จิตรกรรมฝาผนังชั้นสูง
เสียงประตูสวรรค์เปิดแง้มออกมา พร้อมกับร่างชายร่างท้วมวัยกลางคน หน้าตาเขาเป็นอย่างไรผมไม่ทันมองด้วยซ้ำเพราะรีบร้อนที่เข้าไปห้องเล็กๆ นั้นแทนที่เขา ผมเอื้อมมือล็อคประตู และค่อยๆ หย่อนหล่นก้นที่เปลือยเปล่าบนฝารองชักโครกกับครามเหนอะหนะชื่นใหม่ๆ กลิ่นจางๆ จากการปลดทุกข์ของเขา ผุดพร้อมกับกลิ่นตลบอบอวนที่เกิดขึ้นใหม่ของผมคลุ้มโขมงในห้องส้วมของสถานีขนส่งหมอชิต
ผมโล่งเบาสบายขึ้นหลังจากทรมานกับการรอคอยจากชายคนนั้น เขาไม่รู้เลยหรือว่าปล่อยให้ผมขนลุกซู่ทุกเส้น เหงื่อที่โซมเต็มหน้าผาก ริมปีปากประกบแน่นราวเอาปูนซีเมนต์มาปิดไว้ อาการบิดขาไขว้กันเหมือนขนมปังเกลียวแน่นๆ พร้อมกับสองมือที่กดแน่นลงที่ก้น เขาคงไม่ได้อ่านศิลปะศิลเปราะที่บรรดาเหล่าศิลปิน บรรจงเขียนถ้อยคำอันดึงดูดและสูงส่งแทบไม่มีตัวจับตรงหน้า ถ้าแหงนมองประตูจะมีประโยคหนึ่งโดดเด่นขึ้น “อย่านั่งนานสงสารคนอื่นที่รอบ้าง เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง ไรบ้าง” หรือไม่อย่างนั้น เขาคงมัวประทับใจการบริการ เพราะเมื่อผมมาหมอชิตครั้งสุดท้ายปีที่แล้ว ค่าบริการครั้งละ 3 บาท แต่ตอนนี้ฟรี
ผมแตะกดปุ่มชักโครกเพื่อเป็นก๊อกแรกก่อน ที่จะปลดทุกข์ก๊อกที่ 2 ทันใดนั้น ได้ยินเสียงแม่บ้านทำความสะอาดตะโกนเสียงดังผ่านประตูเข้าสองรูหู “กดแรงๆ เลย ไม่ลงนะคะ” ผมเห็นความเป็นมืออาชีพและผ่านประสบการณ์จากถ้อยคำที่ใส่ใจนั้น พร้อมกับเสียงผ้าถูกับพื้นกระทบกันเป็นจังหวะ เสียงรองเท้าบู้ทเดินไปเดินมา ผมโล่งสบายและหอมน้ำยาทำความสะอาด
ถังขยะโลหะแวววาวถูกตั้งบริเวณซ้ายมือผม ไม่มีถุงอะไรรองรับ ภายในนั้นบรรจุด้วยขวดน้ำเปล่า ถุงพลาสติก และกระดาษทิชชูใช้แล้วสีขาวผ่องของมันถึงมีเนื้อที่มากมาย แต่คราบสีเหลืองฉ่ำเข้มและเจือจาง เหมือนเหรียญ 10 บาท จำนวน 4-5 เหรียญ ที่เรียงรายกัน รู้สึกสะอิดสะเอือนขยะแขยงยิ่ง และเมื่อมองลงร่องระบายน้ำใต้ถังขยะ เห็นความสกปรกที่เต็มไปด้วยคราบขี้ไคลสีดำปื้นจับเต็ม พร้อมกับเศษปุ๋ยหมัก น้ำหมักชีวภาพ และไอ้ชิ้นส่วนสาหร่ายดำ แค่คิดว่า มันเป็นอนุสรณ์จากชายคนนั้นทิ้งไว้ต่างหน้า ภายในท้องของผมเริ่มปั่นป่วนหนักหน่วง แทนที่มันจะปลดปล่อยลงที่ต่ำสุดกลับกลายทะลักขึ้นสู่หน้าอก ลูกกระเดียก อาเจียนที่ขมคอเกือบหวิดพุ่งออกจากปาก
