จำได้ว่าเมื่อเป็นนักเรียนหรือนักศึกษาในมหาวิทยาลัย การได้ช่วยเหลือใครๆโดยเฉพาะผู้ใหญ่หรือผู้มีพระคุณเช่น ครู-อาจารย์ ทำให้เกิดความชุ่มชื่นในหัวใจยิ่งนัก เห็นอาจารย์หอบของพะรุงพะรังก็เป็นต้องรี่เข้าขอช่วยโดยไม่ต้องร้องขอ เป็นอย่างนี้ทั้งตัวเราเองและเพื่อนๆ หรือหากมีอาจารย์เรียกใช้ให้ช่วยทำอะไรก็ตื่นเต้นดีใจ และภูมิใจที่ได้ทำ
แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไปตามกาลเวลาและความเจริญก้าวหน้าแห่งโลกวัตถุ อันมีเทคโนโลยีที่หลากหลายเป็นตัวเร่ง นักเรียนนักศึกษายุคหลังเริ่มเฉยๆได้กับการเห็นอาจารย์หอบหิ้วของพะรุงพะรัง แต่เมื่อเอ่ยปากขอความช่วยเหลือก็ยังมีน้ำใจช่วยโดยไม่บ่ายเบี่ยง หลายปีผ่านไป คำขอความช่วยเหลือจากครูอาจารย์เริ่มมีคำตอบว่า "ผมไม่ว่าง จะรีบไปเรียนครับ" หรือหากเขานั่งอยู่หลายคนเมื่อมีการขอให้มาช่วยเช่น ยกของหน่อย ก็จะเกี่ยงกันว่า "แกไปสิ" เป็นต้น
ที่จำได้ไม่ลืมก็คือสิ่งที่เกิดกับตัวเองเมื่อ 4-5 ปีก่อน ขณะที่เราและเพื่อนผู้พี่กำลังทะยอยขนอุปกรณ์โสตฯเช่น ทีวี เครื่องเสียงจากชั้นล่างขึ้นไปยังที่เก็บบนชั้นสองของอาคาร หลายเที่ยวผ่านไปก็ให้เหนื่อยอยู่เหมือนกัน แล้วก็ดีใจที่ได้เห็นนักศึกษาใหม่ชั้นปีที่หนึ่งในโปรแกรมที่เราสอนอยู่เดินผ่านมา จึงเอ่ยปากบอกว่า "สมศักดิ์ เธอช่วยครูยกของหน่อยนะ" คำตอบที่ยังก้องหูจนต้องนำมาเขียนบันทึกเตือนใจใครต่อใครในวันนี้ ก็คือคำพูดที่ว่า "ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่ครับ" ก่อนที่เขาจะเดินจากไปโดยไม่ใส่ใจเราสองคนเลย.
ชื่อ สมศักดิ์ สมมุติว่าเป็น นามสมมติ ก็แล้วกันครับ ส่วนนามสกุลจ้างก็จะไม่ขอบอกครับ
แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไปตามกาลเวลาและความเจริญก้าวหน้าแห่งโลกวัตถุ อันมีเทคโนโลยีที่หลากหลายเป็นตัวเร่ง นักเรียนนักศึกษายุคหลังเริ่มเฉยๆได้กับการเห็นอาจารย์หอบหิ้วของพะรุงพะรัง แต่เมื่อเอ่ยปากขอความช่วยเหลือก็ยังมีน้ำใจช่วยโดยไม่บ่ายเบี่ยง หลายปีผ่านไป คำขอความช่วยเหลือจากครูอาจารย์เริ่มมีคำตอบว่า "ผมไม่ว่าง จะรีบไปเรียนครับ" หรือหากเขานั่งอยู่หลายคนเมื่อมีการขอให้มาช่วยเช่น ยกของหน่อย ก็จะเกี่ยงกันว่า "แกไปสิ" เป็นต้น
ที่จำได้ไม่ลืมก็คือสิ่งที่เกิดกับตัวเองเมื่อ 4-5 ปีก่อน ขณะที่เราและเพื่อนผู้พี่กำลังทะยอยขนอุปกรณ์โสตฯเช่น ทีวี เครื่องเสียงจากชั้นล่างขึ้นไปยังที่เก็บบนชั้นสองของอาคาร หลายเที่ยวผ่านไปก็ให้เหนื่อยอยู่เหมือนกัน แล้วก็ดีใจที่ได้เห็นนักศึกษาใหม่ชั้นปีที่หนึ่งในโปรแกรมที่เราสอนอยู่เดินผ่านมา จึงเอ่ยปากบอกว่า "สมศักดิ์ เธอช่วยครูยกของหน่อยนะ" คำตอบที่ยังก้องหูจนต้องนำมาเขียนบันทึกเตือนใจใครต่อใครในวันนี้ ก็คือคำพูดที่ว่า "ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่ครับ" ก่อนที่เขาจะเดินจากไปโดยไม่ใส่ใจเราสองคนเลย.
ชื่อ สมศักดิ์ สมมุติว่าเป็น นามสมมติ ก็แล้วกันครับ ส่วนนามสกุลจ้างก็จะไม่ขอบอกครับ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Handy ใน ลานปัญญา
คำสำคัญ (Tags)#การศึกษา#ความดี#ธรรม#มนุษยสัมพันธ์
หมายเลขบันทึก: 62588, เขียน: 24 Nov 2006 @ 01:18 (), แก้ไข: 11 Feb 2012 @ 16:29 (), สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 7, อ่าน: คลิก
อรุณสวัสดิ์คะ...อาจารย์...
ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนไป...
จิตใจ...ที่ละเอียดขึ้น...นั้นมีน้อยลง....
บางครั้ง...กะปุ๋มก็เรียนรู้ที่จะไม่เอ่ยปาก...ร้องขอ...
หากแต่ก็ยังคง...หยิบยื่นการช่วยเหลือนั้น...อยู่แม้แต่กับเด็กๆ น้องๆ...เพราะอยากให้เขาได้เรียนรู้แบบอย่างจากเรา...
ไม่หวังมาก...หากแต่อยากให้ซึมซับ...
ได้ผลบ้าง...ไม่ได้บ้าง..ไม่เป็นไร...
^___^
ขอบคุณอาจารย์ที่แบ่งปันเรื่องเล่าสะกิดใจให้ฟังคะ
กะปุ๋ม