เรื่องเล่าอื่นๆ 1 ชีวิตของตัวผมเอง
ผมชื่อ อานันตชัย สุระพินิจ ชื่อเล่นชื่อเก๋า ผมเรียนรัฐศาสตร์การเมืองการปกครอง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ผมเกิดในครอบครัวดีที่สุดสำหรับตัวผม ครอบครัวผมเล่นการเมืองมันอาจจะไม่ได้ร่ำรวยแต่มันเป็นที่ที่อบอุ่นและเป็นที่ผมคิดถึงตลอดเวลา บ้านผมอยู่ บ้านโนนสะอาด ตำบลไพศาล อำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด พ่อแม่ผมมีลูก 2คน ผมเป็นลูกชายคนโต ผมเป็นคนที่ทำให้พ่อกับแม่ผมเสียใจละร้องให้กับผมมาตลอก ผมอยู่บ้านที่เรียกว่าบ้านนอกเลย แต่พ่อกับแม่ส่งผมเข้ามาเรียนในเมืองตลอด ผมเรียนอนุบาล1 ถึง ป.6 ที่โรงเรียนอนุบาลร้อยเอ็ดเป็นโรงเรียนที่เป็นระดับหนึ่งในจังหวัดร้อยเอ็ด และพอจะขึ้น ม.1 ผมได้ไปสอบเข้าโรงเรียนร้อยเอ็ดวิทยาลัย ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด แต่ผมไม่สามารถสอบเข้าได้พ่อแม่ได้หาวิธีช่วยผมจนผมได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนร้อยเอ็ดวิทยาลัยซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด เพื่ออยากให้ผมจบ ม.6 มาจะได้เรียนมหาลัยที่ๆคณะที่ดีๆ แต่ตัวผมเองไม่ตั้งใจเรียนมากและเกเรมาก ผมติดเพื่อนไม่เรียนหนังสือ หัดดูดบุหรี่ หัดกินเหล้า มีเรื่องชกต่อยเกือบทุกวัน เป็นวัยที่คึกคะนองมาก หัดลองเสพยา หักลองสิ่งที่ไม่ดี ผมเป็นคนที่ไม่ดีมากคนหนึ่ง และประวัติผมไม่ดีและเกรดเฉลี่ยผมไม่ดี จบม.3 ทางโรงเรียนไม่ให้ผมศึกษาต่อ ทำให้พ่อกับแม่ผมเสียใจมาก และตัวผมก็ไม่อยากเรียนอีกแล้ว แต่พ่อกับแม่อยากให้ผมได้เรียนและส่งผมมาเรียนที่โรงเรียนในตัวอำเภอและผมก็รับปากกับแม่ว่าผมจะตังใจเรียนและเป็นคนดี พอผมย้ายมาเรียนผมก็ทำตามคำที่ผมรับปากกับแม่ไม่ได้ ผมเข้ามาเรียนผมเริมรู้จักเพื่อนใหม่ๆและมีเพื่อนต่างจังหวัดย้ายมาเรียนกับผมและสนิทกันและผมได้เริมทำเรื่องไม่ดีอีกครั้ง โดยผมเริมกลับมาเล่นยา เริมหันมาขายยา ขายปืน ทำสิ่งผิดกฎหมาย หลงละเริงทำให้ผมคึกคะนอนมาก มีเรื่องชกต่อย ฟันแท่งบ่อยมาก มีเรื่องให้เจ็บตัวตลอด เกือบถึงตายก็มี เป็นช่วงที่ผมทำตัวแย่มาก แอบออกจากบ้านไปเที่ยวไปหาเพื่อน และเรื่องใหญ่ที่สุดที่ผมทำให้แม่กับพ่อผมเสียใจมากที่สุดคือ ตอน ม.6 ผมถูกตำรวจจับ และทางโรงเรียนจะไล่ผมออก ทำให้พ่อกับแม่ผมเสียใจกับผมมากผมเห็นน้ำตาพ่อกับแม่ผมโกรธตัวเองมาก เป็นช่วงชีวิตที่แย่ที่สุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตผมเลย และผมจึงสาบานกับตัวเองว่าผมจะเลิก ผมจะกลับตัวกลับใจ และจะไม่กลับมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีก และผมจึงกราบขอบขอโทษขอโอกาสอีกครั้งพ่อกับแม่ท่านยังให้โอกาสผม พอผมเรียนจบ ม.6 มาผมได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยมหาสารคามในรอบรับตรง ทำให้พ่อกับแม่ดีใจมาก และมีอีกครั้งที่แม่ผมเสียใจมากผมทำปืนแม่ผมหาย ปืนแม่ที่ผมทำหายเป็นปืนที่แม่ผมเป็นผู้ใหญ่บ้านดีเด่น ผู้ใหญ่บ้านแหนบทองคํา และได้ปืนพระราชทาน เป็นปืนที่แม่ผมได้มาด้วยความสามารถ แต่ผมทำปืนหาย แม่ผมเสียใจมากและแม่ไม่ด่าผมซักคำ ผมร้องให้แล้วแม่ก็สอนให้ผมมีความรับผิดชอบ ผมเป็นคนไม่เอาไหน ไม่มีความรับผิดชอบ และนับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ผมเรียนอยู่ปี3 ถ้าผมจบซัมเมอร์นี้ ผมจะเหลือหน่วยกิจอีก 18 หน่วยกิจ และความฝันผมอยากจบ 3ปีครึ่ง เพื่อเป็นของขวัญขอบคุณให้พ่อกับแม่ เป็นของขวัญที่ได้เลียงดูและและให้โอกาสกับลูกคนนี้มาตลอด ละมีโอกาสผมอยากขอโทษในสิ่งที่ผมผิดพลาดไปและต่อไปชีวิตผมจะต้องเดินต่อไป และจะพยายามทำให้พ่อกับแม่มีความสุข และจะไม่ทำให้เสียใจอีกและจะพยายามเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ และจะเป็นคนดีที่พ่อกับแม่ต้องการ.... ขอบคุณคับ
.
อ้างอิงรูป .facebook อรวรรณ สุระพินิจ
ความเห็น (1)
นึกว่าจะไก้ฟังเรื่องเล่าในแบบไทย ๆ 555
หากสามารถเล่าเรื่องตัวเองในเทศกาลนี้เพิ่มเติม จะดีมากๆ ครับ
13/7/2559