พระอภัยให้ข้อคิด 1

ตามกลอนนิทานเริ่มจากการมองดี ( ท้าวสุทัศน์ )มีปัญญาได้เหมือนกันนะครับเรื่องนี้คือสมัยก่อนบิดามารดาอยากให้ลูกมีความรู้ แต่การไปหาความรู้นั้นลูกต้องไปหาเองโดยไปแสวงหาอาจารย์เจอแล้วก็ฝากตัวเป็นลูกศิษย์เพื่อเรียนเอาความรู้นั้นเพราะนิยมในความรู้ดังสองพี่น้องคุยกันว่า...วิชามีแล้วใครไม่ข่มเหง แต่ใจพี่นี้รักทางนักเลง หมายว่าเพลงดนตรีนี้ดีจริง ถึงการเล่นเป็นที่ประโลมโลก ได้ดับโศกสูญหายทั้งชายหญิง.( น. 99 ).

ด้วยเหตุดังกล่าวมาพี่ชายในวัย 15 ปีและน้องชายในวัย 13 ปี จึงลาพ่อแม่เพื่อไปเรียนหนังสือยังต่างถิ่นข้อน่าสังเกตคือที่อยู่ของอาจารย์นั้นอยู่ห่างเมืองอยู่ชายแดนบ้านนอก ( บ้านจันตคาม )เมื่อทั้งสองเจอบ้านอาจารย์แล้วก็ฝากตัวเป็นศิษย์ด้วยค่าตัวแพงมากคนธรรมดาไม่มีเงินจึงเรียนไม่ได้ ( ไพร่ไม่ให้เรียน )พี่น้องถอดแหวนให้อาจารย์เป็นค่าเรียนตามวิชาที่ตนรัก เพื่อข้ามพ้นหลุมพรางของชีวิต ดังคำว่า...ด้วยเล่ห์กลโลกาห้าประการ คือรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสัมผัส เกิดกำหนัดลุ่มหลงในสงสาร ให้ใจอ่อนนอนหลับดังวายปราณ จึงคิดอ่านเอาชัยเหมือนใจจง. ( น.101 ).

เมื่อพี่น้องเรียนจบวิชาแล้วอาจารย์ก็คืนค่าเรียนคือแหวนนั้นให้ดังเดิม แต่เมื่อกลับบ้านไปพบบิดาไม่พอใจที่เรียนอย่างนั้นมา ทั้งสองพี่น้องเลยตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้าด้วยว่า...มีความรู้อยู่กับตัวกลัวอะไร ชีวิตไม่ปลดปลงคงได้ดี. ( น.104 ). ด้วยการปลอมตัวเป็นคนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกงเอาตัวรอดได้ ในบางครั้งวิชาที่เราชอบเราเรียนเพื่อน ๆ อาจมองไม่เห็นประโยชน์แต่เรารักเราชอบที่จะเรียนนะก็จงเรียนไปเถิดเรียนให้จริง ๆ จัง ๆ ดังพระอภัยว่า...อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป ย่อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์ ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช จตุบาทกลางป่าพนาสิณฑ์ แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ อันลัทธิดนตรีดีนักหนา ซึ่งสงสัยไม่สิ้นในวิญญาณ์ จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง. ( น.107 )

......................................

บรรณานุกรม

สุนทรโวหาร ( ภู่ ),พระ,2329-2398. ( 2555 ). พระอภัยมณี.

กรุงเทพ ฯ : ไทยควอลิตี้บุ๊คส์ ( 2006 ).