เอางานช่วยพยุงจิต

     จากบันทึก (ขอ)บันทึกเพื่อเสริมสร้างกำลังใจตัวเอง(บ้าง) ซึ่งผมบอกว่าผมต้องเร่งเสริมสร้างกำลังใจให้ตัวเองเป็นอย่างมาก เพื่อพบกับวันรุ่งขึ้นที่พร้อมเหมือนอย่างวันนี้ที่ผ่านมาได้ ซึ่งอาจจะต้องพร้อมกว่าด้วยซ้ำ วันนี้ (1 พ.ย.2548)

     และวันนี้ผมได้พบกับสิ่งนั้นจริง ๆ และก็ได้ต่อสู้จนผ่านไปได้อีกวันครับ วันนี้ก็ได้ลุงช่วง เรืองจันทร์ นายกสมาคมคนตาบอดจังหวัดพัทลุง ที่ผมไปพบท่านตามสัญญาที่เคยเขียนไว้ที่ คนตาบอดกับการฝึกใช้ไม้เท้าขาว วันนี้จึงผ่านไปได้ด้วยดี ผมต้องนับต่อว่าแล้วพรุ่งนี้ล๊ะจะเกิดอะไรอีก (ผมไม่สามารถเขียนได้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง) ลุงช่วงฯ เล่าให้ฟังเรื่องเจตนารมณ์ของคนวัย 59 ที่ตาบอดทั้ง 2 ข้าง และได้ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเพื่อนคนตาบอดด้วยกัน ผมทุกอย่างยังปกติครับ และตาก็ยังดี ทำไมจะยอมให้หัวใจมาบอดมองอะไรไม่เห็น

     ครับตัดสินใจแล้วว่าจะต้องต่อสู้ตามอุดมการณ์ต่อไปแม้จะมีการพยายามลดบทบาทผมลง แต่ก็ไม่ใช่ความสำคัญ เพราะถึงอย่างไรก็ยังเชื่อว่าคนที่เป็นคนให้โอกาสจริง ๆ ยังให้โอกาสในการทำงานอยู่ ผมถึงเข้าใจวันนี้เองว่าทำไมคนที่เป็นราชการ (GOs) แต่หัวใจประชาชน (NGOs) ถึงได้ค่อย ๆ หายไป ถูกกลืนไปเรื่อย ๆ หรือบางคนก็ตัดสินใจตายจากราชการไปเลย หรือว่าจริง ๆ แล้วผมไม่เหมาะสมกับระดับจังหวัด อาจจะเหมาะสมกับระดับชุมชน (grounded) จริง ๆ ก่อนตัดใจจากตรงนี้ก็เพื่อจะไปเขียนเล่าประสบการณ์ตามที่คุณพี่ธวัชฯ ขอให้เขียนดีกว่า