ล่วงเลยมาถึงวันที่ 18 ตุลาคม 2559
5 วันแล้วที่ในหลวงเสด็จสู่สวรรคาลัย
ผู้เขียนพยายามที่จะเขียนบทกวีสักบท
เพื่อจรดจารึกการสวรรคตของพระเจ้าอยู่หัวฯ
พยายามแล้ว พยายามเล่า
เขียนไม่ได้
อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เขียนบทกวีนานมาก
นึกโทษ งานเขียนบทความ ที่มาเบียดงานเขียนอิสระ
บดบังอารมณ์แห่งกวีเหือดหาย
.........
จึงหันมาฟัง อ่าน เพ่งพินิจภาพราชประวัติของพระองค์
และทุกๆครั้งที่สัมผัส
น้ำตามันก็จะไหลออกมา
ปริ่มด้วยความปิติอาดูรกับเรื่องราวที่รับรู้
เห็นภาพปวงประชาผู้ยากไร้
เห็นรอยยิ้มของพสกนิกร และของพระองค์
ผู้เขียนยิ้ม เม้มปากนิ่ง คลอน้ำตา
..............
เป็นกำลังใจ ให้กัน นะคะ
ให้ผ่านพ้น ช่วงนี้ไปให้ได้
คงจะเป็นเรื่องราว
ฝังใจคนไทยทุกคน
ไปชั่วชีวิตจ้