การเอาชนะความกลัว...

เชื่อว่าหลายๆคนมีสิ่งที่ตัวเองกลัว บางคนอาจจะกลัวผี บางคนอาจจะกลัวความมืด หรือบางคนอาจจะกลัวสัตว์ และความกลัวของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน คนนี้เขาอาจจะกลัวงู แต่อีกคนไม่กลัว แต่กลับกลัวความมืดแทน หรือเรื่องที่เรากลัวที่สุดสำหรับเรา อาจจะเป็นเรื่องจิบๆธรรมดาสำหรับเขาก็ได้ แต่แน่นอนที่สุดก็คือ เราทุกคนมีสิ่งที่เรากลัวกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับความกลัวของเรายังไง เราจะให้ความกลัวนั้นครอบงำเรา หรือว่าเราจะเอาความกลัวนั้นเป็นแรงผลักดันให้แก่เรา

ดิฉันก็เช่นกัน เป็นคนหนึ่งที่มีความกลัว และไม่ได้มีความกลัวแค่อย่างเดียว แต่มีหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่กลัว วันนี้จะมาพูดในสิ่งที่ตัวเองเคยกลัวมากที่สุดและทำไมตัวเองถึงกลัวสิ่งนั้น แล้วตัวเองจัดการกับความกลัวนั้นอย่างไร ดิฉันเคยเป็นคนที่กลัวการขี่มอเตอร์ไซค์มากที่สุด สาเหตุที่กลัวเพราะว่า เคยซ้อนท้ายแม่ แล้วมอเตอร์ไซค์ตกลงไปข้างทาง แต่ดีที่ไม่มีใครได้รับอันตราย ตั้งแต่นั้นมาดิฉันจึงไม่กล้าซ้อนท้ายแม่อีกเลย ต่อมาพ่อเกิดอุบัติเหตุชนเสาหลักกิโลขณะที่พาน้าไปโรงพยาบาล พ่อได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ยิ่งทำให้ดิฉันกลัวการขี่มอเตอร์ไซค์เพิ่มมาขึ้นแต่เมื่อเวลาผ่านไป ความกลัวเริ่มหายไปนิดหน่อย ดิฉันเริ่มฝึกขี่มอเตอร์ เพราะเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปไหนมาไหนเอง ดิฉันก็อยากขี่เองบ้าง แต่ดิฉันก็ยังกลัวเหตุการณ์ในอดีต ดิฉันเริ่มขี่มอเตอร์คล่องขึ้น สามารถไปซื้อของให้แม่ได้ ไปไหนมาไหนใกล้ๆได้ แต่ยังไม่กล้าขี่ไปไหนไกลด้วยตัวเอง พอวันหนึ่งดิฉันจำได้ว่า วันนั้นในโรงเรียนจะมีการจัดกิจกรรมปฐมนิเทศนักเรียนม.1และม.4 และดิฉันก็ต้องไปปฐมนิเทศด้วย แต่ว่าพ่อไม่ว่างไปส่ง ดิฉันจึงซ้อนท้ายเพื่อนไปแทน ขาไปเราไปถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย แต่ขากลับนี่สิ เราเกิดอุบัติเหตุตรงทางเข้าหมู่บ้านและเกือบชนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ลุงที่มาช่วยเราสองคนยกรถ บอกว่า เธอสองคนโชคดีมากที่ไม่ได้ชนต้นไม้นี้ ไม่งั้นสมองของเธอแตกกระจุยแน่ โชคดีมากที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดๆหน่อยๆ แต่คืนนั้นดิฉันนอนไม่หลับทั้งคืน นึกถึงแต่คำพูดของลุงคนนั้น และเหตุการณ์นั้นติดตาตลอดเวลา มันยิ่งทำให้ดิฉันกลัวการขี่มอเตอร์ไซค์เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม จากเดิมที่ความกลัวกำลังจะหายไป แต่พอมาเจอเหตุการณ์นี้ ความกลัวเพิ่มทวียิ่งขึ้น ตั้งแต่นั้นมาดิฉันก็ไม่ขี่มอเตอร์ไซค์อีกเลย เวลาไปไหนมาไหนก็มีพ่อและพี่สาวไปรับ-ไปส่ง บางทีพ่อไม่ว่างแต่พ่อจำเป็นต้องไปส่งดิฉัน หรือบางที่พี่สาวไม่ว่าง แต่พี่สาวก็ต้องไปรับไปส่ง(ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความกลัวในอดีต) เพราะว่าดิฉันสามารถเอาชนะความกลัวนั้นได้แล้ว ...อะไรที่ทำให้ดิฉันเอาชนะความกลัวนี้? --->คือ คุณยายแก่ๆคนหนึ่ง ผู้ชายแขนเดียว และพี่ที่ฝึกงาน และที่สำคัญคือใจของดิฉันเองที่สามารถเอาชนะความกลัวนี้ได้ คุณยายแก่คนนั้น เป็นแรงกระตุ้นให้ดิฉันกล้ากลับมาขับมอเตอร์ไซค์อีกครั้ง ทุกเช้าดิฉันจะเห็นยายขี่มอเตอร์ไซค์ไปตลาดเอง แล้วดิฉันล่ะ? ยังเด็กอยู่เลย แต่ไม่กล้าขี่ แถมยังเป็นภาระให้คนอื่นคอยไปรับ-ส่งอีก ส่วนผู้ชายแขนเดียวก็เช่นกัน เขามีแค่แขนเดียว แต่เขาสามารถขี่รถไปไหนมาไหนได้ ไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น ส่วนพี่ที่ฝึกงานก็เป็นอีกคนที่ทำให้ดิฉันมีความกล้าขึ้น เพราะพี่เขาพูดกับดิฉันว่า "เธอมีแขนขาครบ ทำไมเธอไม่ลองฝึกขี่มอไซค์ล่ะ เขามีแขนข้างเดียวเขายังขี่ได้เลย ไม่อายเขาหรอ" ตั้งแต่วันนั้นมาดิฉันก็เริ่มกลับไปฝึกขี่มอเตอร์ไซค์อีกครั้ง เพราะไม่ได้ขี่มานาน 7 ปี นับตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุกับเพื่อน จนทุกวันนี้สามารถขี่ไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวเองทุกที ยิ่งทางขึ้นโรงเรียน สุดยอดมาก! ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ ช่วงฤดูฝนหนักไปใหญ่มีหลุมไม่พอ ถนนยังลื่นอีก ...มีหรือที่ดิฉันจะไม่ได้เอารถไปวัดถนน เกือบทุกอาทิตย์เลย ถ้ารถไม่ล้มตอนขาไป ก็ต้องล้มตอนขากลับ มีแผลเล็กแผลน้อยกลับไปฝากแม่ทุกอาทิตย์...และที่ผ่านมาการที่รถดิฉันล้มบ่อยเพราะถนนลื่น มันทำให้ดิฉันมีความกล้าที่จะขี่มอเตอร์ไซค์มากขึ้น อย่างที่ใครๆเขาพูดว่า " ยิ่งเลอะ ยิ่งเยอะประสบการณ์ "

เขียนใน GotoKnow โดย Khanitta
ใน "ธรรมชาติ รอยยิ้ม ความสุขเล็กๆ"

คำสำคัญ (Tags): #ความกลัว#เอาชนะ#ใจตัวเอง

หมายเลขบันทึก: 652770เขียนเมื่อ 16 กันยายน 2018 01:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2018 03:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน