีมั๊ย ! ไม่รีบ ไม่เครียด หาความสุขให้ชีวิตมาก ๆ ดีกว่า จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่ยักรู้ คุ้น ๆ แต่จำไม่ได้แล้วว่าใครพูดบอกว่า ชีวิตเราต้องพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ...
นายดำ เล่าให้ฟังว่า คนที่ชีวิตเร่งรีบอยู่เป็นนิจ มีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคหัวใจสูง เราคุยกันเช้านี้ ผู้เขียนนำความไปบอกคนอื่นๆ ห้องเราทำงานกันอย่างเอาเป็นเอาตาย รีบ ๆ ทำกัน สุดท้ายเขาก็ไม่เห็นความสำคัญหาว่าเราทำทัน ทำได้ ทั้ง ๆ ที่เราจะตายอยู่แล้ว ไม่รู้จะขอคนเพิ่มได้รึเปล่า ?? วันนี้ผู้เขียนก็ทำเรื่อย ๆ ตามอัตรากำลัง ทำแบบสบาย ๆ แต่ไม่ได้หยุดหรืออู้แต่อย่างใด รู้สึกจิตใจผ่อนคลาย จิตโปร่ง โล่ง สบายใจดี แต่ก็ non stop เหมือนกัน
แต่พอช่วงเย็นเลิกงานผู้เขียนอยู่ ณ จุดตรวจวิเคราะห์ ซึ่งงานในรอบสุดท้ายงานมากอย่างเป็นประวัติการณ์ ผู้เขียนรีบแทบเป็นแทบตาย ตาลีตาเหลือกออกมานอกเบ้า รีบพูดซะจนลิ้นพันกัน เดินจนขาหกก้นขวิด เพราะต้องรีบไปรับลูกเองวันนี้ โดยปรกติผู้เขียนไม่ชอบขับรถเลย เผอิญนายดำไปกรุงเทพฯซะด้วย
ก็บอกกับเพื่อนร่วมงานตามตรงค่ะว่าผู้เขียนต้องขับรถไปรับลูกเอง เพื่อนร่วมงานใจดี๊ ใจดีทุกคนเลย ช่วยกันเร่ง และรีบ จัดให้ผู้เขียน ต้องขอบคุณผู้ร่วมงานใจดีทุกคนค่ะ ไม่ว่าจะเป็น
-
พี่ผอบ ติด Lab No. อย่างเร่งรีบ
-
พี่ประจิม ก็นำสิ่งส่งตรวจไปปั่นแยกอย่างเร่งรีบ
-
พี่วรรณี จัดสิ่งส่งตรวจให้
-
พี่พินิจ ก็รีบ key หรือลงทะเบียนใบ Lab.
- พี่บุญเลิศที่น่ารัก รีบนำสิ่งส่งตรวจมาให้พร้อมแซวผู้เขียนว่า ไหนบอกเราไม่ให้รีบ ไม่ให้รีบ....ผู้เขียนได้แต่ยิ้ม ๆ บอกมันจำเป็นนี่นา
เฮ้อ ! สุดท้ายห้องเราก็หนีการทำงานเร่ิงรีบไปไม่พ้นอยู่ดี แล้วเราจะเป็นโรคหัวใจกันหมดมั๊ยนิ !!
ผู้เขียนได้แต่ร้องเพลง ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มหัวใจ....แต่ก็ยังรีบจนได้ แม้เราจะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ดี แต่...ก็ไม่สามารถทำใจ ไม่ให้รีบได้ เพราะบางครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับเหตุผลและปัจจัย ว่ามั๊ย ???
หากเป็นโรคหัวใจกันหมด คงไม่โทษผู้เขียนหรอกน๊ะ !!!
ความเห็น (6)
ชีวิตยุคใหม่มีแต่รีบ และยังทำงานหนัก มีทางออกไหมครับ หรือว่าคนล้นโลกแล้ว เป็นทางเลือกที่จะลดประชากรที่ดีอยู่แล้ว
ดึก ๆ ผมชอบเข้ามาอ่านเพราะว่ามีสมาธิดีนั่นหมายความว่าภาระกิจการงานในวันนี้เรียบร้อยแล้ว ใน 1 วัน ถ้าหากแบ่งเป็น 8-8-8 ทำงาน 8 พักผ่อนแบบสบาย ๆสัก 8 นอนหลับสัก 8 เราน่าจะไม่เครียดน๊ะ แต่นี่เทียงคืนกว่าแล้ว...ก็ 8 เหมือนกันหากตื่น 8 โมงเช้า
ลืมบอกไปค่ะ ผู้เขียนตาม Link คุณจินดาไปถึงได้
อ๋อ ! เหรอ Surprise !! อย่างแรง ทำให้นึกสงกะสัยทำไมใช้ชื่อนี้หนอ บอกได้ไหมค๊ะ ??
ผมเอานามสกุลมาสองคำอ่านแล้วแปลกดีเหมือนกับว่า "เราไม่ใช่ตัวเรา" ครับ