ยอมบ้าง..?

คนเรานี้เป็นอะไรได้หลายอย่างจริงและมีหลากเรื่องราวหันมาดูวิถีชีวิตตนเองในแต่ละวันดูนะครับ จะรู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านไปตลอดเวลานั้นเราเองก็เปลี่ยนไปตามช่วงจังหวะก้าวของชีวิตตื่นเต้นกับสิ่งที่พบเจอไม่รู้สึกเบื่อ เซ็ง อะไร แต่ล้วนเป็นความรู้ใหม่ได้มุมคิดใหม่เสมอ เช่น ผมเป็นคนขับรถเกือบทุกวันจนเป็นงานประจำตำแหน่งไปแล้ว ผมไปที่โรงพยาบาล ใจผมค้านว่าไม่ใช่นะที่คุณเรียกผมอย่างนั้น เพราะเรียกว่า คนป่วยชื่ออะไร ก่อนจ่ายยาให้ผม เพราะผมไม่ได้ป่วยนี่ แต่ก็บอกชื่อไปเขาก็ให้ยามา 

ก่อนหน้านั้นไปถอดเสื้อออกแล้วใส่เสื้อชุดสีเขียวเพื่อไปเอกซเรย์ ( X-Ray )และเรียกผมว่าเป็นคนไข้ถูกสั่งให้นอนลงบนเตียงผู้หญิงที่เป็นผู้ช่วยคุณหมอเธอก็ปิดม่านรอบบริเวณเตียงที่ผมนอนและบอกให้ผมปลดกระดุมกางเกงรูดซิบลงเพื่อตรวจดูรอบเอวต่ำ เราก็งงงง...สักพักคุณหมอมานั่งและถามชื่อคนป่วยชื่อนี้ใช่ไหมก็ชื่อเราแต่เราค้านในใจว่าผมไม่เป็นอะไรนะสบายดี ฮา ๆ 

คุณหมอเปิดเครื่องคอมดูประวัติสักพักแล้วหันมามองผมแล้วตระโกนออกไปหาผู้ช่วยเป็นหญิงคนนั้นว่า นี่อาจารย์เขามาตรวจต้นคอนี่หมอสั่งมาในคอม เธอจัดการจุดตรวจใหม่...อ้าว ...เกือบตรวจผิดที่ไปแล้วเรา นี่คือความผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้เสมอครับ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ผมเองนึกขำอยู่ในใจ
ช่วงที่ไปนั่งรอเรียกอยู่หน้าห้องคุณหมอได้ทักทายกับคนที่นั่งรอเรียกตรวจด้วยกัน เขาเรียกเราว่าคุณพี่ทั้ง ๆ ที่เรามองเขาคงอายุมากกว่าเรา หรือว่าเราแก่แล้วจริง ฮา ๆ 

หลังจากพบคุณหมอแล้วท่านก็สั่งยามาให้ทานพร้อมกับย้ำว่า การออกกำลังกายถือว่าเป็นหน้าที่ของอาจารย์นะครับ แล้วพบกันใหม่อีก 4 เดือนจะติดตามดูการใช้ชีวิตของเรา นี่คือตนเองต้องถอยเสียบ้าง ยอมบ้างแล้วสบายใจ ต้องขอบคุณคุณหมอและผู้เกี่ยวข้องที่มาดูแลเราและมองเราว่าเป็นคนป่วย แต่ในใจเราค้านว่าผมไม่ได้เป็นอะไรนี่คือยาเม็ดแรกสำหรับวันแรกนี้กับการเป็นได้หลายอย่างในวันนี้ ฮา ๆ