แต่ผมขอบคุณชายคนนั้น ที่ทิ้งทิชชูไว้เกือบเต็มม้วนไว้ ผมเริ่มฉีกมันเพื่อปิดสีเหลืองเจิดจ้าพุ่งเด่น ค่อยยังชั่วขึ้น เมื่อผมไม่มองพื้นล่างอีก จึงได้อ่านถ้อยคำปลดทุกข์ทางกายและอารมณ์ ผมออกแรงเบ่งครั้งที่ 2 พร้อมอ่านเจอประโยค “ถ้าแน่จริง มึงอย่าเบ่ง” อารมณ์ดีขึ้นฉับพลัน และไล่อ่านอย่างจดจ่อเหมือนช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย
“กูไม่อยากเขียนหรอกกลัวสกปรก แต่จำเป็นต้องเขียนกลัวพวกมึงไม่รู้” “ห้องน้ำเขาทำมาให้พวกมึงขี้ แล้วพวกมึงขีดเขียน เหี้ย ไรว่ะ” “มึงก็เหี้ยมึงเขียน” ลายมืออีกคนเขียนด้วยปากกาต่างสี ลากลูกศรไปหาประโยคข้างบน ผมเริ่มเห็นภาพตัวเหี้ย ตัวเงิน ตัวทอง ยั้วเยี้ยเลื้อยคลานทั่วห้อง
“แล้วมึงเขียนหาพ่อมึงรือ ไอ้สัด” “พ่อแม่มึงเอาควยเลี้ยงรือชาติหมา” “ควาย-สลิม” “อ่านหาพ่อมึงเหรอควย! “อ้าวเฮ้ย ! ผมเริ่มจินตนาการเห็นสวนสัตว์ที่เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์มากมายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี้
เมื่อเที่ยวชมสวนสัตว์แล้ว ผมได้เดินทางมาถึงศาลาคนเศร้า บทรำพึงรำพัน และการร้องทุกข์ “ใครเก๋ามาเจอกู” “ขยันประหยัด มีคุณธรรม อดทน อยากมีเพื่อนดี เบอร์ 08X-XXXXXXX” “เสียวสุดลำ ใครสนใจ อยากลอง โทรมานะ แตกคาปาก” “เกย์น้อยซอยยิกยิก” “ใครต้องการยกเมียให้เพื่อนบ้างกำลังนั่งสมาธิกรรมฐาน โปรดพิจารณายกให้ ดร.อินทร์ ทำลายตบะ ดร.หน่อย” “กทม.-โขงเจียม Facebook น.ส.จงกล ขโมยทรัพย์สินปล้นผู้โดยสาร ถ้าผมไม่โดนคงไม่มาเขียนหรอก” อีกหลายประโยคที่เต็มไปด้วยคำหยาบราย อิโรติก และโรคจิต พร้อมกับรูปสัญลักษณ์ที่ไม่สามารถนำมาอธิบายได้
เสียงครากเสมหะ เสียงฉีดน้ำ เสียงชักโครก เสียงเปิดประตูเข้า-ออกดังกึกก้อง ทำให้ผมชะงักชั่วครู่ ใจเต้นแรงฮึกโหมขึ้น เมื่ออ่านประโยคเด็ดที่เกี่ยวกับสถานการณ์บ้านเมือง “บ้านเมืองทั้งเหี้ยทั้งเลว” และถ้อยคำด่าทอรัฐบาล ความไม่ยุติธรรมของสังคม การเข้าใจสัจธรรมของชีวิตและนิพพาน ผมเห็นร่องรอยการลบของจิตรกรรมฝาผนังเหล่านั้น วินาทีนั้นรู้สึกสงสารแม่บ้านทำความสะอาดจับใจ
ผมรู้สึกสะดุดลงอีกครั้ง กับเสียงถูพื้นของแม่บ้านทำความสะอาดพูดกับชายคนหนึ่ง
