๗๒๖. ๑ มื้อ...เพียงแค่อิ่ม
นับจากวัยย่างเข้าเลข ๕๔...ฉันเป็นคนที่ชอบนำอาหารที่ทำเอง
มาทานในมื้อกลางวันด้วยเกือบทุกวัน...ยกเว้น วันไหนที่ตื่นสาย
ทำไม่ทัน...แต่ก็น้อยมาก...เพราะฉันจะเป็นคนที่ชอบ Plan ตัวเอง
อย่างเสมอ...ว่าควรทำเรื่องอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว...
เรื่องการทำงาน...ฉันจะ Plan ตัวเองตลอดเวลา...จึงทำให้ฉันไม่มี
ปัญหาในการดำรงชีวิต...อาจเรียกว่า เป็นคนมีความรับผิดชอบต่อตนเอง
สูงมาก ๆ...สมัยเด็ก ๆ ตอนฉันเป็นนักเรียนประถม มัธยม หรือแม้แต่ในระดับ
อุดมศึกษา ฉันก็นำอาหารมาทานตอนกลางวัน...ประหยัดได้ฉันก็จะประหยัด
เพราะคิดว่า...ทานอะไรก็ได้ที่ทำให้ท้องของฉันอิ่ม...ไม่หิวฟุ้งเฟื้อ...
ไม่ออกไปทานข้างนอก...นำมาทานที่ห้องทำงาน ทำเสร็จก็ทำงานต่อ
ได้งานอีกไปในตัว ดีกว่าออกไปข้างนอก กว่าจะได้กลับเข้ามาก็เกือบบ่ายโมงครึ่ง
ทำให้เสียเวลาทำงานไปอีก...
หากจะทานอาหารพิเศษ นั่นแสดงว่า...มื้อนั้น มีอะไรพิเศษ ๆ สำหรับฉัน
หรือครอบครัวของฉันเอง...ฉันคิดว่า ประหยัดได้ก็ควรประหยัด...เพราะยังมี
รายจ่ายอื่นอีกมากมายที่จะต้องใช้เงินในการดำรงชีวิต...ยิ่งตอนเป็นเด็ก ๆ
หาเงินได้ ก็ควรรู้จักเก็บ ประหยัด อดออม เพราะเชื่อได้เลยว่า...วันข้างหน้า
เราจะต้องได้ใช้มันอย่างแน่นอน...เพียงแต่จะวันใด เรื่องใด เท่านั้นเอง...
ฉันชอบนำอาหารมาทานที่ห้องทำงานของฉันเสมอ กระปุกข้าวก็เล็ก ๆ
บางครั้ง น้อง ๆ แซวฉันว่า "พี่บุษพอทานเหรอค่ะ?"...คริ ๆ ๆ
พอสิค่ะ...เห็นตัวพี่ใหญ่ แต่พี่ทานอาหารไม่เยอะหรอก ทานเพียงแค่อิ่มเท่านั้นเอง
อาจเป็นเพราะระบบเผาพลาญของพี่ไม่ดีมากกว่า...จึงทำให้ตัวฉันไม่ผอม...
ฉันเห็นบางคนทานอาหาร แล้ว ทำให้นึกถึง คนที่เขาอดอยากกว่าเรามากกว่า
ประหยัดได้ก็ควรประหยัด เพราะทานแบบไหน ก็อิ่มเหมือนกัน...
ตอนเป็นเด็ก ๆ ฉันก็ไม่ค่อยคิด...แต่พอโตขึ้น ฉันคิดได้ หากย้อนหลังได้
ฉันคงรวยกว่านี้เป็นแน่...คริ ๆ ๆ...๑ มื้อ เพียงแค่อิ่ม จริง ๆ...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๐ มกราคม ๒๕๕๙
ความเห็น (1)
ขอบคุณค่ะ สำหรับกำลังใจจากทุก ๆ ท่าน