ตลอดระยะเวลา 4 ปีที่ได้เข้ามา ศึกษาอยู่ในรั้วเทาชมพู กับเวลาที่ผ่านมาได้ทั้งความสุข สนุกสนาน และประสบการณ์ต่างๆ มีทั้งเสียงหัวเราะ และเสียงร้องไห้ ในบางครั้งที่มีปัญหามีเรื่องไม่สบาายใจไม่มีคนให้ปรึกษาในเวลานั้นคนแรกที่คิดถึงคือพ่อกับแม่ อยากให้ท่านมานั่งอยู่ใกล้ๆแต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเราจากท่านมาไกลเพื่อมาตามความฝันที่เราตั้งไว้ ได้แต่บอกตัวเองทุกวัน ต้องรีบทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จเร็วๆเพื่อทำให้พ่อแม่ภูมิใจ และเวลานี้เราก็ใกล้จะไปถึงความฝันแล้วเหลือเวลาอีกไม่นานเราต้องจากเพื่อนและรั้วเทาชมภูนี้ไปเราคงต้องคิดถึงแย่เลยโดยเฉพาะเพื่อนในกลุ่มซึ่งเขาเป็นคนรักเพื่อนคอยช่วยเหลือให้คำปรึกษาในเรื่องดีๆเสมอไม่เคยทิ้งเพื่อนที่สำคัญเรียนเก่งด้วยนะ อยากรู้ใช่ไหมละว่าเขาชื่ออะไร บอกก็ได้เขามีนามว่า " วราภรณ์ " ตลอดเวลา 4 ปี เขาจะเสมอต้อนเสมอปลายตลอด และอีกคนที่ลืมไม่ได้เขาเป็นคนสวย น่ารัก สนุกสนาน รักเพื่อน เป็นคนที่เรียนดีและตั้งใจเรียนดีมากเสมอต้นเสมอปลายกับเพื่อนอยากรู้ไหมเขาชื่ออะไร บอกให้ก็ได้ เขาคนนี้ก็คือ "อ้อย หรือวิไลวรรณ " ผู้น่ารักไง สัญญาว่าจะคิดเพื่อนสองคนนี้ตลอดไปไม่มีวันลืมความทรงจำดีๆระหว่างที่เราได้ร่วมสุขร่วมทุกข์ มีรอยยิ้มและเสียงร้องให้ร่่วมกัน ถึงแม้จะจากไปไกลแสนไกลก็จะไม่มีวันลืม " จะรักกันตลอดไป "
ไม่มีความเห็น