บันทึกการฝึกสอน
วันอังคาร ที่ 30 สิงหาคม 2559
เรื่อง วันไม่ว่างและวันที่เราต้องขยันกว่าเดิม
อรุณสวัสดิ์เช้าวันอังคารที่สดใสสวยงามที่มาพร้อมกับสายฝนอันปะปลายในตอนเช้าก่อนที่เราจะไปโรงเรียน
อุปกรณ์สื่อการเรียนการสอน แฟ้มงานที่จะทำนั้นเอาไปโรงเรียนอย่างยากลำบาก จึงตัดสินใจเดินไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด
ซึ่งการเดินไปโรงเรียนในครั้งนี้ก็ไกลพอสมควร ของก็เยอะ งานก็หนัก
แต่เพื่อชีวิตฝึกสอนที่สวยงามเราก็ต้องทำ
บางครั้งก็เคยแอบร้องไห้บ้างแต่พอนานๆไปเริ่มที่จะชิน เริ่มเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม พอมาถึงโรงเรียนสิ่งแรกที่เราเห็นคือ
ความมีน้ำใจของนักเรียน “ครูครับผมช่วยถือของครับ ผมเห็นครูถือของเดินมาตั้งไกล
ครูเหนื่อยหรือไม่ครับ”
พอเราได้ยินคำพูดนี้ก็ดีใจที่นักเรียนมองเห็นเราว่าเราเป็นครูคนหนึ่งที่อยู่ในโรงเรียนไม่ใช่แค่ครูฝึกสอน
นักเรียนก็ยังให้ความเคารพและไม่คิดว่าเราเป็นพี่นักศึกษา
“อยากขอบคุณที่เห็นว่าครูเป็นครูคนหนึ่ง ขอบคุณที่มีน้ำใจต่อครู”
เช้าวันนี้ก็เลยมีกำลังใจในการสอนมากขึ้น
ซึ่งเราก็สอนอย่างเต็มที่เต็มความสามารถที่เราจะสามารถทำได้ พอตอนสายๆครูพี่เลี้ยงโทรมาบอกว่าวันนี้ช่วยสอนแทนชั้นประถมศึกษาปีที่
6 เอาแล้วไงเราจะอย่างไรนึกในใจ
แต่พอครูท่านบอกว่าครูสั่งงานให้นักเรียนทำเรียบร้อยแล้วเราก็เลยสบายใจไป
เพราะเป็นการช่วยควบคุมชั้นเรียนเฉยๆก็เลยโล่งอกไป
แต่การเข้าสอนแทนในครั้งนี้ก็ทำให้เรารู้ว่าเป็นครูนั้นไม่ง่ายเลยที่จะให้นักเรียนเชื่อมั่นในตัวเราเอง
ดังนั้นความรู้ของเรานั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเพราะไม่ว่าเราจะอยู่ในระดับชั้นไหน
ความรู้ของเราต้องไม่หยุดนิ่งจะต้องขยันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
ทุกวันนี้ความรู้ของเราก็ยังไม่มากพอเท่าที่ควร
เนื่องจากประสบการณ์ของเรายังมีน้อย การสะสมประสบการณ์นั้นต้องมากกว่านี้
การสอนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ไม่ง่ายเลย
ใครที่จะมาเป็นครูได้จิตวิญญาณของครูนั้นต้องมีให้มากไม่ใช่แค่ว่าอยากจะสอนอะไรก็จะสอนได้
อยากจะทำอะไรกับเด็กนักเรียนก็ได้
ต้องคำนึงของศักยภาพของผู้เรียนด้วยว่าต้องการอะไรบ้าง
การจัดกิจกรรมการเรียนการสอนของเราทำเหมาะสมกับนักเรียนหรือยัง
ไม่มีความเห็น