คำแทนความ : ความทรงจำ


คุณอุทิศ เหมะมูล นักเขียนซีไรท์ชื่อดัง เคยเขียนว่า จงแสดงให้เห็น อย่าเพียงเอาแค่บอกเล่า เมื่อลงมือเขียนถึงตัวละครสักตัวที่เหงา เศร้า และโดดเดี่ยว คุณต้องไม่เขียนคำว่า เหงา เศร้า และโดดเดี่ยว ลงไปในงานของคุณ ทำให้ผมมีแรงบันดาลใจเขียนคำแทนความ เพื่อใช้กับงานเขียนของตนเอง (หรือมือใหม่หัดเขียนทุกท่านครับ)

-มนุษย์เป็นสัตว์ที่ยิ่งพยายามลืมเท่าไหร่ ก็ยิ่งลืมไม่ลงมากขึ้นเท่านั้น

-มนุษย์ไม่สามารถจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ก็จริง แต่ก็ไม่มีทางลืมเรื่องสำคัญๆ ไปได้

-ทุกๆ วัน มีเรื่องราวผ่านเข้ามาในชีวิตเรามากมาย

-ภาพเก่าๆ มักปรากฏขึ้นราวกับวิญญาณเพื่อปั่นหัวผมเล่น

-อดีตคอยตามหลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลา


-ในใจลึกๆ ผมกลับรู้สึกดีใจที่ได้จมอยู่ในอดีต

-ผมจึงย้อนกลับไปในวันคืนแห่งอดีตและเฝ้าคิดถึงมัน

-ผมจะลบเงาตนเองออกจากใจได้ไหมนะ

-เพราะภาพเก่าๆ ของวันคืนที่อยู่กับเธอมันชัดเจนเกินไป

-ผมจึงถูกอดีตพันธนาการรวมกับวิญญาณคอยตามหลอกหลอน

-สภาพตอนนี้เป็นเหมือนสีเทาที่เจือด้วยสีขาวอย่างพอเหมาะมากกว่านี่แหละสีของชีวิตของผมเมื่อห้าปีก่อน


-ตอนยังเด็ก ผมมักโผล่หน้าจากต่างบานเล็กๆ แล้วแหงนมองท้องฟ้าเพื่อค้นหาความคิดถึงเกี่ยวกับแม่

-ผมอยากหลุดพ้นจาดคำสาปที่บังคับให้ผมฝังตัวเองอยู่กับภาพเก่าๆ และช่วยให้ผมบินโลดแล่นต่อไปได้เสียที

-ผมอยากเยียวยาภาพอันเก่าโทรมให้กลับมาอยู่ในสภาพที่เกือบเหมือนเดิมได้อย่างน่าอัศจรรย์

-ผมไม่อยากคิดว่าเธอจะลืมเหตุการณ์ในคืนนั้นไปได้ แม้ว่าเราอาจไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกตลอดชีวิตก็ตาม

-ผมกลับรู้สึกเหมือนได้เห็นเงาของตัวเองในอดีตแทรกอยู่ในตัวเธอ


-ผมพันธนาการเธอไว้ในใจผม เธออยู่ข้างกายผมตลอดเวลาไม่เคยห่าง

-จะมีชีวิตใครบ้างไหมนะ ที่ไม่เคยเสียใจกับเหตุการณ์ในอดีต ผมเสียใจกับเรื่องราวในอดีตมาตลอด และคิดว่าคงจะต้องเสียใจต่อไปตลอดชีวิต

-หูผมแว่วเสียงร้องดำทะมึนก้องมาจากก้นบึ้งแห่งเรื่องราวเก่าๆ

ผมขับภาพหลอนออกจากใจ บอกตัวเองว่านั่นไม่ใช่ แต่เป็นเพียงการหยอกล้อของอดีต

-คืนวันเหล่านั้นแจ่มชัดในสมองราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง


-ผมต้อการใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่ผ่านมา เพื่อหลีกหนีจากโลกแห่งความจริงอันปวดร้าวก็เป็นได้

-อดีตถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลังราวสัมภาระที่ถูกขว้างผ่านหน้าต่างรถไฟขณะกำลังแล่น

-ผมได้แต่อธิษฐานว่า สักวันกาลเวลาคงยื่นมือเข้ามาช่วย วันเวลาที่ผ่านไปคงช่วยเยียวยาแผลในใจ ช่วยให้ลืมอดีตได้

-ผมกำลังพลิกสมุดบันทึกแห่งความทรงจำ ออกเดินทางย้อนไปสู่อดีตของตนเอง

-มันเป็นเพียงอนุสาวรีย์ที่ถูกลืมเลือนและรกร้าง

หมายเลขบันทึก: 619151เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2016 13:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2016 13:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

-สวัสดีครับ

-อาจารย์สบายดีนะครับ

-ด้วยความระลึกถึงครับ


พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท