วันที่ 36 เรื่องเล่าจากครูเวร (5 กรกฎาคม 2559)

เดือนใหม่กับเวรใหม่ เดือนนี้ทำหน้าที่ครูเวรประจำวันอังคาร โดยรับผิดชอบเวรประตู 1 (ประตูหน้าโรงเรียน) ต้อนรับเวรใหม่ด้วยสายฝนโปรยปราย นั่งรับไหว้นักเรียน ดูแลเรื่องการแต่งกายและการนำอาหารมารับประทานในโรงเรียน เหตุการณ์เช้านี้ปกติดี อยู่เวรกันสามคน ฉันนั่งใกล้ครูที่เป็นชาวต่างชาติ เขาพยายามชวนเราคุย เราก็ตอบเท่าที่เราตอบได้ ใช้ความพยายามอย่างมากในการสื่อสาร ตอนแรกฉันนั่งรับไหว้นักเรียน ครูต่างชาติก็มองมาทางฉันแล้วไหว้ตาม ครูทำท่าไหว้เหมือนไหว้พระ ฉันก็สอนการไหว้ที่ถูกต้องและการไหว้ที่สวยงาม ภูมิใจที่เกิดเป็นคนไทย ยิ้ม ไหว้ ทักทาย เป็นแบบอย่างที่ดีให้คนอื่นได้

เราได้ยินเสียงได้อย่างไร คาบที่สามทำกิจกรรมเราได้ยินเสียงได้อย่างไร ตอนแรกก็ถามนักเรียนว่าเคยดูโทรทัศน์หรือข่าวที่มีการใช้ภาษามือหรือไม่ เหราะเหตุใดจึงต้องมีการใช้ภาษามือ คนหูหนวกไม่สามารถได้ยินเสียงได้เพราะเหตุใด และนักเรียนคิดว่าส่วนประกอบของหูมีอะไรบ้าง ให้นักเรียนตอบคำถามตามความเข้าใจของตนเอง จากนั้นให้แต่ละกลุ่มศึกษาใบความรู้เรื่องส่วนประกอบของหู ตอบคำถามส่วนประกอบและหน้าที่ของส่วนประกอบต่าง ๆ นักเรียนแต่ละกลุ่มตั้งใจทำกิจกรรม อาจมีการพูดคุยเสียงดังและเล่นกันบ้าง แต่ก็ถือว่ายังพอควบคุมพฤติกรรมได้

ล้มเหลว อีกครั้งกับการสอน ป.5/3 นักเรียนพูดคุยกันเสียงดังมาก ฉันเหมือนล้มเหลวในการสอน ล้มเหลวที่ไม่สามารถควบคุมชั้นเรียนได้ ล้มเหลวที่พูดแล้วไม่สามารถทำให้นักเรียนปฏิบัติตามคำสั่งได้ ล้มเหลวกับการที่ไม่สามารถเป็นครูที่ดีได้ ล้มเหลวที่ไม่สามารถพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นทั้ง ๆ ที่เคยล้มเหลว เคยผิดพลาดมาหลายครั้ง

ครูเวร ตอนเย็นยังคงทำหน้าที่ครูเวร เริ่มปฏิบัติหน้าที่เวลา 16.00 - 17.00 น. ฝนก็ยังคงตกเหมือนเดิม เจอเหตุการณ์ ๆ หนึ่ง เมื่อมีเด็กผู้ชายยืนร้องไห้กลางสายฝน พยายามถามว่าหนูเป็นอะไรแต่นักเรียนก็ไม่ยอมบอก เรียกให้มาอยู่ในที่ร่มก็ไม่ยอมมา แล้ววิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ เวลาผ่านไปไม่นานนักก็เห็นเด็กคนนี้อีกครั้งพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากจมูกและปากก็เปื้อนไปด้วยเลือด ฉันกับครูก็ตกใจรีบพาเด็กไปล้างหน้า เข้าไปเอาทิชชู่ในห้องวิชาการ ออกจากห้องมาเด็กก็หายไป เจออีกทีวิ่งออกไปนอกโรงเรียนและข้ามถนนไปอีกฝั่ง ด้วยความเป็นห่วงก็รีบตามไป แล้วพามาอยู่ในโรงเรียน จากนั้นผู้ปกครองก็มารับ ที่เด็กร้องไห้เพราะคิดว่าพ่อแม่ไม่มารับ ติดต่อผู้ปกครองไม่ได้ การทำหน้าที่ครูเวรประตูหน้าโรงเรียนก็ดีไปอีกอย่าง ได้เจอ ได้เรียนรู้ชีวิตของเด็ก ได้เห็นความอดทนของลูกที่นั่งรอพ่อแม่มารับ ได้เห็นความอดทนของพ่อแม่ที่ต้องฝ่าฟันรถติดเพื่อมารับลูก

ความประทับใจ เด็กน้อยคนนี้มารยาทดีมาก ยิ้มใส ไหว้สวย ไหว้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน น่ารักมากค่ะ ความสุขของครูเวร แค่นี้ก็สุขใจ