นางสาววิจิตรา หล้าสุวงษ์

ปัญหาที่พบจากเรียนการสอน

ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน เรามักจะพบว่าเยาวชนไทยที่เรียนวิชาภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง
จำนวนมาก ยังรู้สึกว่าตนเองมีปัญหาในการสื่อสารภาษาอังกฤษ ถึงแม้จะใช้เวลาในการเรียน
เป็นระยะเวลากว่า 3 - 6 ปี หรือมากกว่าแล้วก็ตาม หากสังเกตชาวต่างชาติที่มาอาศัยในประเทศไทย ซึ่งไม่ได้เรียนวิชาภาษาไทย แต่สามารถที่จะสื่อสารกับคนไทยได้ในชีวิตประจำวันได้นั้น จะพบว่าลำดับขั้นตอนในการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศต่างจากขั้นตอนของเยาวชนไทยอย่างมาก

เพราะส่วนใหญ่ เด็กไทยจะถูกปลูกฝังให้รู้จักการเขียน หรือการสะกดก่อน และจึงแต่งประโยค
และนำมาพูด โดยมีความเชื่อว่าการสนทนาเป็นศาสตร์ขั้นสูงในการเรียน จึงไม่แปลกที่จะพบว่าคนไทยส่วนใหญ่ท่อง A-Z ได้ แต่ไม่สามารถ หรือไม่มีความกล้าที่จะพูดภาษาอังกฤษ หรืออ่านภาษาอังกฤษได้ และฟังชาวต่างชาติพูดไม่รู้เรื่อง

โดยหลักสูตรของต่างประเทศ ในการเรียนภาษาที่ไม่ใช่ภาษาถิ่นนั้น จะเริ่มจากการทำความคุ้นเคยในการฟังและพูดก่อนเป็นขั้นพื้นฐาน ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อความเคยชินที่จะฟังและพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันได้โดยปัญหาของนักเรียนไทยมีดังต่อไปนี้

1. ปัญหาด้านนักเรียนพบว่านักเรียนอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก เนื่องจากไม่ทราบพื้นฐานของรูปและเสียงสระและพยัญชนะ ทำให้นักเรียนมีปัญหาด้านการอ่าน ส่งผลให้กลายเป็นเด็กขาดความมั่นใจ ไม่กล้าแสดงออก มีเจตคติที่ไม่ดีต่อวิชาภาษาอังกฤษ

2. ปัญหาด้านผู้ปกครอง พบว่า ผู้ปกครองขาดความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับเด็ก และผู้ปกครองส่วนใหญ่ไปทำงานนอกบ้าน เด็กอาศัยอยู่กับปู่ย่า ตายาย ซึ่งอ่านหนังสือไม่ออกทำให้เด็กบกพร่องทางการเรียนรู้มีปัญหาเพิ่มมากขึ้น

3. ปัญหาภายในห้องเรียน พบว่า โรงเรียนมีปัญหาด้านงบประมาณในการจัดสนับสนุนการจัดสถานที่และการจัดสภาพแวดล้อม การจัดการเรียนรู้นอกห้องเรียนไม่เพียงพอการพานักเรียนไปทัศนศึกษาและสนทนากับชาวต่างชาติที่เป็นเจ้าของภาษา

เพราะฉะนั้นถ้า คนไหนอยากจะพัฒนาความกล้า รวมถึงทักษะการเรียนรู้และการสื่อสารต้องหมั่นฟังขยันใช้และพกความกล้าติดตัวไปด้วยทุกครั้ง