“พี่เริ่มจะสบายแล้วนะ” แม่บ้านเล่าไปเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงภูมิใจ ราวกับมีดอกกุหลาบสีแดงเต็มห้อง ผมจับประเด็นได้ว่า ลูกคนสาวโตจะจบปริญญาโท ลูกชายคนเล็กจะจบปริญญาตรี ตอนนี้อายุเกือบ 60 ปี ทำงานที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่ลูกๆ เรียนชั้นอยู่อนุบาล อาศัยอยู่บ้านเช่าตั้งแต่เดือนละ 3,000 ปัจจุบัน 6,000 บาทแล้ว ลูกคนโตเรียนจบ จะไปทำงานที่บ้านเกิดจังหวัดมหาสารคาม แม่บ้านจะกลับไปอยู่บ้านกับลูกปล่อยให้สามีอยู่กรุงเทพฯ ต่อ เพราะเงินเดือนสูง เก่งภาษาอังกฤษ แม่บ้านป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง จึงได้ทำงานกะเช้าเริ่ม 6.00-14.00 น. แต่ก่อนอยู่สลับ 3 กะ กะเช้าถึงดูปลอดภัย แต่งานหนักที่สุด เพราะเวลาตีสามถึงรุ่งเช้า เป็นช่วงที่ต่อจากกะดึก ผู้โดยสารและผู้คนภายในหมอชิตมีจำนวนมากมายและพลุกพล่าน
“ผมยังลำบากอีกนาน” เสียงคำพูดที่ทุ้มก้องหูของชายที่สนทนากับแม่บ้าน
“ลำบากอะไรเป็นถึงข้าราชการวิสาหกิจ ตำแหน่งหัวหน้าชานชาลา อายุยังไม่ถึง 50 เงินเดือนสี่หมื่นกว่า ๆ เท่าๆ แฟนพี่”
“ผมต้องไปกลับสระบุรี ทุกวันนะพี่ แต่ดีที่ได้ขึ้นรถฟรี” ชายคนนั้นบรรยายถึงชีวิตและการบริการที่ต้องใจเย็น หน้าที่ช่วยแนะนำผู้โดยสาร ดูแลความสะดวกช่องตั๋ว มุ่งมั่นทำงานตามพันธกิจและค่านิยมของหน่วยงาน คือ ลูกค้าสำคัญ มุ่งมั่นพัฒนา รักษาคุณภาพ ทำงาน 4 วัน พัก 2 วัน มี 2 กะ ถ้าวันนี้เป็นกะเช้า ทำงานตี 5 ถึง บ่าย 2 ต้องตื่นตี 2 มาทำงาน แต่ถ้ากะบ่าย ทำงานบ่าย 2 ถึง 4 ทุ่ม ต้องวางแผนและผิดชอบชีวิตตนเองและครอบครัว
“พี่ได้อ่าน line ต้องคอยบอกแฟน บอกลูกๆ ให้ระวัง เพราะช่วงนี้บ้านเราไม่ปกติ และอ่อนไหวอันตราย” เสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใยที่เจือลงในนั้น
เมื่อเสียงของทั้งคู่เดินคล้อยออกไปจากห้อง ผมรู้สึกประทับใจกับแม่บ้านที่เป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดูแลลูกๆ จนประสบความสำเร็จ มีความตั้งใจและรักงานที่ทำ ซึ่งเป็นงานที่ช่วยกอบกู้ความทุกข์ และความสุขที่ได้ปลดปล่อย ในห้วงผัสสะของผมรับรู้ถึงฝีก้าวและฝีมือ พร้อมกลิ่นหอมสะอาดอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อมีคนเข้า-ออกห้องสุขา
