เสียงระฆังหมดยก เตือนภัยชีวิต ให้กล่าวคำอำลาเวทีชีวิตบนสังเวียนของนักสู้ ดูเหมือนจะหมดเวลา เป็นไปตามชะตากรรมของชีวิต เมื่อชีวิตเจอทางตันจำเป็นต้องหันหลังกลับเป็นทางออกที่ดีที่สุด ไม่ได้หมายถึงการหยุดนิ่งหรือยอมแพ้...เรียนรู้ทีจะเข้าใจความเป็นไปของสัจจธรรมความสุขสงบบนผืนป่า รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอาจเหลือไว้แค่ความทรงจำ ...ซาไกน้อย ..มิตรภาพที่งดงามตลอดกาล......เหมือนผ่านไปแค่วันวานยังคงเป็นเรื่องราวที่เรียงร้อยไว้ในหัวใจ....จากใบเหลือง...ที่พึงระวัง...พัฒนาคำสั่งเป็นใบแดงเป็นกำแพงกั้นระหว่างเราห้ามเคลื่อนย้ายของหนัก ห้ามถือสัมภาระ ห้ามยืนนาน ๆ กับโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทและตามมาด้วยข้อเข่าเสื่อม ลดการเดินให้น้อยลง ขึ้นลงบันได ไม่สะดวกนักพิจารณาคงต้องพักยก อิสรภาพเริ่มถูกจำกัด เหลือไว้เพียงระฆังใจจึงต้องคิดใหม่ ปรับเปลี่ยนวิธีคิด เริ่มชีวิตที่ปล่อยวาง เพื่อไม่ให้หนักมากเกินไป เหมาะกับวัยและกาลเวลา เพื่อรักษาความสมดุล.ให้ดำรงอยู่โดยไม่เป็นภาระต่อผู้อื่น.......คิดถึงนะ...คิดถึงจัง.....ถูกหมอสั่งห้ามปีนเขาอีกต่อไป.....
หยุดพักรักษาตัวก่อนค่ะพี่ จันเคยได้ยินว่ามีท่าบำบัดรักษานะคะโรคนี้นะคะ
การพักเดินป่าได้หยุด...แต่การสอนของพี่ครูหยินคงต้องก้าวไปในแนวทางที่ทำได้แน่นอนในห้องเรียนก็พัฒนากระบวนการเรียนรู้ได้นะคะ ผลิตสินค้าสู่การเรียนรู้กับ STEM ได้ค่ะ
ดูแลสุขภาพดีๆนะครับ
คิดถึงๆๆ
มายินดี..ที่คุณครูหยิน..จะได้ มี เวลา..ดูแลตัวเอง..นะเจ้าคะ..รักษาสุขภาพ..เจ้าค่ะ