วันที่ 81 ขอเวลา (12 กันยายน 2559)

ฝนตกยามเช้า วันนี้มาโรงเรียนสายเพราะฝนตกหนักมาก กว่าจะถึงโรงเรียนก็เกือบเจ็ดโมงครึ่ง ทุกวันนี้มาถึงโรงเรียนจะมีเด็กน้อยสองคนรอครูหมูอยู่หน้าห้องวิทยาศาสตร์ มาอยู่เป็นเพื่อนครูหมู นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนครูหมู นั่งพูดคุยกับครูหมู แต่วันนี้ครูหมูมาสาย พอมาถึงก็ไม่เห็นเด็กน้อยแต่ก่อนเข้าแถวเด็กน้อยก็วิ่งมาหาครูหมูบอกว่าหนูมารอครูแต่เช้า รู้สึกผิดเลย ครูติดฝน ครูขอโทษ

เศร้าไม่หาย วันนั้นเพิ่งเสียเพื่อน เมื่อวานก็เจอข่าวร้ายอีก ตอนแรกแม่โทรมาบอกว่าญาติเข้าโรงพยาบาล ฉันก็คิดว่าคงจะเข้าโรงพยาบาลเหมือนทุกที ญาติมีโรคประจำตัวเยอะ เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น หนึ่งชั่วโมงผ่านไปพ่อก็โทรมา คำแรกที่พ่อพูดคือ ลูก เป็นน้ำเสียงแผ่วเบามาก ฉันก็รู้สึกใจหาย ปกติเราจะคุยกันเฮฮามาก คำต่อมาที่พ่อพูดคือ พ่อศักดิ์ไม่อยู่แล้ว ฉันตกใจมาก บอกพ่อไปว่าไม่จริงใช่ไหมพ่อ พ่อก็บอกให้ฉันใจเย็น ๆ ทำใจไม่ทันจริง ๆ ทุกอย่างมันเร็วไปหมด แต่พ่อศักดิ์คงไปสบายแล้ว ไม่ต้องทนกับอาการเจ็บป่วยมานานสิบกว่าปี พ่อศักดิ์เหมือนเป็นพ่ออีกคนหนึ่งของฉัน ครอบครัวเราสนิทกัน มีอะไรช่วยเหลือกันตลอด ครอบครัวฉันไม่มีรถยนต์ ล่าสุดพ่อศักดิ์ก็ขับรถมาขนของย้ายหอให้ เวลาที่ฉันนั่งรถกลับบ้านพอไปถึงคิวรถ พ่อศักดิ์ก็จะรอรับแล้วขับรถไปส่งฉันที่บ้าน ต่อจากนี้มันคงไม่มีอีกแล้วคนดี คนเก่ง คนรักครอบครัว แบบอย่างที่ดีในการทำงาน แบบอย่างในการดำเนินชีวิตด้วยความพอเพียง ขอบคุณที่ทำทุกอย่างเพื่อนหลานคนนี้ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือหลานมาตลอด ขอบคุณนะพ่อ ขอให้พ่อศักดิ์ไปอยู่บนฟ้า อยู่ในภพภูมิที่ดี รอดูความสำเร็จของหลานคนนี้นะ ครอบครัวเราไม่ทิ้งกันแน่นอน

ขอเวลา ใบหน้ายิ้มแย้มแต่นัยน์ตาเศร้าหมอง ทุกอย่างยังต้องดำเนินไป ฉันก็ปรึกษากับครูพี่เลี้ยงว่าอาจจะขอลาโรงเรียน แต่ก็ขอปรึกษากับทางครอบครัวอีกที หน้าที่สอนก็ต้องรับผิดชอบ หน้าที่หลานก็ต้องทำ ยอมรับว่าวันนี้ทำหน้าที่สอนไม่เต็มร้อย ปกติฉันจะเป็นคนร่าเริงกว่านี้ แต่ช่วงนี้ทุกอย่างมันดูเศร้า มืดมน จากที่พูดคุย หัวเราะกับครูตลอด พอมาวันนี้มันเริ่มหายไปทีละนิด ขอโทษนะคะ ขอเวลาทำใจแล้วจะกลับมาเป็นคนเดิม คนที่มีแต่รอยยิ้ม คนที่สดใส คนที่พูดจาตลก ชวนครูหัวเราะอยู่บ่อย ๆ ขอเวลาอีกนิดนะคะ...