เราอยู่กันที่นี่บ้านหลังเดียวกัน 54 : ความคิดถึงมากกว่าความหิว


พ่อครับ...

เมื่อบ่ายวันเสาร์พ่อวางถาดเยี่ยวปูหนังสือพิมพ์ เทอาหารจนพูนหลุม หาถ้วยมาใส่น้ำเพิ่มอีกอัน พ่อบอกอาหารและน้ำสำหรับคืนหนึ่งกับอีกวันหนึ่งน่าจะพอ แล้วพ่อก็บอกกับผมว่าพ่อจะไปธุระงานแต่งงานที่ต่างจังหวัด แล้วจะกลับมาในวันพรุ่งตอนบ่ายน่าจะถึง เหมือนพ่อจะลังเลว่าจะเอาผมไปด้วยหรือเปล่า แต่หากไปนอนรีสอร์ทก็คงต้องแอบเขาเข้าไป ในที่สุดพ่อก็ล่ำลาผม บอกว่าเดี๋ยวกลับมา  วันเดียวเอง

พ่อครับ...

พ่อไปธุระงานแต่ง เป็นงานกินเลี้ยงที่สนุกสนาน คงไม่สะดวกที่จะนำหมาเข้าโรงแรมรีสอร์ท ผมเข้าใจและรอที่พ่อจะกลับมา คำว่าเดี๋ยวพ่อกลับคือเวลาที่ผมรอคอย ทุกครั้งที่ใครเดินผ่านหน้าบ้าน ทุกครั้งที่เสียงมอเตอร์ไซค์ขับผ่าน ทุกครั้งที่เสียงรถยนต์วิ่งมาให้ได้ยิน และเป็นทุกครั้งที่ผมต้องลุกขึ้นยืนมองว่าจะเป็นพ่อ หรือเป็นแม่ ที่จะมาถึงก่อน เมื่อไม่ใช่ผมก็ได้แต่นอนลงถอนใจเอาคางเกยเท้ารอต่อไป

พ่อครับ...

ตลอดคืน ตลอดวัน เวลาผ่านไปเนินนานเท่าไหร่ผมไม่อาจรู้ได้ ผมมีไปถ่ายไปเยี่ยวบ้างบนหนังสือพิมพ์ถาดที่พ่อวาง ผมดื่มน้ำบ้าง กินอาหารเพียงนิดหน่อย ด้วยใจที่คอยมากกว่าใจที่หิว ผมผุดลุกผุดนั่งผุดนอนไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบ ก็ไม่มีใครกลับ จะเป็นแม่ที่ชอบดุผมก็ไม่เคือง เพราะตอนนี้ผมเหมือนถูกโดนทิ้ง

พ่อครับ...

พ่อทิ้งผมจริงหรือเปล่า หรือพ่อยังทำธุระไม่เสร็จ หรือพ่อกำลังเครียดกับการเดินทาง

ผมอยู่ท่ามกลางความมืดและความเงียบสงัดของบ้าน 

รอคอยการกลับมาของพ่อและแม่

ขอให้พ่อเดินทางปลอดภัยเพื่อกลับมาถึงบ้านไวๆ กลับมาเป็นเพื่อนผม

ผมไม่หิวข้าวอาหารเลยนะครับพ่อ

พ่อครับ...

ในที่สุดพ่อก็กลับ เสียงรถที่ค่อยๆคลานมาจอดหน้าบ้าน เสียงพวงกุญแจคุ้นๆที่แม่เปิดประตูบ้าน ผมกระโจนขึ้นไปรอบนโซฟาด้วยใจระทึก หางกระดิกจนคล้ายจะหลุดขาด ผมกระโดดลงกระโดดขึ้นอยู่จนกระทั่งแม่เดินเข้าบ้านเปิดไฟ

พ่อเดินตามเข้ามา อุ้มผมเหมือนทุกๆครั้ง พออุ้มผมไปสำรวจอาหารและการฉี่ถ่าย พ่อบอกว่าทำไมผมไม่กินข้าวไม่กินอาหาร ผมอยากจะบอกว่าผมไม่หิว ความหิวมันถูกกลบด้วยความหวาดระแวงว่าผมจะโดนทิ้ง ความหิวมันถูกกลบไปด้วยความคิดถึงพ่อและแม่ หรือใครก็ได้ที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนผม 

พ่อให้ขนมผมสองชิ้น อีกชิ้นผสมอาหารในหลุมถาด

พ่อครับ...

ผมเพิ่งจะรู้สึกหิวก็ต่อเมื่อพ่อกลับมานี่เอง

ผมไม่กินอาหารมาเป็นวันๆได้โดยไม่หิวได้อย่างไร

ผมไม่เข้าใจตัวผมจริงๆ

...............

หมายเลขบันทึก: 644891เขียนเมื่อ 19 กุมภาพันธ์ 2018 11:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2018 09:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

- น่ารักมากๆค่ะ

- ที่บ้านเรา จะไม่ทิ้งหมาไปไหนไกล จะต้องมีคนหนึ่งอยู่บ้านเสมอ จนบางครั้งเคยคิดว่าเป็นภาระไหม อยากไปเที่ยวพร้อมกัน แต่เราก็ห่วงเขา

- ต้นเดือน ไปเชียงใหม่ 4 วัน คุณสามีอยู่บ้านกับลูกสาว  บอกว่าลูกหมาตายไป 1ตัวเขาซึม ไม่กินข้าว ตอนนี้เหลือลุกหมา 3 ตัว ตัวใหญ่อีก 2 ตัว

ครับ พยายามบอกเขาทุกครั้งที่ไปทำงาน แต่นี่คงนานกว่าทุกครั้งเลยไม่กินข้าวปลาอาหาร

สงสารครับ แตก็ไม่กล้าปล่อยให้อยู่นอกตัวบ้าน 

อ่านบันทึกแล้วอดยิ้มไม่ได้ค่ะ เป็นความผูกพันที่น่ารักที่สุด แม่มดมีหมาทั้งหมด5 ตัว ค่ะ รักหมดทุกตัว ไปไหนก็เป็นห่วงเค้า มีอยู่ตัวหนึ่งพาพ่อไป หาหมอที่ รพ. ที่ กรุงเทพฯ เจ้าเทอเรียหมาของพ่อคิดถึงพ่อมากเค้าตรอมใจไม่กินข้าว 2วัน ก็ตายไป พ่อเสียใจมากอยู่พักหนึ่ง

อ่านบันทึกแล้วอดยิ้มไม่ได้ค่ะ เป็นความผูกพันที่น่ารักที่สุด แม่มดมีหมาทั้งหมด5 ตัว ค่ะ รักหมดทุกตัว ไปไหนก็เป็นห่วงเค้า มีอยู่ตัวหนึ่งพาพ่อไป หาหมอที่ รพ. ที่ กรุงเทพฯ เจ้าเทอเรียหมาของพ่อคิดถึงพ่อมากเค้าตรอมใจไม่กินข้าว 2วัน ก็ตายไป พ่อเสียใจมากอยู่พักหนึ่ง

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท