เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน 48 : ทอฟฟี่ไม่ได้ป่วยน้า
เมื่อวานพ่อพาผมไปโรงพยาบาล ก่อนไปพ่อวางแผนไว้แล้วให้ผมอาบน้ำก่อน เพราะหากต้องฉีดวัคซีนหรือยาเห็บหมัดต้องงดอาบน้ำ 1 สัปดาห์ ผมไม่อิดออดเหมือนทุกครั้งที่จะต้องอาบน้ำทีต้องซ่อนตัวใต้โซฟาให้พ่อดึงขาลากออกมาแล้วอุ้มไปอาบน้ำ เพราะพ่อบอกผมว่าจะพาไปฉีดยา ไอ้ฉีดยาน่ะผมกลัวแน่ล่ะแต่ก่อนจะถึงเรื่อน่ากลัว อย่างน้อยผมก็ได้นั่งรถเที่ยวก่อนล่ะ
พ่อครับ...
ผมไม่ได้พร่ำพรรณามานมนาน เกี่ยวกับชีวิตของผมกับพ่อ กับครอบครัวของเรา เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกันหลังนี้ที่พ่อกับผมจะพลัดกันมาเล่าเรื่อง อย่างเช่นเมื่อวานนี้
ถึงโรงพยาบาลผมตังสั่นงันงก กลัวที่จะต้องโดนฉีดยา อารมณ์สนุกที่ได้นั่งรถหายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากพ่อลงทะเบียนเสร็จและก็เช่นเคยพ่อลืมสมุดประจำตัวของผมอีก พ่อบอกกับเจ้าหน้าที่ไปว่าฉีดวัคซีนปีละครั้งเลยจำไม่ได้ว่าเอาสมุดไว้ที่ไหน และพ่อก็ได้สมุดเล่มใหม่มาทุกปีเช่นกัน
พ่อครับ...
มีหมาตัวหนึ่งท่าทางจะแย่ เจ้าของเขาบอกกระดูกไก่ติดคอ ดูซึมเซา หายใจรวยรินแผ่วเบา หมอต่างรีบรุดช่วยกันดูอาการอย่างตื่นตระหนก เจ้าหน้าที่บอกให้พ่ออุ้มผมมานั่งรอในห้องรับรอง สักพักใหญ่เจ้าหน้าที่สาวคนเดิมเดินมาถามว่า
"เจ็บที่ขานี้ใช่มั๊ยคะ.." พ่อทำหน้างงๆ พ่อถามตอบไปว่า น้องไม่เป็นอะไรนะครับ
"อ้อ เป็นไข้นิดหน่อย ตัวร้อนใช่มั๊ยคะ"
"เปล่านี่ครับ น้องเค้าจะตัวสั่นแบบนี้ล่ะครับเวลาพามาหาหมอ เอ น้องหมาไม่ได้เป็นไข้นะครับ ที่ตัวร้อนเพราะนั่งรถมาอากาศมันร้อนหรือเปล่า" "เออ รถจอดตากแดดน่ะครับ"
"ค่ะๆ รอสักครู่นะคะเพราะหมอมีเคสหนักอยู่เคสหนึ่งค่ะ"
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ"
พ่อครับ....
ตกลงผมไม่สบายหรือเจ้าหน้าที่ไม่สบายกันแน่ แต่ผมสบายดีนะครับ สงสารแต่เจ้าตูบที่ก้างติดคอนั่นแล่ะ ป่านนี้จะเป็นเช่นไรน้อ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น