ผมเปิดเอกสาร การประชุมวิชาการระดับชาติ ครุศาสตร์ ครั้งที่ ๑ การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น สู่ประชาคมอาเซียน : ทิศทางใหม่ในศตวรรษที่ ๒๑ หนา ๑,๑๑๒ หน้า ที่ได้รับแจกมาจากมหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์ เมื่อวันที่ ๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๙ และหาเรื่องอ่านเพื่อทำความเข้าใจว่า วงการศึกษาของไทยเขาทำวิจัย เรื่องอะไรกัน และงานวิจัยมีผลกระทบต่อพัฒนาการด้านการศึกษาแค่ไหน
ผมเลือกสาขาวิชาบริหารการศึกษา และเข้าไปอ่านผ่านๆ เพื่อทำความเข้าใจว่ามีการทำวิจัยเรื่องอะไรโจทย์วิจัย และ research methodology เป็นไปในแนวไหนและที่สำคัญโจทย์วิจัยเกี่ยวข้องกับผลสัมฤทธิ์ในการเรียนรู้ของเด็กนักเรียนหรือไม่
ผมผิดหวัง ที่การวิจัยในสาขาบริหารการศึกษา ไม่มีเป้าหมายที่ผลสัมฤทธิ์ในการเรียนรู้ของนักเรียนเลยและไม่เอ่ยถึงการเรียนรู้ (PLC – Professional Learning Community) ของครูด้วย ผมแปลกใจว่าการวิจัยด้านการบริหารการศึกษาไทย ไม่เกี่ยวกับผลสัมฤทธิ์ของการเรียนรู้ไม่เกี่ยวกับกระบวนการเรียนรู้ ทั้งของศิษย์และของครู
ลองพลิกๆ ไปที่วิทยานิพนธ์ปริญญาโทในเรื่องเกี่ยวกับการพัฒนาครูพยายามหาที่เอ่ยถึงการรวมตัวเป็นชุมชนเรียนรู้ของครู (PLC) ก็ไม่มี มีแต่วิธีการพัฒนารูปแบบเดิมๆ ที่เป็นการถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์
น่าจะพอสรุปได้ว่า การวิจัยทางบริหารการศึกษาของไทยล้าหลังมาก ไม่มีเป้าหมายเพื่อพัฒนา ผลลัพธ์การเรียนรู้ ไม่มีเป้าหมายการพัฒนาการเรียนรู้จากการปฏิบัติของครูประจำการ
วิจารณ์ พานิช
๖ ส.ค. ๒๕๕๙
เป็นเรื่องจริงครับ อาจารย์หมอ ;(
Many still have not realized we are in 21st century - now.
We have not 'learned enough" about where we are. We have not imagined enough about where we go.