นางสาว วิรัลพัชร พันธุ์เเพ็ง

Story Telling

เนื่องด้วยปัญหาของการเรียนการสอนในวิชาภาษาอังกฤษของนักศึกษาแผนกวิชาการโรงแรมและการบริการ วิทยาลัยอาชีวศึกษานครราชสีมา เรามีการเรียนการสอนรายวิชาภาษาอังกฤษบรรจุไว้ในหลักสูตรจริงอยู่ แต่ นักศึกษาไม่สามารถนำหลักการใช้ภาษา ไปใช้ได้จริงในการปฏิบัติงาน เห็นได้จากดิฉันเองได้มีโอกาสนำนักเรียนระดับ ปวส. ไปประกวดแข่งขันทักษะวิชาชีพการจัดโต๊ะอาการแบบมาตรฐานสากล ซึ่งเป็นการจัดแข่งขันโดยคณะวิทยาการจัดการ โปรแกรมวิชาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวและธุรกิจบริการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2559 ซึ่งนักศึกษาที่เข้าร่วมการแข่งขันจำต้องมีความรู้มีทักษะในการจัดโต๊ะอาหารมาตรฐานแบบสากล ความสามารถในการเลือกใช้อุปกรณ์ให้เหมาะสม ถูกต้อง ทักษะในการปฏิบัติงาน ความรวดเร็ว และสวยงาม ซึ่งนักศึกษาของวิทยาลัยอาชีวนครราชสีมานี้ มีทั้งหมด3คน ที่เข้าแข่งขัน เป็นนักศึกษาที่ผ่านการทดสอบแล้วว่ามีคุณสมบัติและความรู้ความสามารถเพียงพอ สามารถเข้าร่วมการแข่งขัน และคาดหวังว่าจะคว้ารางวัลใดรางวัลหนึ่งกลับมา

เมื่อเริ่มต้นการแข่งขัน กรรมการจะแบ่งหน้าที่ของผู้เข้าแข่งขันทั้ง 3 คน ของแต่ละสถาบัน ตามความถนัด เริ่มจากคนแรก ต้องไปจับฉลากเมนูอาหารที่กรรมการเตรียมไว้ เมื่อทราบเมนูก็จะต้องไปจัดเตรียมอุปกรณ์ให้ถูกต้อง ในขั้นแรกนี้ กรรมการจะวัดความรู้ความสามารถในการเลือกใช้อุปกรณ์ของผู้แข่งขันแต่ละคน ผู้ที่จะสามารถเลือกอุปกรณ์มาใช้ได้ถูกต้องนั้น จำเป็นต้องเข้าใจเมนูอาหารสากลและหลักการใช้เสียก่อน จึงจะสามารถจำแนกการใช้อุปกรณ์ต่างๆกับเมนูอาหารได้อย่างชัดเจน แต่ปัญหาที่เราคาดไม่ถึงเกิดขึ้นตั้งแต่ขั้นแรกค่ะ เมื่อเมนูอาหารทั้งหมด 8 อย่างนั้น เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด นักเรียนของดิฉันตกม้าตายตั้งแต่ขั้นแรกค่ะ เพราะนักเรียนอ่านเมนูอาหารไม่ออก ออกเสียงไม่ได้ และไม่สามารถอธิบายได้ว่า เมนูอาหารที่จับฉลากได้นั้นคืออะไร เมื่ออ่านไม่ได้และไม่ทราบว่ามันคืออะไร แต่การแข่งขันยังต้องดำเนินต่อ นักเรียนดิฉันก็เหมือนคลำทางมั่วๆไปค่ะ สุดท้ายต่อให้ได้คะแนนการบริการหรือคะแนนด้านทักษะการปฏิบัติงานเต็ม ก็เปล่าประโยชน์ เพราะใช้อุปกรณ์ไม่ถูกต้องตั้งแต่แรก

ณ จุดนี้ จึงทำให้ดิฉันมองเห็นความสำคัญของภาษาอังกฤษกับนักเรียนอาชีวะของเรา เราควรเน้นให้ผู้เรียนอ่านออก และเข้าใจคำศัพท์ที่จะต้องเจอในการปฏิบัติงาน หรือคำศัพท์เฉพาะของแต่ละสาขางาน ซึ่งไม่ใช่แค่การเรียนทั่วไป เพราะเห็นแล้วว่า ผู้เรียนนำไปใช้ไม่ได้ หรือความรู้ที่เราป้อนให้นักเรียนอาจจะยังไม่เพียงพอ ซึ่งเป็นหน้าที่ของครูผู้สอนหรือตัวดิฉันเองที่ ต่อไปควรจะชี้ให้ผู้เรียนเห็นความสำคัญของการใช้ภาษาให้มากขึ้น และที่สำคัญ ต้องเริ่มจากสิ่งง่ายๆรอบตัวก่อน เพื่อให้ผู้เรียนเปิดใจยอมรับ เมื่อเปิดใจยอมรับแล้ว ทุกอย่างก็ไม่ยากค่ะ ดิฉันจะช่วยส่งเสริมทักษะการใช้ภาษาให้เกิดขึ้นกับผู้เรียนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมคงศักยภาพของทักษะการปฏิบติงานให้กับผู้เรียนเพิ่มขึ้น ต่อไปค่ะ