เล่าเรื่องชุมชนแนวปฏิบัติ: ม.อ.(6)

ตอนที่แล้ว  ชุมชนที่ได้รางวัลคือ“ชุมชนวิจัยระบบนำส่งยา” จากคณะเภสัชศาสตร์ โดยรศ.ธีระพล ศรีชนะ ท่านนำเสนอว่าความสำเร็จของชุมชนขึ้นอยู่กับใจที่มีให้กับงานของตนใจที่จะพัฒนาวิชาชีพและอาศัยการติดต่อประสานงานที่ไม่เป็นทางการนักส่วนประเด็นแรงจูงใจต่างๆ มีความสำคัญไม่มากไปกว่าความสำเร็จของงาน เป็นชุมชนทางวิชาการที่มีเนื้อหาเน้นองค์ความรู้ในวิชาชีพจุดที่ดิฉันสังเกตได้คือผู้นำชุมชนมีแรงมุ่งมั่นในอาชีพสูง มีแรงผลักภายในเรื่องความมุ่งมั่นสู่ความสำเร็จสูงมาก ทำจนเกิดการยอมรับและเป็นชุมชนที่มีแรงจูงใจในด้านการเงินตามมาภายหลังชุมชนแข็งแรงแล้ว ”ชุมชนภาควิชาพยา-ธิ” คณะแพทยศาสตร์ นำเสนอโดย ดร.อโณทัย โภคาธิกรณ์ ชุมชนนี้เน้นคุณค่าในตัวคนของสมาชิก สร้างเสริมการดึงศักยภาพของคนในหน่วยงานมาใช้เน้นให้คนเห็นคุณค่าของตนเองจนเป็นพลังงานที่มีอานุภาพในการสร้างสรรค์พัฒนางานต่างๆ ร่วมกัน เน้นทีมงานและความยอมรับซึ่งกันและกันเป็นการพัฒนาคุณค่าคนรวมหมู่ยกระดับได้เป็นแพพร้อมๆกัน ดิฉันกล่าวเช่นนั้น ปัจจัยแห่งความสำเร็จ คือความมุ่งมั่นที่จะพัฒงานร่วมกัน การเปิดใจยอมรับว่าเราต่างเป็นแรงเสริมซึ่งกันและกัน ทุกคนมีคุณค่าในงาน ภาวะผู้นำมีบทบาทสำคัญในการยกระดับคุณค่าคนเช่นนี้ แรงจูงใจคือการยอมรับกัน บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยการพัฒนาส่งเสริมคุณค่าของเพื่อนร่วมงาน “ชุมชนเบาหวาน” คณะแพทยศาสตร์ นำเสนอโดยคุณบุญเรียม ชุมชนนี้รวมตัวกันโดยแรงปรารถนาที่จะมอบสิ่งดีๆให้แก่ผู้ป่วยมีกิจกรรมแบบพบหน้ากันพร้อมทั้งเป็นคุณอำนวยช่วยเหลือให้ผู้ป่วยเองมีโอกาสพบกันเป็นประจำโดย ให้กำลังใจ ดูแลให้ความรู้ความเข้าใจ เก็บเทคนิคที่เป็น Tacit Knowledge ทั้งของผู้ป่วยและผู้ดูแลผู้ป่วยนำมาใช้หมุนเป็นเกลียวความรู้ขึ้นไปเป็นที่ชื่นชมและเป็นควมสบายใจของทั้งผู้ให้และผู้รับเห็นความห่วงใย เอื้ออาทรจิตใจผู้เจ็บป่วยที่เรามีให้....ปัจจัยของความสำเร็จคือความปรารถนาดีซึ่งกันและกันมิตรภาพและความสัมพันธ์ที่เกิดจากความงดงามภายใน ส่งออกความรักที่มีเผื่อแผ่ไปให้คนอื่น  ความมุ่งมั่นพัฒนาบริการที่มีคุณค่าแก่ผู้ป่วย  
  ชุมชนที่ยกมาเล่าคร่าวๆเป็นความภูมิใจของมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ เป็นตัวอย่างของการเป็นชุมชนแนวปฏิบัติ (Communuty of Practice)ที่เกิดขึ้นยังมีอีกหลายชุมชนที่ดิฉันมิได้กล่าวถึงดิฉันพบว่าไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็ตาม เพียงมีความปรารถนาที่จะร่วมสร้างสรรค์สิ่งดีงามแก่กันนับเป็นมูลค่าเพิ่มขององค์กรจากอานิสงค์ของการร่วมกันกระทำสิ่งดีงามของบุคลากร งานของดิฉันและอีกหลายๆคนคือมุ่งส่งเสริมสนับสนุนให้องค์กรได้รับมูลค่าเพิ่มจากกลุ่มคนของเราเฝ้าดูแลให้คนของเรามีควมสุขได้รับการยกย่อง ได้รับรางวัลในหลายๆ รูปแบบแห่งการทำความดี...คงใม่จบเพียงเท่านี้เรายังคงมีเจตนาส่งเสริมสนับสนุนต่อเติมเสริมความแข็งแรงให้ชุมชน ยกย่องชุมชนที่ทำเป็นตัวอย่างสู่ประชาคมในโอกาสต่างๆ เท่าที่จะทำได้หมายให้เกิดสภาพบรรยากาศที่เราอยากให้เป็น“องค์กรแห่งการเรียนรู้” ที่ไม่ไกลเกินจริง  ....จบบริบูรณ์


 

[ขจิต ฝอยทอง]

• เป็นชุมชนที่เข้มแข็งมาก
• น่านับถือ คารวะหนึ่งจอก(ยืมสำนวนมาใครคุ้นๆนะครับ)