ในวันที่ 1 ธันวาคม 2559 ได้มีการนำเสนองานในรายวิชา ADL หัวข้อ Community survivors and Learning skills ที่อาจารย์ได้มอบหมายมา คือ การที่ให้สัมภาษณ์คนที่เรารู้จักวัยใดก็ได้ที่เคยมีอาการป่วย ไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือทางจิต และให้สัมภาษณ์ผลกระทบต่อการดำเนินกิจวัตรประจำวันในขณะที่ป่วยนั้นแล้วสามารถทำให้ผ่านการดำเนินกิจวัตรประจำวันนั้นมาได้อย่างไร โดยดิฉันได้เลือกสัมภาษณ์คุณยายของดิฉัน ซึ่งได้รับการผ่าตัด เนื่องจากกระดูกสันหลังทับเส้นประสาท ตั้งแต่ปี 2553 และกิจกรรมในชีวิตประจำวันที่คุณยายเลือกให้การสัมภาษณ์มา คือ กิจกรรมการอาบน้ำ ซึ่งขณะที่คุณยายอยู่ในโรงพยาบาล มีเพียงแค่การเช็ดตัวเท่านั้น เมื่อกลับมาที่บ้านจึงจะต้องอาบน้ำ โดยอาการหลังจากการผ่าตัดคือ คุณยายไม่มีอาการปวดหลัง สามารถเดินได้โดยมีคนคอยช่วยพยุง และใช้ walker จึงทำให้ไม่สามารถยืนขณะอาบน้ำได้ ต้องมีคนคอยช่วยพยุงเข้าห้องน้ำไป และเปลี่ยนเป็นนั่งอาบบนเก้าอี้อาบน้ำแทน ขณะอาบน้ำต้องมีคนตักน้ำและฟอกสบู่ให้ และมีราวจับสำหรับลุกจากเก้าอี้ หลังจากนั้นคุณยายจึงค่อยๆฝึกการทำกิจกรรมการอาบน้ำ โดย ฝึกใช้ walker, ฝึกเดินโดยการเกาะราวจับ, ฝึกการลุกนั่งจากเก้าอี้โดยเกาะราวจับและที่วางแขนของเก้าอี้, ฝึกการถือขันตักน้ำโดยเริ่มจากใบเล็กก่อน, ฝึกการกสบู่จากขวดปั๊มมาถูตัว ซึ่งการฝึกในส่วนนี้ ดิฉันคิดว่ามีความคล้ายกับการฝึกกิจกรรมบำบัดที่มีการฝึกจากกิจวัตรประจำวันจริงๆ คุณยายใช้เวลาในการฝึก 1 ปี จึงได้มาเป็นความสามารถในปัจจุบัน คือ สามารถเดินโดยเกาะราวจับเข้าห้องน้ำได้เอง, สามารถลุกและนั่งจากเก้าอี้อาบน้ำได้เอง, สามารถตักน้ำอาบจากถังน้ำใกล้ๆได้, สามารถกดสบู่มาถูตัวได้ แต่มีบางบริเวณที่ถูสบู่เองไม่ได้ เช่น หลัง เท้า เป็นต้น ,สามารถถือขันขนาดปกติตักน้ำอาบได้ หลังจากสัมภาษณ์แล้ว ดิฉันจึงนำมาสรุปเป็น Fact Sheet ได้ดังนี้
หลังจากที่ได้นำเสนอในชั้นเรียนแล้วนั้น
ก็ได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ โดยการฝึกการทำกิจกรรมนั้น นอกจากที่เราจะพิจารณาความสามารถทางด้านร่างกายแล้ว
เราจะต้องพิจารณาในด้านจิตใจควบคู่ไปด้วย
เพื่อทำให้การฝึกการทำกิจกรรมได้ผลดีที่สุด ซึ่งในขณะนั้นดิฉันไม่มีความรู้ในด้านกิจกรรมบำบัด
ทำให้ไม่สามารถช่วยคุณยายของฉันได้มากนัก แต่เนื่องจากคุณยายของดิฉัน
ยังมีกำลังใจที่ดีจากคนในครอบครัวและมีความพยายามในการฝึกทำกิจกรรม
จึงทำให้ได้มาซึ่งความสามารถในปัจจุบันที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น
ไม่มีความเห็น