ผ่านมาแล้ว มินิมาราธอนวันมหิดล 2560

ปกติผมออกกำลังกายด้วยการปั่นจักรยานแล้วนานๆ ครั้งก็จะไปวิ่งพอให้แข้งขาได้โดนพื้นบ้างเท่านั้นครับ

สาเหตุที่ผมไม่วิ่งเพราะผมคิดว่าการวิ่งมันน่าเบื่อ การเคลื่อนที่มันไปได้ช้าและทิวทัศน์ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงให้ได้มีอะไรดูระหว่างวิ่ง ในขณะที่การปั่นจักรยานนั่นไปได้ไกลกว่าและได้ดูสิ่งต่างๆ ที่ปั่นผ่านเหมือนได้ไปเที่ยวในตัว

แต่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมานี้ผมมีเหตุต้องไปวิ่งมินิมาราธอนครั้งแรกในชีวิตด้วยเหตุบังเอิญเพราะ อ.จันทวรรณ ผู้มุ่งมั่นกับการวิ่งจนวิ่งมินิมาราธอนในงานวิ่งหาดใหญ่สู่ธรรมชาติเป็นครั้งแรกได้นั้น มีเหตุโดนเก้าอี้ล้มใส่ขาจนกระดูกนิ้วเท้าแตกวิ่งไม่ได้ไปสามเดือน

แต่ อ.จันทวรรณ ได้สมัครวิ่งมินิมาราธอนในวันมหิดล 2560 ไว้ล่วงหน้าแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน ครั้นเธอจะทิ้งตั๋วที่อุตส่าห์ได้มาก็เกิดเสียดายเลยบอกให้ผมไปวิ่งแทน และนี่คือที่มาของการวิ่งมินิมาราธอนครั้งแรกในชีวิตของผม

การที่จะไปวิ่งคนเดียวผมก็กลัวเหงา เลยไปชวน อ.ทพ.อารีย์ กาญจนประภาส คู่หูปั่นจักรยานด้วยกันไปวิ่งด้วย หมออารีย์ก็บังเอิญได้ตั๋วจากคนรู้จักในคณะทันตะที่เขาสมัครไว้เพื่อทำบุญแต่ไม่ได้คิดจะไปวิ่ง กลายเป็นการวิ่งมินิมาราธอนครั้งแรกของหมออารีย์อย่างไม่ได้ตั้งใจไปอีกคน

วันวิ่งนั้นผมตื่นตั้งแต่ตีห้าแต่งตัวโดยไม่ได้อาบน้ำแล้วกินกลูโคสชงเพียวๆ หกช้อนโต๊ะ แล้วก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์กระต่ายน้อยของหมออารีย์ไปที่จุดสตาร์ทที่ข้างคณะแพทย์

เรามาถึงกันอย่างฉิวเฉียดมากเพียงเจ็ดนาทีก่อนเขาปล่อยตัว ยังไม่หายงุนงงกับคนจำนวนมากมายที่มารอวิ่งก็ต้องออกวิ่งเสียแล้ว

ผมทำตามคำแนะนำของ อ.จันทวรรณ ในการปล่อยตัว คือแทนที่จะไปยืนในแถวรอให้เขาปล่อยตัว ผมยืนอยู่ข้างถนนรวมอยู่กับคนดู แล้วพอเขาปล่อยตัวก็ค่อยวิ่งลงไปในถนน ทำให้ไม่ต้องไปยืนเบียดเสียดกับนักวิ่งคนอื่น แต่วิธีนี้คงไม่ได้ผลสำหรับคนที่ต้องการวิ่งทำเวลาจริงๆ

ในตอนปล่อยตัวตอนแรกนั้นดูเหมือนทุกคนวิ่งกันอย่างรวดเร็ว ซึ่งผมสนุกมาก เพราะผมไม่เคยวิ่งไปไหนกับคนเยอะๆ อย่างนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่พอวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อนร่วมวิ่งก็เริ่มทิ้งระยะห่างกันไปมากขึ้น แต่ก็ยังห่างไม่มากเพราะมินิมาราธอนงานนี้มีคนวิ่งถึงพันคน

ส่วนผมก็วิ่งคู่กันไปกับหมออารีย์เหมือนกับที่เราปั่นจักรยานด้วยกัน วิ่งกันไปคุยกันไป แอบมีวิพากษ์วิจารณ์นักวิ่งคนอื่นกันไปตามประสาผู้ชายช่างสังเกตสองคนบ้างนิดหน่อยอีกด้วย

