๔๐๔. นิว กรับทอง..นักเรียนคนที่ ๗๙

ความเป็นชุมชนที่ยากจน มีไม่ถึง ๒๐๐ หลังคาเรือน รายล้อมโรงเรียนขนาดเล็กที่ผมสอนอยู่ มีสภาพที่ไม่กันดาร การคมนาคมสะดวก แต่ก็เหมือนว่าความเจริญยังเข้าไม่ถึง เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่เงียบสงบ เมื่อการเจริญเติบโต คืบคลานไปอย่างช้ามาก เช่นนี้ โรงเรียนของผม จึงเล็กอยู่ร่ำไป..

แต่ถึงจะเล็กอย่างไร ก็ยังแตกต่างจากโรงเรียนขนาดเล็กด้วยกัน ที่อยู่ในตำบลและอำเภอเดียวกัน ที่เขาจะมีสภาพเล็กลงเรื่อยๆ แต่ของผมเด็กจะเพิ่มทุกปี ปีละ ๒ – ๓ คน...ซึ่งไม่ใช่เด็กในพื้นที่ ไม่ใช่เด็กในเขตบริการ แต่เป็นเด็กที่ย้ายมาจากโรงเรียนข้างเคียง ที่ห่างไกลกัน ๓ – ๕ กิโลเมตร

วันที่ผมย้ายมาดำรงตำแหน่ง..วันนั้น จำนวนนักเรียน ๔๗ คน วันนี้..๗๙ คนแล้ว เมื่อปีที่แล้ว ในวันเดียวกันนี้ มีนักเรียน ๗๔ คน พอสิ้นปีการศึกษา ๒๕๕๘ จำนวนนักเรียน ๘๐ คน... วันนี้..ต้นปีการศึกษา เริ่มต้นที่ ๗๙ คน ก็เชื่อว่า ปลายปีการศึกษา ๒๕๕๙ จำนวนนักเรียนน่าจะจบได้ที่ ๘๐ คน ค่อนข้างแน่นอน.....

นักเรียนคนที่ ๗๙ เดินทางมารายงานตัวในวันนี้ หมายเลขที่ลงทะเบียน คือ ๕๔๓ เข้าเรียนชั้น ป.๑ โดยผ่านการเรียนชั้นอนุบาล ๑ และ ๒จากโรงเรียนใกล้เคียง..คุณแม่ที่พามาเข้าเรียนบอกว่า เปิดเทอม ป.๑ ลูกไม่อยากไปโรงเรียน..แต่พอบอกว่า จะให้ย้ายไปเรียนที่บ้านหนองผือ..ลูกชายตื่นแต่เช้า แต่งตัวอย่างเรียบร้อย..พร้อมเดินทาง..ก็เป็นเรื่องที่แม่แปลกใจอยู่เหมือนกัน..

เด็กใหม่ชื่อ เด็กชายสมภพ กรับทอง ชื่อเล่นว่า นิว...ผมดีใจ...ที่ได้ กรับทอง มาเพิ่มอีก ๑ คน เพราะประธานนักเรียนคนปัจจุบัน เรียนเก่ง มีความประพฤติดี สร้างชื่อสียงให้แก่โรงเรียนมาหลายปีแล้ว ก็นามสกุล..กรับทอง เหมือนกัน เขาคือ เด็กชายศรายุทธ หรือ โก้ กรับทอง

แต่ นิว กรับทอง คนนี้ เข้าป.๑ ..วันแรก..ก็ยังเขียนหนังสือไม่ได้เลย ซึ่งเพื่อน ป๑ ด้วยกัน ที่เลือนชั้นมาจากอนุบาล ๒ อ่านคล่อง เขียนคล่องแล้ว เขียนชื่อตัวเองได้แล้วทุกคน..แต่ก็ไม่เป็นที่หนักใจของผมและครูประจำชั้นแต่อย่างใด..ชื่อก็บอกแล้วว่า..เขา คือ นิว กรับทอง

ถึงแม้ว่าผม..จะได้เด็กเพิ่มปีละไม่มาก แต่ก็เพิ่มขึ้นทุกปีนั้น ผมพยายามมองหาสาเหตุในมุมมองที่เป็นบวก..ทั้งที่โรงเรียนผมก็เล็กๆ ครูก็มีไม่มาก อาคารเรียนก็ไม่ได้ใหญ่โต หรือชาวบ้าน ผู้ปกครอง มองเห็นสิ่งใด..แล้วบอกต่อๆกันไป...

ผมกับครูจะไปโรงเรียนแต่เช้า ช่วยนักเรียนเก็บกวาดอาคาร ทำความสะอาดถนนหนทาง ผู้ปกครองที่มาส่งบุตรหลาน เขาเห็นภาพนี้ทุกวัน ตอนเย็น ผมกับครู จะส่งเด็กถึงรถผู้ปกครองทุกคันและทุกคน..จนกว่าเด็กจะกลับบ้านกันหมด..ตอนเช้า ตอนเที่ยงวัน และเวลาพิเศษ ถ้ามีโอกาสผมจะช่วยเสริมเติมเต็มให้นักเรียนชั้น ป๑ – ป.๖ ทุกวัน จนรู้จักเด็กเป็นรายบุคล..สามารถให้คำแนะนำผู้ปกครองนักเรียนได้ ว่าควรดูแลช่วยเหลือสนับสนุนลูกหลานอย่างไร ข้อนี้หรือเปล่า ที่เขาเห็นว่าเราเอาใจใส่..จึงวางใจส่งลูกหลานมาเข้าเรียน..

แต่..จะด้วยอะไรก็แล้วแต่..สำคัญที่สุด ก็คือ หน้าที่และความรับผิดชอบ ของความเป็นครู...ที่ปฏิบัติอยู่ ก็ถือเป็นมาตรฐานวิชาชีพ ที่ต้องตระหนัก...ศักดิ์ศรีของความเป็นครู เราเลือกเด็กไม่ได้ เราเลือกที่จะเอาแต่ความสบายใส่ตัวคงไม่ได้... แต่เราเลือกที่จะทำความดีได้..ก็เท่านั้นเอง

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๘ มิถุนายน ๒๕๕๙

[คุณมะเดื่อ]

ยินดีกับความก้าวหน้าของโรงเรียนจ้ะ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับท่าน ผอ.

-มาร่วมต้อนรับนักเรียนคนใหม่ครับ

-รอติดตามอ่านเรื่องราวของ"นิว กรับทอง"ครับ