บทความเรื่อง The value of university : Where’s best? ลงพิมพ์ในนิตยสาร The Economist ฉบับวันที่ ๓๑ ตุลาคม - ๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๘ ซึ่งอ่านได้ ที่นี่ บอกเราว่ามหาวิทยาลัยแพงกว่า ไม่ใช่ว่าจะดีกว่าเสมอไป
อ่านบทความแล้วรู้สึกคุ้นๆ นะครับ เขาบอกว่าเวลานี้ใน สรอ. มีสถาบันอุดมศึกษา ๗,๘๐๐ แห่ง มีการผลิตบัณฑิตมากกว่าสมัยใดๆ แต่สมรรถนะของบัณฑิตไม่ค่อยตรงความต้องการของนายจ้าง
อ่านแล้วผมเกิดความรู้สึกว่า ประเทศผู้นำด้านทุนนิยมของโลก กำลังโดนพิษทุนนิยมกัดกร่อนคุณภาพ อุดมศึกษาของตน แต่ก็ยังดีที่เขามี evidence เตือน และบทความบอกว่ารัฐบาล ปธน. โอบามาหาทางเข้าไปจัดการมหาวิทยาลัยส่วนที่คุณภาพต่ำ
โปรดสังเกตว่า ปัญหาอยู่ตรงไหนเขาแก้ที่นั่น ไม่ใช่ใช้มาตรการเดียวกันทั่วทั้งระบบอุดมศึกษา อย่างที่บ้านเรามักทำกัน
นำไปสู่ระบบ “Ranking” ใหม่สำหรับมหาวิทยาลัยใน สรอ. คือจัดอันดับความคุ้มค่าเงิน หากเข้าไปเรียน เป็น ranking ที่ช่วยเป็น evidence ต่อการตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัยสำหรับเข้าเรียนระดับปริญญาตรี เป็นข้อมูลว่า เข้าเรียนมหาวิทยาลัยใด ให้ผลระยะยาวในทางรายได้ดี
ระบบใหม่นี้ ดำเนินการโดยกระทรวงศึกษาธิการของ สรอ. และเรียกชื่อว่า College Scorecardนิตยสาร ดิ อีโคโนมิสต์ เอาข้อมูลจากเว็บไซต์นี้มาวิเคราะห์เพิ่มเติม เพื่อตอบคำถามที่มีประโยชน์ ต่อการลงทุน ชีวิตระยะยาวจากการเข้าเรียนมหาวิทยาลัย โดยที่การวิเคราะห์มีความซับซ้อนมาก ทำให้บทความนี้น่าอ่านมากสำหรับผู้บริหารอุดมศึกษา โดยต้องค่อยๆ อ่าน ลงรายละเอียด จึงจะได้สาระลึกๆ ในการตีความ “คุณค่า” ของชีวิตการเรียนมหาวิทยาลัย
ข้อสรุปในบทความของ ดิ อีโคโนมิสต์ คือ จะมีรายได้ดีหลังจบปริญญา ๑๐ ปี ขึ้นอยู่กับ
มหาวิทยาลัยที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง แต่บัณฑิตรายได้สูง มักจะจัดการศึกษาร่วมกับภาคธุรกิจเอกชน หรือภาคปฏบัติงานจริง (real secters)
คนมักลือกันว่าเรียนสาขามนุษยศาสตร์มักรายได้ต่ำ แต่คนที่เรียนภาษา (อังกฤษ) และประวัติศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยชั้นดี มีรายได้ดี
สาขาที่รายได้อยู่ในกลุ่มต่ำสุดคือ ศาสนาและศิลปะ
คำว่า “บัณฑิต” ของเขาหมายถึงคนที่เข้าเรียนในปีที่ทำการศึกษา เข้าเรียนแล้วจะเรียนจบหรือไม่ เขารวมหมด
อ่านทั้งในบรรทัด และระหว่างบรรทัด ผมคิดว่า การบริหารมหาวิทยาลัยให้เกิดภาคีความร่วมมือที่แน่นแฟ้นในภาคชีวิตจริง (Real Sectors) สำคัญยิ่ง ต่อการจัด Learning Space ให้แก่บัณฑิต เพื่อชีวิตที่ดีในระยะยาวของบัณฑิต
ผมคิดว่า สิ่งหนึ่งที่ให้คุณค่ามากตอนเรียนมหาวิทยาลัย คือการได้คลุกคลีสมาคมกับเพื่อนๆ (และอาจารย์) ในต่างสาขาวิชาหรือสาขาวิชาชีพ ทำให้ได้ “เรียนรู้” กว้างขวาง เป็นบัณฑิตที่มีทั้ง Depth และ Breadth ตรงนี้ท้าทายผู้บริหารมหาวิทยาลัย ว่าจะจัด Learning Space ในมหาวิทยาลัยจาก “ชีวิตในแคมปัส” อย่างไรบ้าง เป็นประเด็นที่น่าจะเอามาปรึกษาหารือกันในหมู่มหาวิทยาลัยชั้นนำของไทย เรื่องนี้ไม่มีเอ่ยถึงในบทความนี้
ทำความเข้าใจ College Scorecard ที่เน้นวัดรายได้ต่อปี หลังจบปริญญา ๑๐ ปี แล้วย้อนคิดเข้าหาตัวเอง ผมคงจะเป็นตัวฉุดต่อมหาวิทยาลัยมหิดล และคณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล เพราะผมมีรายได้น้อยมากในตอนนั้น สะท้อนว่า ไม่มีผลการวิจัยใดสมบูรณ์
วิจารณ์ พานิช
๗ พ.ย. ๕๘
ห้อง ๘๑๔ โรงแรม The Concordia, กรุงวอชิงตัน ดีซี
ไม่มีความเห็น