ทางผ่าน

ระหว่างที่ผมเดินเท้ากลับที่พักกว่า 3 กม. ขอมีรถหลายร้อยคันวิผ่านผมคันแล้วคันหล้า ซึ่งทุกคนคงเห็นผมเป็นตัวประหลาดตัวหนึ่ง เพราะผมเดินอยู่คนเดียวและมืดมาก 555. เข้าเรื่องเลยดีกว่า รูปนี้เป็นรูปที่ผมถ่ายขณะเดินเท้ากลับ ซึ่งส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นภาพที่สวยมากๆๆ และของจริงบอกได้เลยว่าสวยมากๆๆๆ จริงครับ ที่ผมแปลกใจคือ ไม่มีใครลงมาถ่ายรูปหรือสนใจมันเลยทั้งๆที่มันสวยมาก และคำตอบที่ทำไมถึงไม่มีใครสนใจก็คือ รถทุกคันต่างตรงดิ่งไปยังเป้าหมายทึ่ตั้วเอาไว้ ไปยังสิ่งที่ตัวเองตั้งไว้ จนลืมสนใจสิ่งรอบข้างระหว่างทาง ซึ่งเป็นสิ่งที่สวยงามกว่าสิ่งที่พวกเค้ากำลังตรงดิ่งไปหาเสียอีก ซึ่งต้องไปแย่งชิงเบียดเสียดคับคนนับพันครับ สรุปคือ ไม่ว่าเป้าหมายเราจะสูงหรือต่ำแค่ไหน สำคัญมากน้อยเพียงใด ระหว่างทางก็สำคัญไม่แพ้กันครับ และการที่เราทำอะไรแตกต่างจากคนหมู่มากไม่ได้หมายความว่าเราโง่แต่อย่างใดแต่มันเป็นความกล้าหาญที่ใครก็ไม่มี แตกต่างอย่างสร้างสรรค์. #อาจพิมพ์วกไปวนมานะครับแตอยากให้ลองอ่านและจับใจความดูนะครับ