วันที่ 72 ไม่ลืม (31 สิงหาคม 2559)

ไม่ลืม ทุกวันพุธฉันจะช่วยครูพี่เลี้ยงอยู่เวรหน้าเสาธง ดูแลนักเรียนทำกิจกรรม และเตรียมความพร้อมนักเรียนนำกล่าวคำปฎิญาณตน อาทิตย์ที่แล้วเด็กน้อยที่นำกล่าวคำปฏิญาณตนลูกเสือสำรองได้ลืมข้อที่ 2 วันนี้ฉันก็เลยติวเข้มและให้ทำสมาธิ พอขึ้นไปพูดฉันนี่รอลุ้นอยู่ข้างล่าง สรุปคือไม่ลืม ทำได้ดีมาก เมื่อเด็กลงมาจากเวทีก็พูดกับฉันว่าผมไม่ลืมแล้วครับ แล้วก็ยิ้ม ฉันยิ้มตอบพร้อมลูกหัวเบา ๆ

ครูแป้ง เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับครูแป้ง ครูสอนภาษาอังกฤษ ปกติเจอกันทุกวันแต่ไม่มีโอกาสได้พูดคุย วันนี้ตอนที่ฉันดูแลเด็กหน้าเสาธง ครูแป้งก็มาช่วยครูพี่เลี้ยงของฉันดูแลเด็กด้วย จากนั้นก็ถามฉันว่าอยู่เอกอะไร แล้วสอนที่นี่ทั้งเทอมไหม ครูแป้งก็เล่าประสบการณ์การฝึกสอนตอนที่เป็นนักศึกษา ฉันก็เล่าเรื่องราวชีวิตการเป็นนักศึกษาโครงการผลิตและพัฒนาครูสู่ความเป็นเลิศ พร้อมกับเล่าชีวิตความเป็นอยู่ในดินแดนสะลวง แม้จะห่างไกลความเจริญแต่ก็ค้นพบความสุขที่แท้จริงจากคนรอบข้าง "ครูเป็นเลิศ"

รอ รอ รอ มีสอนคาบเดียวคือคาบที่สี่ บอกเด็ก ๆ ว่าเรียนบนห้องเพราะวันนี้ไม่มีการทดลอง ฉันก็นั่งรอหน้าห้อง เวลาก็ล่วงเลยไปทำไมครูไม่ปล่อยเด็กสักที ฉันจะเปิดประตูเข้าไปบอกครูว่าเวลาหมดแล้วแต่ก็ไม่กล้า ก็นั่งรอ 20 นาที ครูเปิดประตูออกมาบอกว่าลืมดูนาฬิกา ขอโทษที ฉันก็รีบไปสอนและตรวจงานที่ค้างคา ทุกครั้งที่ฉันสอนต่อจากครูคนนี้จะปล่อยเด็กช้ามาก คิดดูว่าบางคาบเหลือเวลาสอนไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พอให้ทำการทดลองก็แทบจะไม่ทัน แรก ๆ ฉันขึ้นไปตามเด็กมาเรียนนะ เพราะรู้ว่าครูปล่อยช้า แต่หลัง ๆ มานี่ไม่ได้ไปตาม เป็นครูเรื่องเวลามันสำคัญนะ ทุกครั้งที่ฉันสอนจะไม่ปล่อยเด็กเกินเวลา บางทีก็ปล่อยก่อนเวลา 5 นาทีเพื่อให้เด็กเตรียมตัวเรียนวิชาถัดไป