กลับคืนถิ่น...แผ่นดินเดิม
มีช่วงเวลา...ไม่กี่ช่วงเวลาที่เรานึกถึงเมื่อไรแล้วทำให้เรายิ้มได้ทุกที
วันซ้อมวันแรกกับเพลง โอ้เด็กมอนอ ที่ในโดมเปิดต้อนรับบัณฑิตตอนนั้นใจรู้สึกตื้นตันมาก
จากเคหา...ฉันมาอยู่ไกล
ดวงทหัย...ฉันไร้ไออุ่น
ขาดญาติมิตร...และผู้มีพระคุณ
โอ้เด็กมอนอ...
4ปีกับการเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ 4ปีที่หล่อหลอมบัณฑิตคนนี้ให้เติบโต
ฉันเชื่อว่าคงมีหลายคนเคยถามคำถามว่า เราเรียนไปเพื่ออะไร??
ในเมื่อเราจบไปแล้ว บางคนอาจจะไม่ได้ทำงานตรงกับสายที่เรียน
หรือบางคนอาจจะออกมาทำธุรกิจค้าขาย แทบไม่ได้ใช้วุฒิการศึกษาในการสมัครงาน
แต่สำหรับฉัน ปริญญาใบนี้ไม่ใช่แค่นั้น...
ตลอดระยะเวลา4ปี มหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ให้อะไรกับฉันมากมายนอกจากการศึกษา
มหาวิทยาลัยแห่งนี้ หล่อหลอมความคิดให้ฉันโตขึ้น
มหาวิทยาลัยนี้ทำให้ฉันได้รู้จักคนมากมาย และได้รับมิตรภาพกลับมามากมาย
4ปีที่อยู่ไกลบ้าน มหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็เปรียบเหมือนกับบ้านหลังที่สองของฉัน
ซึ่งไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...กลับไปกี่ครั้งก็ยังอบอุ่นใจเหมือนเดิม
เราอาจจะคิดว่าเราได้ใบปริญญาแผ่นเดียวกลับไป
แต่ถ้าคิดดูดีๆ แล้วจะรู้ว่า4ปีที่เราย่างก้าวเข้าสู้รั้วมหาลัยมีสิ่งใดบ้างที่เปลี่ยนไป
จากเด็กตัวเล็กๆ ที่พลัดจากอกแม่เพื่อไปตามหาความฝัน
ยังจำน้ำตาที่รินไหล ในวันที่แม่ส่งเข้าหอในวันแรก
อุปสรรคมากมายที่เจอ อุปสรรคที่ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น
ขอบคุณมหาวิทยาลัยนเรสวร ที่หล่อหลอมให้ฉันกลายเป็นบัณฑิตอย่างสมบูรณ์แบบ
และไม่ว่าจะกี่ปี...ก็ยังเฝ้ารอวันที่ได้กลับมาเยือนมหาวิทยาลัยแห่งนี้อีกครั้ง
ความเห็น (3)
ความทรงจำนั้นงดงามเสมอครับ
ขอแสดงความยินดีด้วยครับ
อย่าหายไปนานนะครับ
ขอบคุณอาจารยืต้น และอาจารย์ขจิตนะค่ะที่แวะมาเยี่ยมเยียน