วันที่ 79 รักมากขึ้นทุกวัน (22 กันยายน 2559)

วันนี้เป็นวันที่รวมความหลายๆความรู้สึกไว้เริ่มที่เป็นเวรวันที่เมื่อเช้านอนตีสี่
ตอนเช้าเลยไม่อยากตื่น แทบไม่มีแรงจะเดิน สภาพมาโรงเรียนเหมือนคนไม่หลับไม่นอน สงสารร่างกายมาก
วันนี้เริ่มตอนเช้าด้วยความวุ่นวาย เพราะต้องเตรียมสื่อและความพร้อมก่อนอาจารย์จะเข้าชั่วโมงที่สอง
ข้าวก็ต้องรีบกิน สื่อก็ต้องเก็บรายละเอียด ดีนะที่เพื่อนเอกอังกฤษกำลังว่างก็เลยช่วยวาดรูปนิดหน่อย
เวลาฉิวเฉียดแต่ผลลัพธ์ของวันนี้ผิดคาดเอามากเพราะการนิเทศครั้งสุดท้ายของวิชาประวัติศาสตร์นักเรียนก็เหมือนแกล้ง
มีทะเลาะกันโดยเฉพาะธาวิน กับกันตพัฒน์ แต่ละคนก็อลหม่านให้ทำงานบางคนก็เล่น จนแอบฉุน
พอเหลียวไปมองอาจารย์ก็ทำหน้ายุ่งในใจตอนนั้นคิดแล้วว่าคงไม่รอดและยังดำเนินกิจกรรมไม่เสร็จ
ถึงขั้นสรุปคิดในใจตลอดว่าชีวิตการนิเทศครั้งสุดท้ายพังแล้วแน่ๆ และในที่สุดก็ถึงตอนที่สะท้อนผล
อาจารย์บอกว่าครั้งนี้ไม่มีปัญหาครับทำได้ดี ไม่มีอะไรต้องแก้ไข โอ้โหเกือบกระโดดตัวลอยเลยค่ะ
เป็นความรู้สึกที่ตื้นตันมากๆคือดีใจปลื้มใจสุด ความอบอุ่นใจเริ่มปกคลุมเมื่ออาจารย์ให้คำแนะนำงานวิจัยชั้นเรียน
ทำให้ตัวเองมีทิศทางการทำงานดีขึ้น ไม่รู้จะขอบคุณอาจารย์ศรีทูล ถาธัญอย่างไรดีรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก
ที่มีต้นแบบดีแบบอาจารย์และอุ่นใจสบายใจทุกครั้งที่อาจารย์มานิเทศเพราะเหมือนอาจารย์มารับรู้ว่าเราเป็นอยู่อย่างไร
ก็ได้เล่าสิ่งที่อัดอั้นให้อาจารย์ฟังเล่าสิ่งเราอึดอัดเหมือนเป็นการปรับทุกข์ก็เลยรู้สึกสบายใจมาก
วันนี้อยู่เวรแต่ก็ไม่ทันมาตักข้าวอีกอยู่ดี แต่ตอนเย็นก็ยังทันไปยืนเวรนะ
ยืนเวรเสร็จก็รีบมาดูแลลูกลิงในการทำวิจัยต่อสุดๆแห่งการบรรยายเหนื่อยระดับล้านแปดจริง ๆ