๔๒๐. ความรู้สึก..ล้วน ๆ
อ่านเรื่องราวในไลน์...พบเรื่องที่เร้าใจ..อ่านแล้วโดนใจไม่ใช่น้อย เรื่องสั้นสั้น..มีอยู่ว่า...
สามี..บอกข่าวดีภรรยาว่า จะได้พักร้อน ๑๐ วัน..ภรรยาก็เลยดีใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...หลังจากดูแลสำรับกับข้าวให้สามีเป็นที่เรียบร้อย ภรรยาก็เอ่ยเอื้อนขึ้นมา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
“พี่ได้หยุดหลายวัน เราไปเที่ยวตากอากาศกันไหม จะไปเที่ยวทะเลก็ได้ ไปท่องเที่ยว เดินป่า เที่ยวน้ำตก ชมภูเขา หรือสถานที่สำคัญ ที่เราไม่เคยไป สัก ๓ – ๔ วัน ขับรถไปเรื่อยๆ....” สามี ได้ฟังแล้ว มีสีหน้าเรียบเฉย...เหมือนมีเป้าหมาย หรือ คำตอบอยู่ในใจ...อยู่แล้ว
“ เรา จะไปเที่ยวทำไม ให้มันเหนื่อย เปลืองเงินเปลืองน้ำมัน ไปไกลๆขับรถอันตราย รถก็สึกหรอ เรานอนพักผ่อนอยู่บ้าน เปิดแอร์เย็นสบาย ไม่ดีกว่าหรือ...ถ้าอยากไปเที่ยวที่ไหน เราก็ซื้อแมกกาซีนสถานที่ท่องเที่ยวที่เราอยากไป...มาอ่าน..อ่านบ่อยๆก็เหมือนกับได้ไปจริงๆ....นั่นแหละ”
ภรรยา..มองหน้าสามี ออกอาการ เหวอ..และอึ้งไปพักใหญ่ เธอไม่ได้พูดอะไร...และไม่รอคำอธิบายจากสามี
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ สามีกลับเข้าบ้าน อาบน้ำอาบท่าเสร็จสรรพ เข้านั่งประจำที่ที่โต๊ะอาหาร ก็พบความว่างเปล่า..ที่โต๊ะ..มีนิตยสาร อยู่ ๔ – ๕ เล่ม ว่าด้วยวิธีทำอาหารและรายการอาหารที่น่าสนใจมากมาย
“...วันนี้ ...ทำไมไม่มีอาหารวางบนโต๊ะเลยล่ะ ได้เวลาทานอาหารแล้วนะครับ...” สามีบอกภรรยา
“ไม่ต้องทานสักวันสองวันคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดูรูปภาพไปก่อน..อยากทานอาหารดีๆ มีอยู่ทุกภูมิภาค..ของไทย ในนิตยสารจะบอกไว้หมด พี่ลองเปิดดูไปนานๆ ก็เหมือนกับได้ไปทานจริง ๆ ไม่ต้องไปทานไกล ๆ และไม่ต้องเลอะเทอะด้วยค่ะ...”
เรื่องนี้...ไม่สำคัญว่าจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่..อาจมองได้ว่าเป็นมวยถูกคู่ แต่จงเข้าใจเถิดว่า..อย่าได้ทำลายบรรยากาศและความรู้สึกที่ดีๆ และจงคิดถึงอกเขาอกเรา...คนเราคิดไม่เหมือนกัน และจงให้ความสำคัญกับปัจจุบัน ความรู้สึก..และบรรยากาศเชิงประจักษ์.....
ก็เหมือนกับโรงเรียน..ที่ครูบางท่านอาจมองว่า..ทำไมต้องเก็บกวาดบริเวณอาคารและทำห้องเรียนให้สะอาดสดใสทุกวัน..ทั้งที่..ทำไปก็ไม่มีใครมาเห็น ไม่มีใครมาตรวจ และนักเรียนก็เรียนได้ ครูก็สอนได้...ไม่เห็นจะต้องอะไรมากมายเลย
แต่ในความเป็นจริง..การสร้างบรรยากาศให้น่าอยู่น่ามอง และทำให้สิ่งรอบข้าง น่าอยู่ ดูแล้วมีความสุข..มันเป็นความรู้สึก...ที่สัมผัสได้..เรียนรู้และสร้างได้...ให้อยู่คู่งานและชีวิต...
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๓ กรกฎาคม ๒๕๕๙
