๘๐๓. ชีวิตในโลกของวัยเรียน : ชีวิตในโลกของการทำงาน
ช่วงชีวิตในวัยเรียน...เป็นวัยที่ไม่ต้องมีความรับผิดชอบมากนัก เรียกได้ว่า หากมีความรับผิดชอบ นั่นคือ มีหน้าที่ศึกษา หาความรู้ เพื่อนำความรู้นั้นมาใช้กับชีวิตในยามที่โตขึ้น หรือในยามที่ทำงานหาเลี้ยงชีพ...ความรู้ที่มี คือ พื้นฐานในการนำมาประกอบวิชาชีพของตนเอง...ชีวิตในโลกของการเด็ก ยังอยู่ในความรับผิดชอบของพ่อ แม่ ผู้ปกครอง ที่ต้องเลี้ยงดูเป็นภาระที่ยังต้องดูแลลูก ๆ ให้ได้รับความรู้เป็นไปตามหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการ ที่เป็นกระทรวงในความรับผิดชอบทางด้านการศึกษา เพื่อให้คนทุกคนได้เรียนรู้และรับความรู้เป็นพื้นฐานในการนำไปใช้กับชีวิตประจำวันในโลกวันข้างหน้า
การมีชีวิตในโลกของวัยเรียน...เด็ก ๆ ยังไม่ค่อยนึกถึงสักเท่าไร เพราะความรับผิดชอบยังไม่เต็มที่ ยกเว้นกับคนบางคนที่ต้องอาศัยเลี้ยงชีพด้วยตัวของตัวเอง...ซึ่งไม่มีผู้ปกครองดูแล เช่น หาเช้า กินค่ำ ทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยตนเอง ซ้ำยังมีความขยัน ใฝ่เรียนรู้ ต้องหาเงินเลี้ยงตนเอง ส่งเป็นค่าเทอมเพื่อการเล่าเรียนให้ได้วุฒิสูงขึ้น...สำหรับกรณีแรก ความรับผิดชอบขึ้นอยู่กับแต่ละคนที่จะมีความรับผิดชอบมากน้อยเพียงใดต่อตนเอง รู้ถึงว่าควรกระทำอย่างไร อาจขึ้นอยู่กับการสอนของผู้ปกครองเอง...แต่สำหรับกรณีหลัง การหาเลี้ยงชีพด้วยตนเองนั้น แน่นอน...ที่ต้องมีความรับผิดชอบสูงมากๆ เพราะตนเองเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งแห่งตน...คนที่มีความอดทน อดกลั้น นั่นคือ คนประเภทหลังจะมีความอดทนได้มากกว่าคนประเภทแรก
สำหรับเด็ก ๆ ที่มีผู้ปกครอง ชีวิตที่อยู่ในโลกของวัยเรียน จะเป็นคนที่มีความสุขต่อการเรียน มีชีวิตเรียนรู้ไปวัน ๆ มีความสุขต่อการใช้ชีวิต...เรียกว่าต้องการสิ่งใด ผู้ปกครองก็หาให้ เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของตนเอง เพราะคนที่หา คือ ผู้ปกครอง...คนที่ขอ คือ เด็ก ๆ ทราบหรือไม่ทราบก็มิอาจทราบได้ว่า คนหานั้น มีความเหนื่อยยากมาก น้อยเพียงใด...ขอเพียงใช้ชีวิตในวัยเรียนได้อย่างมีความสุขในแต่ละวัน...บางคนบอกว่า ชีวิตในวัยเด็กนี้ มีความสุขมากกว่าชีวิตในวัยทำงาน เพราะไม่ต้องมีความรับผิดชอบอะไรมากมาย...แต่ผิดกับเด็กที่มีชีวิตในวัยเด็กที่ขาดผู้ปกครอง เป็นผู้ด้อยโอกาส...
