เรื่องเล่า "นักขึ้นภูเขาทองที่ไม่มีใครเทียมทาน" ทำให้เราคิดอะไรได้บ้าง?
..
นักขึ้นภูเขาทองที่ไม่มีใครเทียมทาน
..
..
"... มีเรื่องเล่าว่าครูคนหนึ่งสอนหนังสืออยู่แถววัดสระเกศ วันหนึ่งรู้สึกกลุ้มใจจึงเดินขึ้นไปบนภูเขาทอง พอถึงยอดภูเขาทองแล้วมองออกไปไกล ๆ เห็นโลกกว้างสุดสายตา ก็รู้สึกสบาย ความกลุ้มใจก็คลายไป ที่นี้พอแกเครียดทีไรก็จะขึ้นบนภูเขาทอง ขึ้นแล้วก็รู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย บางวันขึ้นสองสามรอบ ทำเช่นนั้นเป็นปี
เผอิญมีนักข่าวคนหนึ่งไปเที่ยวภูเขาทอง ได้ยินเรื่องเราวเล่าจากเจ้าหน้าที่ที่นั่นว่ามีครูคนหนึ่งขึ้นภูเขาทองวันหนึ่งไม่รู้กี่เที่ยว ก็เลยสนใจไปทำข่าว พอเรื่องราวของเขาตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ เขาก็ได้รับเชิญไปออกรายการโทรทัศน์ จึงดังเข้าไปใหญ่ ได้รางวัลหลายรางวัล ได้รับสมญานามว่า เป็นนักขึ้นภูเขาทองที่ไม่มีใครเทียมทาน
ถึงตอนนี้ก็มีหลายคนอยากเป็นนักขึ้นภูเขาทองบ้าง หลายคนอยากลบสถิติของเขา ซึ่งขึ้นภูเขาทองมาเป็นพัน ๆ ครั้ง ครูคนนี้ทีแรกขึ้นภูเขาทองโดยไม่ได้มีอะไร แต่พอมีคนยกย่องว่าเขาเป็นนักขึ้นภูเขาทอง ความรู้สึกว่าฉันเป็นนักขึ้นภูเขาทองก็เกิดขึ้นกับครูคนนี้
พอรู้ว่ามีคนจะมาลบสถิติ ก็เลยไม่สบายใจ เพราะกลัวว่าความเป็นนักขึ้นภูเขาทองจะถูกแย่งชิงไป เขาจึงต้องขึ้นภูเขาทองให้บ่อยขึ้นแต่เดิมขึ้นแล้วจะมีความสุข สบายใจ แต่ตอนนี้กลายเป็นหน้าที่ไปแล้ว ต้องขึ้นเพื่อที่จะไม่ให้ใครมาลบสถิติหรือแย่งชิงตำแหน่งนักขึ้นภูเขาทองไป เขาเป็นทุกข์ยิ่งขึ้นเมื่อมีคนหนึ่งขึ้นภูเขาทองมาเกือบเท่าเขา ถึงตอนนี้เขาก็เริ่มนอนไม่หลับ คิดแต่ว่าจะต้องขึ้นให้บ่อยขึ้นแม้งานจะเยอะก็ตาม ..."
..
........................................................................................
..
เรื่องเล่าเรื่องนี้แต่งโดย "ชาติ กอบจิตติ"
ได้รับการเขียนไว้ในหนังสือ "ธรรมะเรืื่องใหญ่ ทำใจเรื่องเล็ก" โดย "พระไพศาล วิสาโล"
..
ท่านคิดอะไรได้จากเรื่องเล่าเรื่องนี้บ้างครับ ?
..
........................................................................................
..
ความเห็น (2)
..เข็นครก..ขึ้น..ภูเขา…(อิอิ)
ขอบคุณครับ คุณ ยายธี ;)…