ยามขึ้นอย่าหลง ยามลงอย่าท้อ

เชื่อเหลือเกินว่าทุกคนต้องมีช่วงเวลาหรือมีจุดที่รู้สึกเหนื่อย พอความเหนื่อยที่ว่านี้มันสะสมมาก ๆ เข้า ก็ทำให้คิดกับตัวเองคนเดียวว่า จะไปต่อไหวไหมนะเรา รึจะหยุดไว้แค่นี้นะ เคยกันใช่ไหมครับ? แล้วพวกเราเลือกหรือตัดสินใจกันยังไงครับ ผมว่า 98ใน100 คน คงเหลือที่จะก้มหน้าก้มตาทำในสิ่งที่เคยทำ เป็นในคนที่เคยเป็นเหมือนเดิมต่อไป เพราะเราต่างก็รู้ดีว่า ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้ มีดีใจ พอใจ แล้วก็มีเสียใจ หรือเศร้าใจ ขึ้น-ลง สลับกันไป บางช่วงอาจจะยาวนานกว่าช่วงอื่นมากกว่าปกติ แต่มันจะหายไปแน่ ๆ

อยู่ในตำแหน่งนี้มา 6 เดือน ผมดีใจที่ตัวเองได้ตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่างที่เป็นประโยชน์กับนักเรียน ผู้ปกครองและคุณครู แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ รวมถึงคิดว่าจะทำแล้วแต่มันยังทำให้เกิดขึ้นไม่ได้ ว่าด้วยการบริหารเป็นศาสตร์แต่เวลาใช้ต้องเอาไปใช้ในแบบศิลป์ มีอำนาจแต่ใช้แบบไม่ลืมหูลืมตาอำนาจที่มีก็ไม่ได้ทำให้ใครเขายำเกรงหรือเคารพได้ ถ้าถ้ามีแล้วไม่ใช้เลยก็เสียของ ในช่วงหลัง ๆ มานี่คนมักจะเรียกผมว่า ผอ. ก็ขอบคุณที่ให้เกียรติผม แต่พออยู่กับตัวเองจะพยายามบอกตัวเองว่า "อย่าเหลิงนะมึง ยัง ๆ ยังไม่ได้เป็น" สิ่งสำคัญคือการพิสูจน์ตัวเองในขณะที่โอกาสเป็นของเรา ตอนนี้ วันนี้ ทำได้ให้ลงมือทำเลย เพราะพรุ่งนี้ มะรืนนี้โอกาสอาจเป็นของคนอื่น ถ้าเป็นอย่างนั้นเราเองที่ต้องมานั่งเสียใจและเสียดายเวลาที่ผ่านมา

ผมเป็นคนทำงานเร็ว ด้วยความที่เร็วจึงมีบ้างที่ทำให้งานออกมาผิดพลาดบ้างเล็กๆ น้อยๆ ก็เรียนรู้กันไป พอมาอยู่ในตำแหน่งหัวเรือใหญ่ ก็ได้เรียนรู้(จริงๆ)ว่า ถ้าผู้นำ นำไปผิดทางความเสียหายที่เกิดขึ้นมันจะมากกว่าลูกน้องทำอย่างมหาศาล ดังนั้น งานของเราจึงต้องทั้งละเอียด รอบคอบ คิด ทบทวน ปรึกษา หาความรู้เพิ่มเติม แต่ต้องตัดสินใจให้ทันต่อสถานการณ์ บางทีคิดนานไปหน่อย ว่าจะ...ว่าจะ พอเอาเข้าจริง..อ้าว ไม่ทันแล้ว (เซ็งเลย)

บางทีก็นึกกับตัวเองนะว่า เรามาถึงตรงนี้ได้ไงนี่ มันไกลลลลลลลมากจากจุดเริ่มต้นของชีวิต แล้วต่อไปเราจะไปได้ไกลอีกแค่ไหนนะ หรือจะมีชีวิตแบบปกติทั่วไป ตื่นเช้า อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ทำงานๆ เครียด ตกเย็นกลับบ้าน กินข้าว อาบน้ำ เล่นเน็ท นอน เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนเกษียณ ตอนเย็นที่ผ่านมาพาเด็กๆ ไปเดินงานแก่งคอยย้อนรอยสงครามโลก เดินผ่านพี่นักดนตรีคนตาบอด แกสะพายกี่ตาร์โปร่งกับเมาท์ออแกน ...สักพักเสียงเมาท์ออร์แกนก็เริ่มแว่วมา ผมยืนดูเพลงที่แกเล่น และร้อง ก็นึกกับตัวเองในใจ เออว่ะ ชีวิตเราที่เราบ่นว่าเหนื่อยเริ่มท้อแล้ว แต่เทียบไม่ได้เลยกับชีวิตที่พี่คนนี้แกต้องเจอในทุกวัน พอถึงตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกว่า ชีวิตเรานี่ดีแล้วนะ ดีมากๆแล้ว ดีจริงๆ

ปล.1 เอาเพลงพี่ปู มาฝากครับ เสียงเมาท์ออแกน เศร้าโคตรๆhttps://www.youtube.com/watch?v=wHYEYJGURpM
ปล.2 พี่คนตาบอดแกเล่นกีตาร์ไป เป่าเมาท์ออแกนไป ร้องไป แต่ก็ยังเพราะกว่าที่ผมเล่นกีตาร์(อย่างเดียว) ไม่รู้กี่เท่า 555
ปล.3 เขาบอกว่าชีวิตเป็นงี้แหละ ยามขึ้นอย่าหลง ยามลงอย่าท้อ ^^