วันที่ 53 ความวุ่นวาย ในวันภาษาไทยแห่งชาติ...(29 กรกฎาคม 2559)

วันนี้ครูพี่เลี้ยงลากิจ ส่วนครูบัดดี้ประจำห้องก็ติดภารกิจด่วน ดังนั้นหน้าที่ต่าง ๆ ทั้งเข้าแถว โฮมรูม ตรวจสมุดจดการบ้าน ดูแลความสะอาดของห้องเรียนและความเรียบร้อยต่าง ๆ ก็คงเป็นหน้าที่ของเราแล้วล่ะ หนักหน่อยนะวันนี้ แต่ก็สู้เต็มที่ค่ะ ฝึกไว้ เก็บประสบการณ์เพื่ออนาคต

เนื่องจากเช้าวันนี้ฝนตกจึงมีการเข้าแถวหน้าห้อง เมื่อถึงคาบโฮมรูม ตอนแรกก็แอบกังวลว่าจะพูดจะคุยเรื่องอะไรกับนักเรียน แต่สุดท้ายแล้ว มันก็มีเรื่องให้เตือน ให้บ่นตั้งมากมาย (นี่เรากลายเป็นคนขี้บ่นไปแล้วหรือนี่) ซึ่งบางเรื่องมันก็ออกมาจากปากอัตโนมัติ เพราะทีเชอร์รักพวกหนูนั่นแหละถือได้บ่นนะคะ

หลังจากนั้นก็เข้าสู่ช่วงการเรียนการสอน วันนี้ได้สอนวิชาภาษาไทยในคาบแรก เพราะแลกคาบกับครูพี่เลี้ยงเอาไว้ สอนไปสอนมา เอ๊า! ออกมากินนมได้แล้วค่ะ เพราะถ้าไม่รีบกิน เดี๋ยวจะเลยเวลาคาบเรียนวิชาอื่น ต้องเผื่อเวลานิดหน่อย มาถึงคาบที่ 2 ตอนนี้นั่งตรวจสมุดจดการบ้านอย่างจริงจัง 30 เล่ม เพราะเด็กไม่มาโรงเรียน 3 คน เอ่อ...นี่ก็ต้องส่งสถิติอีก เกือบลืมเลย

หลังจากตรวจสมุดจดการบ้านเสร็จ เด็ก ๆ ก็เข้าห้องมากันละ หมดไป 1 คาบอย่างรวดเร็ว เข้าสู่คาบเรียนที่ 3 กับวิชาคณิตศาสตร์ วันนี้สอนเรื่องการลบแบบมีการกระจาย ก็อย่างที่เคยบอกไว้ เนื่องจากเป็นเรื่องที่ต่อเนื่องมาจากบทที่ 2 พอนักเรียนเข้าใจหลักการ ก็เลยไม่ต้องสอนอะไรมาก นักเรียนก็สามารถทำได้ แต่ก็ยังมีบางคนที่ทำไม่ค่อยได้เลย ต้องเคยอยู่ประกบตลอด ถึงจะทำได้ ซึ่งบางทีดูแล้วเหมือนว่าเด็กจะยังขาดความมั่นใจในตัวเองด้วย ก็ต้องฝึกฝนกันต่อไป

เมื่อถึงเวลาทานข้าว เป็นอะไรที่ค่อยข้างวุ่นวายมาก แต่ก็สามารถคุมไปได้ สำหรับเมนูวันนี้ ก็อร่อยดี แต่เค็มมากเลยทีเดียว ซึ่งฉันคิดว่าทางร้านน่าจะปรับปรุงเรื่องนี้นิดหน่อย ถือจะดีกว่าจริง ๆ

สำหรับวันนี้ทางโรงเรียนจัดกิจกรรมวันภาษาไทยแห่งชาติ ซึ่งเราจะต้องพาเด็กประถมไปเข้าร่วมด้วย ซึ่งทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมมีมากมาย ทั้งการประกวดจัดนิทรรศการวรรณคดีไทย จัดทำโครงงานภาษาไทย การประกวดร้องเพลงเกี่ยวกับวรรณกรรมไทย การแข่งขันทักษะภาษาไทย และกิจกรรมออกร้านของนักเรียนชั้น ม.6 และที่สร้างความสนุกสนาน เสียงหัวเราะและและความตื่นเต้นให้กับเด็ก ๆ และทุกคนที่เข้าร่วมกิจกรรมในวันนี้ ก็คือการแสดงละครของแต่ละคณะสี ที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อยทีเดียว