เมื่อเรียนจบการศึกษาในแต่ละระดับของแต่ละคน...สิ่งที่ต้องเข้ามาเผชิญชีวิตของตนเอง นั่นคือ ชีวิตในโลกของการทำงาน...ซึ่งโลกหลังนี้เป็นโลกที่ตนเองจะต้องมีความรับผิดชอบให้มากขึ้น เพราะเป็นโลกของผู้ใหญ่...ทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพตนเอง แลกกับแรงกายเพื่อแลกกับเงินที่จะต้องนำมาเลี้ยงชีพตนเอง...สิ่งที่มีในโลกของการทำงาน มีเรื่องราวสารพัดเรื่องที่เข้ามากระทบกับตนเอง เช่น ความรู้สึก นึกคิดของแต่ละคนที่ทำงานร่วมกัน...การเปรียบเทียบให้เห็น...การทำงานของภาระงานที่มีความมาก - น้อยของงานที่ตนเองและผู้อื่นได้รับผิดชอบ...ลักษณะของงานที่ตนเองได้ปฏิบัติ...ความเสี่ยงของงานที่ทำ ความท้าทายของงาน...ความกล้าที่จะตัดสินใจ การวิเคราะห์ สังเคราะห์งานที่ทำเมื่อยากที่งานเกิดความยากมากขึ้น...ความยาก - ง่ายของงานที่ได้ทำ...เริ่มแรกที่เข้าบรรจุเข้าทำงาน คนเราต้องเรียนรู้ลักษณะงานที่ตนเองจะต้องปฏิบัติ...สิ่งแรกที่เราจะสัมผัสเรื่องงาน นั่นคือ เรื่อง Job (งาน) ว่างานควรมีลักษณะเช่นไร...ตำแหน่งของเราเองว่าคือตำแหน่งใด มีหน้าที่ใดบ้างที่ต้องปฏิบัติ...มาตรฐานกำหนดตำแหน่งของงานที่เราทำ นั้น มีมาตรฐานลักษณะงานเช่นไรบ้าง? ซึ่งเป็นเรื่องที่คนทำงานต้องเรียนรู้...สิ่งเหล่านี้ คือ เบื้องต้นของงานที่เราต้องทำความเข้าใจให้ทราบว่า คือ อะไรบ้าง?
ขั้นต่อไป นั่นคือ วิธีการทำงาน เราต้องทราบว่าขั้นตอนในการทำงานที่เรามีหน้าที่ต้องปฏิบัติ...ความยาก - ง่ายของงาน เพราะความยาก - ง่ายของงานจะเป็นตัวบ่งบอกถึงระดับตำแหน่งของงานว่าควรจะอยู่ในระดับตำแหน่งงานเท่าเดิม หรือระดับงานที่สูงขึ้น...ปัจจุบันในการเขียนภาระงานตัวคนทำงานต้องเป็นคนเขียนอธิบายลักษณะภาระงานด้วยตนเอง เพราะจะได้ทราบถึงการทำงานนั้นของคน ๆ นั้น...สิ่งที่แตกต่างกัน นั่นคือ วิธีการหรือเทคนิคในการทำงานเพราะเทคนิคในการทำงานของแต่ละคนจะมีความแตกต่างกัน ที่จะทำให้งานนั้น ๆ ประสบผลสำเร็จได้...การเขียนผลงานในปัจจุบันนี้มีความสำคัญมาก ๆ ต่อการทำงานในยุคนี้...ผู้เขียนมีความเห็นว่า...ภาษาไทยมีส่วนสำคัญอย่างมากต่อการใช้ เพราะการเขียนภาษาไทยทำให้การเขียนงานจะออกมาดี มีคุณภาพมากน้อยเพียงใด เรียงประโยคได้ดีเพียงใด ผู้อ่าน ๆ เข้าใจหรือไม่
ชีวิตในโลกของคนทำงานแตกต่างกับชีวิตในโลกของวัยเรียนอย่างมาก...เพราะโลกของคนทำงานบางเรื่องต้องเกิดการกดดันจากสภาพแวดล้อม สภาพของเจตคติของแต่ละคน...การทำงานในที่ทำงานมีบ้างที่เหมือนและคิดต่างกัน แต่ทำอย่างไรจึงจะทำงานร่วมกันได้...ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมองค์กรของแต่ละแห่ง อาจมีทั้งเหมือนและไม่เหมือนกัน เพราะนี่คือ โลกของการทำงาน สิ่งที่สำคัญมาก ๆ นั้นคือ การปรับตัวของเราเองให้มีความอดทน อดกลั้น ปล่อยวาง ลดเปรียบเทียบ กล่าวหา ป้ายสีกัน ก็จะทำให้ชีวิตในโลกของการทำงานเบาบางลง...แต่สุดท้ายการกระทำต่าง ๆ นั้น ขึ้นอยู่กับที่ตัวของเราเองเท่านั้น ทุก ๆ เรื่อง มิใช่ไปมองดูที่คนอื่น แต่เราต้องกลับหันมามองที่ตัวของเราเองเท่านั้น...จึงจะทำให้ตัวเรามีความสุข..."ความสุข" ที่สร้างได้ด้วยตัวของเราเอง...ดังนั้น ชีวิตในโลกของวัยเรียนกับโลกของวัยทำงานจึงแตกต่างกันมาก อาจเหมือนกับโลกของวัยเด็กและโลกของวัยผู้ใหญ่ซึ่งมีตัว "ความรับผิดชอบ หน้าที่" ที่เพิ่มมากขึ้นเข้ามาเป็นตัวกำกับ...
...............
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๘ มิถุนายน ๒๕๖๑
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น