หมออารีย์กับผมจะไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อยกับการวิ่งเท่าไหร่นักเพราะเราปั่นจักรยานกันมาหลายปี ทั้งปั่นไกลและปั่นขึ้นที่สูง คาดว่าระบบเครื่องในตับไตใส้พุงและปอดของเราปรับมาใช้กับการวิ่งได้อย่างไม่มีปัญหา เพียงแต่ระบบกล้ามเนื้อของเราที่ไม่ค่อยจะไหวเพราะพึ่งซ้อมวิ่งกันก่อนมาวิ่งแค่สิบวัน

ผมเข้าเส้นชัยด้วยเวลาหนึ่งชั่วโมงกับอีกเกือบสามนาที งานวิ่งวันมหิดลนี้เขาดีที่มีระบบจับเวลาให้เรียบร้อย พริ้นต์มาเป็นกระดาษตามรูปด้านล่างนี้พร้อมชื่อ อ.จันทวรรณ ผู้สมัครและตั้งใจจะวิ่งที่แท้จริง

ผมเคยอ่านมาว่ากีฬาปั่นจักรยานจะเพิ่ม VO2 Max หรือความสามารถในการใช้ออกซิเจนของนักกีฬาได้มากกว่ากีฬาวิ่ง พอได้วิ่งในงานนี้แล้วผมเชื่อว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องมาก เพราะหมออารีย์กับผมเข้าเส้นชัยด้วยเวลาที่ถือว่าใช้ได้สำหรับคนที่ไม่เคยวิ่งจริงจังมาก่อน

การวิ่งมินิมาราธอนคราวนี้เปลี่ยนมุมมองของผมที่มีต่อการวิ่งไปอย่างมากทีเดียว จากที่เคยมองว่าเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ กลับได้เห็นว่าสนุกและเป็นกิจกรรมที่ได้ทำร่วมกับคนอื่นเยอะแยะมากมาย จะเรียกได้ว่าวิ่งครั้งเดียวเปลี่ยนชีวิตก็คงได้ เพราะหลังจากวันนั้นผมกับหมออารีย์ก็ออกซ้อมวิ่งด้วยกันตอนเช้าๆ แถวบ้านพวกเราติดต่อกันทุกวัน

ส่วนคนที่ปลาบปลื้มกับการวิ่งครั้งนี้มากที่สุดกลับไม่ใช่ผมแต่เป็น อ.จันทวรรณ เพราะในงานวิ่งหาดใหญ่สู่ธรรมชาตินั้นเธอเข้าเส้นชัยในเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงพอดี ซึ่งใครๆ บอกเธอว่าเธอวิ่งได้เร็วแต่เธอก็ไม่เชื่อ ดังนั้นการที่ผมไปวิ่งวันมหิดลแล้วเข้าเส้นชัยได้เวลาใกล้เคียงกับเธอในวันนั้นแล้วเอาใบสถิติมาให้เธอดูนี่เป็นการพิสูจน์ว่าเธอวิ่งได้เร็วเมื่อเทียบกับคนอื่นในเพศเดียวกัน (33/390) และในวัยเดียวกันโดยไม่ระบุเพศ (11/76)

อ.จันทวรรณพึ่งฝึกวิ่งสามสี่เดือนที่ผ่านมาแล้วก็วิ่งได้ในเวลาขนาดนี้แม้กระทั่งผมเองก็แปลกใจ นี่อีกเดือนกว่าขาเธอก็จะหาย เธอบอกว่าจะไปวิ่งมินิมาราธอนอีกโดยใช้เวลาต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมงนั่นเชียว

ส่วนผมกับหมออารีย์ที่บังเอิญได้วิ่งมินิมาราธอนครั้งแรกในชีวิตโดยไม่ได้ตั้งใจกันทั้งคู่นั้น ตอนนี้ฝึกวิ่งกันทุกเช้าเพิ่มเติมจากที่ปั่นจักรยานกันตอนเย็นแล้วครับ

เราตั้งเป้าว่าจะไปวิ่งมินิมาราธอนกันอีก แต่ไม่ใช่เพื่อไปทำเวลานะครับ เราจะไปวิ่งเพื่อได้ชวนกันชื่นชมนักวิ่งคนอื่นกันอีก สำหรับพวกเราการวิ่งดูเหมือนจะใช้ปอดน้อยกว่าการปั่นจักรยาน ดังนั้นการวิ่งกันไปคุยกันไปและอาจมีเผลอนินทาคนอื่นบ้างเล็กน้อยนั้นช่างรื่นรมย์อย่างมาก และการได้ออกกำลังกายไปคุยไปนี่คือข้อดีของการวิ่งที่เราทำไม่ได้ในขณะปั่นจักรยานครับ

เขียนใน GotoKnow โดย ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์
ใน พอไหว พอดี

คำสำคัญ (Tags): #วันมหิดล 2560#Half Marathon#วิ่ง

หมายเลขบันทึก: 637608เขียนเมื่อ 22 กันยายน 2017 15:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน 2017 12:45 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน