ความโหดร้ายของวัฏสงสาร

เรียนป้าจี๊,

ผมเคยเขียนส่งข้อความมาถามว่า น่าจะเคยรู้จักป้าจีมาก่อนสมัยเรียนมัธยม เพราะมีเพื่อนชื่อคล้ายๆกัน เรียนเตรียมอุดม และเรียนอักษรศาสตร์จุฬาเมือห้่าสิบปีก่อน เป็นเพราะอยากจะทราบข่าวคราวคนที่เคยรู้จักกันที่ไม่ได้ทราบข่างคราวกันนานแสนนาน แต่ป้าจี๊ตอบว่าน่าจะไม่ใช่ เพราะป้าแก่มากแล้ว ไม่ใช่แน่ๆ

ถ้าแอดมินเป็นคนอ่านจดหมายฉบับนี้ ฝากบอกป้าจี๊ ผมเจอเพื่อนผมแล้วเมื่อสองวันนี้

เธอชื่ออัจฉรา เรียนอักษร เป็นรุ่นน้องป้าจี๊สามปี ตอนนี้เธออยู่ซานฟราน แต่งงานที่เมืองไทยมาแล้ว มีลูกหนึ่งคน แล้วหย่า แต่งใหม่ตอนอายุห้าสิบปี กับผรั่ง แล้วย้ายมาเป็นคุณนายอยู่อเมริกา ตอนนี้เกษียณแล้ว เธอก็ตามหาผมมานานแล้วเช่นกัน เพราะโลกมันแคบด้วยคอมพิวเตอร์ เธอหาผมเจอ และได้เบอร์โทรผม คำถามแรก "จำได้รู้เปล่าเราเคยเจอกันที่หอสมุดแห่งชาติ"

ผมตอบว่าจำได้ ทำไมจะจำไม่ได้ ชื่ออี๊ดใช่ไหม

ผมก็ตอบว่ามาผมก็หาเธอเหมือนกัน แต่จำนามสกุลไม่ได้ นึกว่าเป็นป้าจี๊เสียอีก นึกว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันแล้ว

ชาตินี้เจอกันนิดเดียว ชาติหน้าก็คงจะเหมือนกันได้เจอกันอีกหน่อย เพราะชาตินี้ไม่ได้สร้างผลบุญร่วมกันเอาไว้ 

อะไรๆก็เป็นของชั่วคราว มีพบก็มีจาก แต่สัญญาในอนุสัย มันไม่ยอมลืม ว่างๆมันก็ฝุดขึ้นมากวนใจเล่นๆเสียอย่างนั้น

ห้่าสิบปีก่อนอยู่เมืองไทยเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยม ห้าสิบปีต่อมาเกษียณ และอยู่อเมริกาด้วยกันทั้งคู่

วัฏสงสารมันโหดร้่ายจริงๆ

โดยอย่างเคย,

ด้วยรักด้วยคิดถึง

[ขจิต ฝอยทอง]

ดีใจด้วยครับที่พบเพื่อน

โลกกลมนะครับ

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะ

โลกกลม และ แคบ หรือ แบน และ กว้าง...ก็คงขึ้นกับ บุญกรรม ที่ได้กระทำร่วมกันมาค่ะ

สุขสันต์ปีใหม่ค่ะ ☺