พ่อ แม่ ก็แก่เฒ่า ......จำจากเจ้า ไม่อยู่นาน
ค่ำคืนวันนี้เป็นวันที่ช่างแสนเงียบเหงา และยังไม่รู้ว่า "ชีวิต" จะได้อยู่แบบมีความสุขแบบนี้อีกนานสักแค่ไหน ด้วยเพราะหน้าที่อีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำให้พ่อแม่ภูมิใจ "การทำงาน" การเดินทางอันแสนไกลที่จะต้องจากความสุขจากรักแท้นี้ไป ความใกล้ชิดแบบนี้ไม่รู้ว่าจะมีอยู่ได้นานสักแค่ไหน แต่ก็จะขอใช้ช่วงเวลานี้ เสพสุขให้ได้เต็มที่ทุก ๆ วินาที
วันนี้ผมจึงนำเอาวรรณกรรมรักแท้ที่ได้รับจากเพื่อน ๆ มาฝากท่านอีกบทหนึ่ง เพื่อบันทึกวรรณรักแท้ร่วมกันครับ
จะพบ จะ พ้องพาน ......เพียงเสี้ยววาน ของวันคืน
ขอเถิด ถ้า สงสาร ......อย่ากล่าวขาน ให้ช้ำใจ
คนแก่ ชะแรวัย ......คิดเผลอไผล เป็นแน่นอน
ไม่รัก ก็ไม่ว่า ......เพียงเมตตา ช่วยอาทร
ให้กิน และให้นอน ......คลายทุกข์ผ่อน พอสุขใจ
เมื่อยาม เจ้าโกรธขึ้ง......ให้นึกถึง เมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ......ได้ใครเล่า เฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่....แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ผล ......เติบโตจน สง่างาม
ขอ โทษ ถ้าทำผิด ......ขอให้คิด ทุกทุกยาม
ใจแท้ มีแต่ ความ ......หวังติดตาม ช่วยอวยชัย
ต้นไม้ ที่ใกล้ ฝั่ง ......มีหรือหวัง อยู่นานได้
วันหนึ่ง คงล้มไป ......ทิ้งฝั่งไว้ กลายเป็นดิน
ขอขอบพระคุณรูปภาพจากครอบครัว "วงศ์ชิดวรรณ"
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปภังกร