สังคมคนดี

ดูเหมือนว่าปีแห่งความสับสนวุ่นวาย จะได้ผ่านเลยไปแล้ว นับว่าเป็น40ปีของชีวิตวัยรุ่นก็เห็นจะว่าได้ หลายคนบอกว่า 40 มันคืออายุคนเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่สำหรับผม 40 คือการพ้นวัยรุ่น เข้าสู่การเป็นผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาว เพราะผมเชื่อว่าอายุขัยของคนเราสามารถมีได้ถึง 120 ปี ถ้าเรามีอายุ120ปี  อายุ 40ปีแรกต้องเป็นวัยรุ่น และดูเหมือนว่า ตลอดสี่สิบปีที่ผ่านมาผม ทำและคิดเช่นนั้นอย่างสอดคล้องกัน ผมเมามันกับชีวิตมาก ทำงานโดยไม่ได้สนใจว่าจะได้หรือเสียอะไร คลั่งไคล้และหลงไหลในอุดมการณ์บางอย่างที่ยึดติด เอาแต่ใจตัวเอง ทำบาป และทำให้คนรอบข้างปั่นป่วนได้ไม่เว้นแต่ละวัน บนพื้นฐานของคำว่า "กูเป็นคนดี" 

ก็เพราะคำชื่นชมเยินยอ และรางวัลมากมายที่ได้มาในชีวิต ตลอดจนความสำเร็จนานัปการที่นับไม่ถ้วน มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง ทำร้ายให้รู้สึกว่า เราเป็นคนดี ดีเลิศเสียกว่าใคร ๆ ที่รายล้อม สายตาที่เรามองเขาอาจดูเหมือนเป็นมิตร แต่ในใจยังข่มเขาอยู่ในที ว่า"กูดีกว่า" ฉนั้นสำหรับผมความดีจึงอันตรายหนักหนา สังคมที่เฟ้นหาคนดีจึงเป็นเรื่องน่ากลัว เพราะนิยามของคำว่าดีมันก็อยู่ที่ใครนิยาม และเมือได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนดีแล้วมีแนวโน้มที่คนรอบข้างจะมองข้ามความชั่วของเขา และตัว "คุณคนดี"เองก็มักจะมองไม่เห้นสิ่งที่ตนทำว่าเป็นบาปผิดและความชั่ว แม้ว่าสิ่งนั้นจะไปปั่นหัว ทำร้ายทำลายผู้คน สังคม และประเทศชาติมากน้อยเพียงใดก็ตาม ผมพบเจอมาด้วยตัวเอง เพราะผมถูกความดีครอบไว้เป็นเกราะแล้วทำเรื่องเลวร้ายในเกราะของความดีมา40ปีเต็ม ๆ 

สิ่งที่ทำได้วันนี้....อยากขอโทษ ผมอยากขอโทษผู้คนที่เคยผ่านพบกับผม ซึ่งผมอาจทำร้ายพวกเขาเข้าโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว ผู้คนที่เคยเจ็บปวดเพราะการกระทำของ "คนดี"อย่างผม ผู้คนที่เคยถูกผมเอารัดเอาเปรียบ ผู้คนที่เคยเจ็บแค้นเจ็บใจเพราะการกระทำย่ำยีที่ผมได้ทำกับท่านในฐานะคนดี โดยที่ท่านไม่มีสิทธิ์ตอบโต้อะไร 

สิ่งที่อยากย้ำไว้ในตอนท้ายนี้ก็คือ สังคมที่เฟ้นหาคนดี หาวิสุทธิ์ชน เชิดชูความดีและคนดีจนเกินล้น นับว่าอันตรายมาก คาร์ล ปอบเปอร์ จึงว่า ในระบอบการปกครอง เราไม่อาจพิสูจน์เพื่อหาคนดี แตเราควรหาวิธีการทำให้คนทั่วไปสามารถปกครองได้โดยได้รับการควบคุมและมีมาตรการป้องกันความเสียหายอันอาจเกิดจากการกระทำทางลบของนักปกครองนั้น ดีกว่าไปคิดหาวิธีได้มาซึ่งคนดี เรื่องนี้ผมเชื่อว่าน่าจะจริง