ตอนแรกมันก็ดีอยู่หรอก แต่เมื่อกิจกรรมมันนานเกิน เด็กก็เริ่มเบื่อ เริ่มเล่นกัน หนักสุกคือถ่มน้ำลายใส่หัวกัน ไม่ไหวเลย สุด ๆ จริง ๆ จากนั้นเริ่มลุก แยกย้ายกันไปนั่นนี่ และแล้วความซวยก็เริ่มบังเกิด เมื่อต้องพาเด็กกลับห้อง แต่ปรากฏว่าเด็กไม่ครบตามจำนวน เด็กหาย!!! (อีกแล้ว) ซึ่งเด็กคนนั้นเอง ก็เป็นเด็กพิเศษ ต้องกินยาด้วยตลอด... เมื่อสอบถามเด็กในห้องก็ไม่มีใครเห็น แล้วฉันจะทำยังไง เมื่อเด็กที่เหลือก็ไม่มีคนเฝ้า และเด็กที่หายก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ฉันจึงตัดสินใจให้โย่ง เด็กชายร่างใหญ่ ที่ไว้ใจได้ที่สุดไปตามหา สักพักก็วิ่งกลับมา แล้วบอกว่าไม่เจอเลย เฮ้อ...มันเป็นเรื่องใหญ่มากนะ โชคดีที่มีเพื่อน แล้วครูท่านหนึ่งผ่านมาพอดี ฉันจึงตัดสินใจเฝ้าห้องไว้ แล้วก็วิ่งลงไปตามหา ขึ้นลงอาคารเป็นสิบกว่ารอบ ถามป้าติ๋ม (คนทำความสะอาด) ครูพยาบาล แกก็บอกว่าไม่เห็น ถามเด็กมัธยมก็ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครพบ วิ่งรอบอาคาร ก้มดูใต้ท้องรสบัส ก็ไม่เจอ หน้าเริ่มซีด เจอครูถามครู เจอนักเรียนถามนักเรียน จนครูคนหนึ่งบอกว่าเห็นเขาวิ่งขึ้นไปบนอาคารละนะ ดีใจสุด ๆ แต่เมื่อถึงบนอาคารกลับไม่เห็นมี หรือเราจะสวนทางกับเขา ก็วิ่งขึ้น วิ่งลง เข้าห้องออกห้อง ก็ยังเหมือนเดิม ไม่เจอเลย มาถึงห้อง เด็กทำน้ำสีเลอะเต็มเสื้อพื้นเมืองอีก โอ๊ย...มันไม่ไหวแล้ว ที่จะมาตามหาคนเดียว ฉันจึงตัดสินใจเข้าไปบอกท่านรอง เมื่อพูดจบเท่านั้นแหละ ท่านรองก็ตกใจมากเช่นกัน แต่ท่านคิดได้ว่า เมื่อกลางวันตาของแกมาที่โรงเรียน อาจจะกลับไปด้วยก็ได้ แต่มันไม่ใช่อย่างงั้นน่ะสิคะ ก็เมื่อตอนจะไปร่วมกิจกรรมภาษาไทยก็ยังไปด้วยกันอยู่เลย และกระเป๋า หนังสือ สมุด ก็ยังเต็มโต๊ะ จากนั้นก็วุ่นก็ทั้งแผนกประถม จนกระทั่งครูปิ๊กกลับมา แกก็ไปช่วยหา ปรากฏว่า เด็กน้อยคนนี้ไปเล่นบาสกับรุ่นพี่มัธยมที่สนามนู้น โธ่! สุดยอดจริง ๆ

และเนื่องจากวันนี้มีประชุมประจำเดือนครูทั้งโรงเรียนต้องขึ้นไปประชุม ส่วนนักศึกษาฝึกสอน ก็คงไม่พ้นหน้าที่เดิม เฝ้าเด็กอีกเช่นเคย มันเป็นเรื่องที่วุ่นวายมากสำหรับเย็นนี้ กว่าจะหาเด็กเจอ เด็กห้องเราก็ยังเก็บของต่าง ๆ ไม่เรียบร้อยเลย ก็ต้องรีบลงไปรวมกับห้อง ป.1/2 ให้เร็วที่สุด เพราะครูต้องรีบเข้าประชุม ไม่มีใครดูเด็ก ไม่นานนักผู้ปกครองก็เริ่มทยอยมารับเด็ก เมื่อเด็กกลับกันพอสมควร ก็ฝากห้องไว้กับเพื่อนฝึกสอนอีกคน แล้วก็ตัดสินใจไปเก็บกวาดห้องที่รกสุด ๆ สำหรับเย็นนี้ เสร็จแล้วก็รีบมาเฝ้าเด็ก อย่าได้ถามเลย งานบนโต๊ะที่ไม่ได้ตรวจ กองจะล้นหัวละ

คืนนี้อย่าได้ถามเลย กลับถึงหอคงนอนสลบเป็นแน่ ป่วนมาก เหนื่อยมาก แต่ก็สนุกมาก และมีความสุขมากเช่นกัน