วันที่ 13 ตุลาคม 2559 วันสำคัญของชนชาวไทย

ดิฉันเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่ไม่เคยรับรู้ถึงความวุ่นวายในเมืองหลวง บ้านอยู่ไกลจากตัวเมืองร้อยกว่าโล ถึงแม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นคนเชียงใหม่ แต่ไม่คุ้นชินกับคำว่า เชียงใหม่

เพราะภูมิลำเนา ช่างห่างไกล เดินทางผ่านเส้นทางคดเคี้ยว บวกกับตัวดิฉันเอง เป็นคนขี้เมา เมารถเอามาก ๆ ก็เลยไม่ค่อยไปไหน

ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จะบอกในวันนี้หรอกค่ะ

วันนี้เวลาเย็น ๆ มีการแถลงข่าว การสิ้นพระชน ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว (พิมพ์ไปมือไม้สั่น) บันทึกนี้เกิดขึ้นหลังจากที่แถลงการณ์ผ่านไปได้ไม่นาน

บอกตรง ๆ ว่า ชีวิตนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยพบเจอ บุคคลที่ พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย สังคม คนรอบข้าง ปลูกฝั่งให้รู้จัก สั่งสอนให้เคารพ

เคยเห็นแต่ในรูป ไม่เคยประจักษ์เห็นผลงานของท่าน ผ่านสายตาของตัวเองตรง ๆ เห็นตามข่าว เห็นเขาเล่าต่อกันมา

หลายครั้งอยากมีบุญได้พบเจอ ได้ถวายความจงรักภักดีสักครั้งในชีวิต

แต่แล้วมาวันนี้โอกาสนั้นก็จบสิ้นลง เพราะพ่อหลวงของเราชนชาวไทย ทรงเสด็จสู่สวรรค์แล้ว

ตั้งแต่เวลา 15.52 น. ในวันนี้

พอได้ทราบข่าว รู้สึกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ไม่เคยพบเจอกับท่าน ไม่เคยทำดีเพื่อพ่อ ไม่เคยรู้ตัวว่าหลงรักท่านตอนไหน มาตอนนี้หัวใจดวงน้อย รู้สึกเศร้ายิ่งนัก

ไม่เคยมีใครสั่งให้รัก ท่านไม่เคยแสดงออกว่ารักเรา แต่ท่านเป็นแบบอย่างในการดำรงชีวิต

ไม่รุ้จะกล่าวคำพูดใดออกไปให้ดูดี แสดงความรู้สึกเป็นคำพูดก็ไม่เก่ง

จึงขอกล่าวคำสั้น ๆ แต่จริงใจ ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป

ขออภัยหากข้อความทั้งหมดไม่เหมาะสม

[Wasawat Deemarn]

เราทุกคนรักพระองค์ท่านด้วยหัวใจ
ไม่ว่าจะอยู่ไกลหรือใกล้
ก็เป็นเช่นเดียวกัน