วันที่ 7 ผู้ที่อยู่รอด คือผู้ที่มีการปรับตัว (24 พ.ค.59)

สัปดาห์ที่ 2 แล้วของการฝึกสอน ก็ยังไม่รู้เลยว่าอีกวิชาที่สอนตอนแรกจะเป็นวิชาอะไร เพราะตอนแรก จากที่คุยกับหัวหน้าฝ่ายวิชาการเอาไว้ก็ตกลงกันแล้วว่าจะสอนวิชาวิทยาศาสตร์กับวิชาภาษาไทย แต่มารู้ทีหลังว่าวิชาภาษาไทยมีพระอาจารย์ที่เป็นเอกภาษาไทยมาสอนแล้ว เราซึ่งเป็นเอกประถมศึกษาก็เลยต้องยอมหลีกทาง เพราะเอกประถมศึกษาสามารถสอนวิชาอะไรก็ได้ แต่ความเป็นจริงคือ ฉันถนัดแค่บางวิชาเท่านั้นแหล่ะค่ะ ตอนนี้ก็เป็นประเด็นสิคะ คิดไม่ออกเหมือนกันว่าฉันจะได้สอนวิชาอะไรแทนภาษาไทย ก็คงต้องรอให้ครูเขาตกลงกันอีกที แต่ดีหน่อยค่ะ ที่ช่วงนี้ก็ยังไม่ได้สอนเต็มรูปแบบเช่นเดียวกันกับสัปดาห์ที่แล้ว เพราะท่านผู้อำนวยการกำหนดให้นักศึกษาฝึกสอนสังเกตการณ์สอนเป็นเวลา สองอาทิตย์ เพื่อเป็นการสร้างความคุ้นเคยกับนักเรียน กับสภาพความเป็นอยู่ และภาระงานต่างๆ พูดง่ายๆ ก็คือ การปรับตัวนั่นเอง ใช่ค่ะ ผู้ที่อยู่รอดเท่านั้นคือผู้ที่มีการปรับตัว เพราะเหตุการณ์จากเมื่อวานทำให้ฉันอยากพัฒนาตัวเอง อยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฉันทำได้ และทำได้ดีทีเดียว แต่จะทำได้มากน้อยแค่ไหนก็ต้องติดตามกันต่อไป

วันนี้ฉันพยายามเรียนรู้งานในห้องเรียนอย่างเต็มที่ อะไรที่ครูพี่เลี้ยงทำ หรือบอกนักเรียนฉันก็จะสังเกตและทำตาม เช่น การบอกให้นักเรียนไปพัก ดื่มน้ำ เข้าห้องน้ำหลังเรียนแต่ละวิชา ฉันก็จำไว้ ก่อนที่จะออกห้องเรียนทุกคนต้องช่วยกันประหยัดไฟ โดยการปิดไฟ ปิดพัดลม ก่อนจากห้องทุกครั้ง ฉันก็จำไว้ พอถึงเวลา 12.45 น. นักเรียนทุกคนต้องกลับเข้ามานั่งที่ของตนเองในห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวนั่งสมาธิ เมื่อเพลงนั่งสมาธิดังขึ้นไปทั้งโรงเรียน นักเรียนทุกคนจะนั่งสมาธิ ซึ่งครูก็ต้องดูแลความเรียบร้อยในกิจกรรมต่างๆ เมื่อเสียงออด เข้าคาบเรียนดังขึ้น ก็บอกให้นักเรียนเตรียมเอาสมุดหนังสือวิชาถัดไป
ขึ้นมาเตรียมรอไว้ ฉันก็จำเอาไว้ พอถึงคาบที่ 6 เป็นกิจกรรมลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้ ฉันก็ช่วยครูพี่เลี้ยงในการจัดกิจกรรมต่างๆ และกิจกรรมสุดท้ายก่อนเลิกเรียน นักเรียนจะต้องสวดมนต์ไหว้พระ ซึ่งครูจะเป็นผู้ควบคุมดูแลเช่นเดิม เมื่อครูปล่อยนักเรียนกลับบ้านได้แล้ว ก็จะดูแลนักเรียนที่ทำเวรความสะอาดห้องเรียน จนเสร็จถึงจะกลับบ้านได้ ฉะนั้นต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไปนะคะ เริ่มใหม่ เอาใหม่