บันทึกความทรงจำ (7-14 ต.ค. 49) : Mongolia (28)

พฤหัสบดี ที่ 12 ตุลาคม 2549 (ต่อ) 

        มีม้าตัวหนึ่งมันมั่นใจในตัวเองมาก เดินนำไปเลย แต่ไม่ได้ไปในทิศทางเดียวกับคน (ตัว) อื่น ๆ เขา คนขี่ (นักท่องเที่ยวรู้สึกจะเป็นคนญี่ปุ่น) ก็ดูท่าทางตกใจและไม่สามารถควบคุมม้าได้ เจ้าของฟาร์มต้องรีบตามไปแก้ไขให้มันเกิดความมั่นใจในตัวเองน้อยลง กลับมารวมฝูงกับคนอื่น ๆ เขาได้ ตัวที่ผมขี่เป็นม้าตัวผู้ขนาดเล็กที่สุดในฝูง คงไม่ทำอะไรแผลง ๆ เหมือนม้าตัวที่ว่านี้ ผมปลอบใจตัวเอง

        แรก ๆ ผมตื่นเต้นและเกร็งมาก กลัวตกม้า กลัวมันวิ่งพยศ แต่พอมาสักพักก็เริ่มคุ้นเคย คว้าเอากล้องออกมาถ่ายรูป ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงม้าตดและได้กลิ่นเหม็นมาก ไม่น่าเชื่อว่าการตดก็เป็นการสร้างความไว้วางใจกันได้

        ผมเริ่มสังเกตว่าม้านี่ธรรมชาติสร้างมายอดเยี่ยมมาก กีบม้าทนทาน ข้อเท้าแข็งแรง เป็นหลุมบ่อ มีก้อนหินตะปุ่มตะปั่มก็สามารถเดินไปได้เหมือนมีเรดาร์ใต้ท้องเลย ม้าบางตัวที่อยู่ก่อนหน้าผมถ่ายเป็นก้อนบ้างเป็นเหลว ๆ บ้าง บางตัวท่าทางจะมีอาการท้องเสียเสียด้วยซ้ำ น่าสงสารแทนที่จะได้พักผ่อน

ลูกชายเจ้าของฟาร์มกำลังดึงม้าตัวที่ "มั่นใจในตัวเองเกินเหตุ"
กลับมาเข้ากลุ่ม

ตอนนี้เริ่มชินกับการขี่ม้า คว้ากล้องมาถ่ายรูปได้

         วิบูลย์ วัฒนาธร

.

[beeman 吴联乐]

• ช่วง 2 บันทึกที่ผ่านมา...เป็น horseman..ครับ