วันที่ 83 วันที่ฝนตก 07092559
วันฝนตก...เป็นครูเวร......แสนเปียกปอน
ไหลอาบแก้ม...อวลอร...พาสั่นไหว
หนาวร่างหนา...ไม่สั่น....เท่าหนาวใจ
คิดถึงคน.....ที่อยู่ไกล..... ณ เมืองแพร
สอนห้าคาบ......ติดกัน.....ไม่พร่ำบ่น
โดนนิเทศ....สังคม....ยังสู้ไหว
ไม่ได้ทาน....ข้าวกลางวัน....ไม่เป็นไร
เป็นครูเวร....นั่นไง....หน้าที่เรา
คาบห้าหก...ศิลปะ....ชั้นป.สี่
หนูทำให้...ครูคนนี้....แสนหวั่นไหว
นี่ฉันแย่....ขนาดนี้....ได้อย่างไร
ไม่เคยได้....ความเคารพ....จากนักเรียน
เหนื่อยทั้งกาย...และใจ...ในวันนี้
ในวันที่...น้ำตา....ของฉันไหล
จะเป็นครู...ที่ดี.....ได้อย่างไร
ถ้ายังทำ....ไม่ได้....ให้ดีพอ
คาบเจ็ด...เว้นว่าง...ให้คลายเศร้า
ฉันวิ่งเข้า....ห้องน้ำ...ให้สดใส
ปรับอารมณ์....เพื่อเตรียมสอน....คาบต่อไป
ปรับหัวใจ.....ให้แกร่ง....มีแรงทน
คาบแปด...เจอแสบ......ห้องป.สาม
พยายาม.....สอนเด็กให้.......ไม่สับสน
แต่เด็ก....ก็คือเด็ก......ไม่อดทน
วิ่งเล่น....ซุกซน.....ไปตามวัย
สอนเสร็จ...ครูเวร....ก็เข้าสิง
ทั้งเดินวิ่ง....ดูเด็ก....ไม่หลีกหนี
ตั้งใจจะ....ไม่ให้เกิด....เรื่องไม่ดี
ครูคนนี้...ทำเต็มที่.....แสนพยายาม
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น