​No Sweat, No Sweet ไม่ลำบาก ไม่สำเร็จ (แปลให้เป็นไทยแบบสวย ๆ ผมนึกไม่ออกจริง ๆ ครับ)

ผมมีงานอดิเรกอยู่ไม่กี่อย่าง ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ จนเรียนมหา'ลัย คือ 1.เล่นเกมส์ (มาก่อนเลย) 2.อ่านหนังสือ (ทุกประเภท) และ 3.เล่นกีตาร์ บางช่วงเวลาของชีวิตก็อาจไม่ได้ทำครบทั้ง 3 อย่าง แต่ก็สลับกันไปกันมาอย่างนี้ตลอด ในบรรดางานอดิเรกทั้ง 3 อย่างที่เล่ามานี่ ดูเหมือนว่าจะมีแค่ข้อ 2 ที่มีผลบวกต่อชีวิตมากที่สุด เพราะการอ่านหนังสือทุกประเภททำให้พอจะมีเรื่องหรือมีวัตถุดิบในสมองเอามาเล่า เอามาพูด และสุดท้ายคือเอามาใช้ กับการทำงานและชีวิต(บ้าง)

แต่ก็ใช่ว่า ข้อ1 และข้อ3 จะไม่มีประโยชน์กับชีวิตเลยนะ ข้อ1 เท่าที่พอนึกได้คงทำให้เป็นคนสนใจพวกเทคโนโลยี ICT และเป็นคนที่เรียนรู้เทคโนโลยีพวกนี้ได้เร็ว (ครั้งหนึ่งเคยรับจ้างซ่อมคอมฯ และประกอบเครื่องคอมฯขาย ทั้งๆ ที่ไม่ได้เรียนเรื่องนี้มาเลย) ส่วนข้อ3 นี ถ้าจะบรรยายสรรพคุณของมันก็อาจพอพูดได้ว่าการเล่นกีตาร์เป็นความลุ่มหลง(Passion) ของผมเลยทีเดียว สมัยเด็กเวลามีใครถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ส่วนมากเด็กๆก็จะตอบว่า เป็นหมอ ตำรวจ ทหาร หรือเป็นครู พยาบาลประมาณนั้น ผมจำได้ว่าเขียนในประวัติว่าอยากเป็นนายร้อย จปร. (เพราะได้ยินผู้ใหญ่พูดและก็เชียร์บ่อยๆ แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคือทหารนะแหละ) แต่ในใจจริง ๆ ตอนนั้นอยากเป็นกีตาร์ฮีโร่ และเท่าที่พอจำได้ ว่ากีตาร์ฮีโร่ในวัยเด็กที่เราอยากเป็นแบบเขาคือ พี่โอ้ โอฬาร พรหมใจ (โซโล่เพลงไฟปราถนายังติดหูผมอยู่เลย)

ความสำเร็จไม่ได้มาเพราะเพียงแค่คิด แต่ต้องเริ่มจากลงมือทำ ถึงแม้คุณลงมือทำ ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่ได้หมายความว่า มันจะสำเร็จ แต่ที่แน่นอนคือถ้าไม่เริ่มทำจะไม่มีวันสำเร็จแน่ ผมเริ่มเรียนกีตาร์จริงๆจังเมื่อปี 34 ที่โรงเรียนสยาม ยามาฮ่า บางกะปิ ถึงจะส่งไปเรียนกับคนยอดศิลปินระดับโลก ถ้าไม่เริ่มจากตัวเราข้างในก็สูญเปล่า ผมเรียนไม่กี่เดือนก็ล้มเลิก เบี้ยว หนีเรียนเพราะไปเรียนแล้วไม่ทันคนอื่น หลังจากนั้น แีกหลายปีต่อมา ผมก็ยังไปสมัครเรียนกีตาร์อีก 2 ครั้ง สรุปว่าไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักครั้ง สัจจธรรมที่พบได้เรียนรู้คือ คนเก่ง เกือบทั้งหมดเกิดจากการฝึกฝน ฝึกอย่างถูกวิธี และฝึกอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ เรื่องนี้เอาไปใช้ได้กับทุกอย่างไม่ใช่เฉพาะกับการเล่นกีตาร์ ถ้าเมื่อไหร่คิดว่าเก่งแล้ว เมื่อนั้นเราก็จะกลายเป็นคนโง่ทันที ดังนั้นอย่าละเลยการหาความรู้ใหม่ๆใส่ตัว อย่าละเลยการฝึกฝน และสุดท้ายละเลยที่จะสำรวจงานของตัวเอง ที่ผ่านมาเป็นยังไง ดีขึ้นหรือแย่ลง จะพัฒนาต่อไปให้ดีขึ้นยังไง

ปล. 1 เอาเพลงพี่โอ้มาฝากครับ เหนือคำบรรยายจริง ๆhttps://www.youtube.com/watch?v=OaGp0XXbZDc
ปล. 2 คนเล่นกีตาร์ส่วนมาก ช่วงแรกๆจะเลิกเล่นเพราะเจ็บนิ้ว แต่ถ้าทนไปสักแป๊บก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เหมือนกันครับ เวลาทำงานเจอกฎ/วิธีการ/รูปแบบใหม่จากผู้บริหารคนใหม่ แรก ๆ ก็ไม่ชินอึดอัด ผ่านไปสักพักก็เออ ไม่มีอะไรนี่นาเราทำได้