อดคิดไม่ได้ว่ามนุษย์ทุกคนคงมีคนที่ตัดใจลืมไม่ลง ผมจึงต้องการตอบแทนความรู้สึกที่งดงามของแม่บ้านมอบไว้ให้ในใจของผม เป็นความรู้สึกใหม่ที่จู่โจมเข้ามาจนตื้นตันแน่นหน้าอกไปหมด ผมเลยเกิดความคิดห่ามๆ ขึ้นมา ด้วยการเปิดเป้ของผมที่เตรียมตัวเดินทางกลับไปหาแม่ที่จังหวัดชัยภูมิ นานแล้วที่ผมไม่ได้ไปหา ผมหยิบขวดแอลกอฮอล์ขนาดเหมาะมือ เพราะชอบพกติดตัว อย่างน้อยเป็นการป้องกันเชื้อโรคและรักสะอาด นำมาราดบนกระดาษทิชชูที่พับหนาหลายชั้น เทลงหมดขวดและเช็ดข้อความ ประโยค และรูปภาพที่อุบาทว์ให้ลบเลือนมากที่สุด
ผมหยิบปากกาเมจิกสีน้ำเงิน เขียนข้อความสั้นๆ ว่า “ขอบคุณแม่บ้านด้วยหัวใจ และขอให้เมืองไทยพ้นความอันตราย” พร้อมวาดรูป “โปเกมอน” ตัวขนาดฝ่ามือเด็กแรกเกิด ความหมายแทนสวนสัตว์ได้ เพราะมีมากกว่า 700 สายพันธุ์
ภารกิจทั้งหมดของผมเสร็จสิ้น ใกล้เวลาจะต้องเตรียมขึ้นรถโดยสารปรับอากาศ โชคดีที่ผมไม่ได้ทำบาปเพราะไม่มีใครมารอคิวต่อจากผม ผมเดินออกจากห้องสุขา ถึงแม้เป็นเวลาชั่วขณะ ผมจดจำใบหน้ารูปลักษณ์ของแม่บ้านที่เดินสวนกันได้ทุกอณู ผมยิ้มให้แม่บ้านและแม่บ้านยิ้มตอบ ทำให้ผมรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตนเอง แต่ก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ เวลายังคงทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ผมมองแผ่นหลังของแม่บ้านทำความสะอาดที่รีบเร่งร้อนรนเพื่อทำความสะอาดห้องที่ผมออกมา ภาพการเคลื่อนไหวของเราสองคนที่เคลื่อนห่างออกไปทีละก้าว ก่อนผมจะถอนหายใจยาวเบาๆ
แม้ขณะเวลาบริกรสาวเสียงหวานไพเราะดังขึ้น “ผู้โดยสารรับน้ำดื่มและขนมด้วยค่ะ” ผมยื่นมือออกไปรับอัตโนมัติ แต่ยังหลับตาและภาวนาอยู่ทุกขณะจิตว่า คงไม่มีศิลปินเอกคนไหน นำไอ้ชิ้นส่วนสาหร่ายดำ หรือทิชชูเหลืองอ่อยนั้น มาสร้างสรรค์แต่งแต้มโปเกมอนของผม ให้แม่บ้านแสนดีและงดงามผู้นั้นยุ่งยากและวุ่นวายลำบากในการขัดถูจิตรกรรมฝาผนังชั้นสูงอีกเลย สาธุ!
############
ความเห็น (5)
อ่านแล้วเห้นภาพชัดมากเลยครับคุณหมอ
ขอบคุณครับ
เล่านเรื่องได้ดีมากๆ ค่ะ ชื่นชม
คิดถึงน้องและครอบครัว เสมอๆ ค่ะ
เป็นกำลังใจ ให้กันและกัน ค่ะ
จิตร กรรม.จริง. แท้คือ. กิน ขี้ ซี่ นอน. . เลย เนอะ... คุณทิมดาบ. 5555...
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะจ๊
(ฮา) ขำตัวเอง คนอ่านนะคะ ไม่ใช่คนเขียน .. ช่วงนี้สับสน ไม่มีสมาธิเลย กว่าจะอ่านจบ ต้องอ่านซ้ำในแต่ละย่อหน้า อ่านกลับไปกลับมาหลายครั้ง .. ใครเป็นแบบนี้บ้าง