ชีวิตที่พอเพียง : ๒๕๔๑. ควงสาวเที่ยวอเมริกา ๑๕. AAR

เราออกเดินทางวันที่ ๒๔ กันยายน และกลับถึงบ้านวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๘ ได้เที่ยวกับบริษัททัวร์ ๖ วัน ในทัวร์ที่เรียกว่า 7-Days Yellowstone Tour กับเที่ยวเองที่เมือง ซีแอตเติ้ล ๕ วัน และประชุมเรื่อง EIP (Evidence-Informed Policymaking) ๓ วัน เป็นทริปที่รวมทั้งหมด ๑๗ วัน นับว่ายาวมาก

นี่คือการเที่ยวของคนแก่ ในบั้นปลายของชีวิต เป้าหมายคือการพักผ่อนหย่อนใจ เรียนรู้ และออกกำลัง การไปเที่ยวเอง ได้เดินมาก ทำให้เราออกกำลังมากกว่าชีวิตตามปกติที่บ้าน รวมทั้งได้แก้ปัญหาแปลกๆ ที่เผชิญ เราได้รับสิ่งต่างๆ เหล่านี้สมความมุ่งหมาย

มองจากมุมของอุตสาหกรรมท่องเที่ยว เมื่อครึ่งศตวรรษก่อนเป็นยุคของนักท่องเที่ยวอเมริกัน เวลานี้เป็นยุค ของนักท่องเที่ยวจีน อุตสาหกรรมท่องเที่ยวก็ปรับตามรสนิยมของนักท่องเที่ยว ราวนี้เราหลงเข้าดงนักท่องเที่ยวจีน บริการที่ได้รับจึงไม่เป็นไปตามที่เราคาดหมาย

เราได้เที่ยวเมืองซีแอตเติ้ล เมืองที่นับว่าใหม่มาก คือมีคนขาวมาตั้งเมืองเมื่อปี ค.ศ. 1850 นี่เอง หลังนครนิวยอร์กกว่าสองร้อยปี แต่เวลานี้นับว่าเจริญก้าวหน้าทันกัน และดูซีแอตเติ้ลจะมีภาษีกว่าในด้านอุตสาหกรรม ไฮเทค และนวัตกรรมด้วยซ้ำ น่าจะกล่าวได้ว่า เมือซีแอตเติ้ลกำลังอยู่ในขาขึ้นของความเจริญ เพราะวางตำแหน่ง การหารายได้ถูกทาง คือ อุตสาหกรรมไฮเทค เน้นนวัตกรรมและความสร้างสรรค์ จุดยืนของเมืองนี้ต้องเชื่อมโยง กับการศึกษาด้วย จึงจะได้ผล

เมืองที่เคยรุ่งโรจน์เมื่อ ๕๐ ปีก่อน เวลานี้ย่ำแย่ คือ ดีทรอยท์ กลายเป็นเมืองเสื่อมโทรม เพราะวางตำแหน่งการ หารายได้ผิด คือย่ำอยู่กับอุตสาหกรรมรถยนต์

เราได้เที่ยว Yellowstone National Park และได้นอนภายใน National Park สมใจ ได้เดินเล่นท่ามกลางความหนาว และแสงจันทร์ริมฝั่งทะเลสาบ Yellowstone ทั้งตอนกลางคืน และตอนเช้ามืด ได้เห็นความเป็นดินแดนแห่ง “ความร้อนใต้พิภพ” (Geothermal) และได้เข้าใจ “ความมีชีวิต” ของโลก ซึ่งเป็นธรรมชาติที่มนุษย์ควบคุมไม่ได้

เราได้ไปเผชิญทั้งอากาศร้อนและอากาศหนาว ช่วงเวลาส่วนใหญ่อากาศร้อน พบความหนาวที่ Yellowstone ตอนกลางคืน และที่ Seattle

ที่ Seattle เราได้เรียนรู้เรื่องปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนขาวกับคนท้องถิ่นดั้งเดิม ได้เรียนรู้ว่า ก่อนคนขาวไปถึง ดินแดนนี้สภาพธรรมชาติคล้ายๆ บ้านเราส่วนที่เป็นชนบทอย่างที่ผมเกิดและเติบโตในตอนเป็นเด็ก (แตกต่างกันตรงซีแอตเติ้ลเป็นภูเขา) สภาพนั้นจะค่อยๆ หมดไปจากโลก เหมือนกับที่มันหมดไปจาก Seattle

ตอนเดินทางกลับจาก ซีแอตเติ้ล เราไปเช็คอินที่สายการบิน ยูไนเต็ด ไปแอลเอ ขอให้เขาเช็คกระเป๋าไปกรุงเทพเลย (เพราะเราเดินทางต่อด้วยสายบินไทย ที่อยู่ใน Star Alliance ด้วยกัน) ที่แอลเอกลับกรุงเทพ เขาตรวจสอบที่เครื่อง คอมพิวเตอร์ แล้วบอกว่าไม่มีข้อมูลบอกว่าเราเดินทาง ต่อไปไหน จึงไม่สามารถเช็คกระเป๋าไปที่อื่นได้ เราต้องไปรับกระเป๋า ที่แอลเอ แล้วไปเช็คอินใหม่ ความรู้นี้เอาไว้ใช้ต่อได้ ในการซื้อตั๋วเครื่องบินครั้งต่อๆ ไป

ที่แอลเอ ตอนเดินทางกลับ เราได้พิสูจน์ความอดทนทางร่างกายของสาวน้อย เพราะระยะทางเดินจากเครื่องบิน ไปยังที่รับกระเป๋า น่าจะเกิน ๑ กิโลเมตร และเมื่อรับกระเป๋าแล้ว ต้องเดินจาก Termial 7, ผ่าน Terminal 6, และ 4 ไปยัง International Terminal น่าจะถึง ๒ กิโลเมตร สาวน้อยเดินได้ แม้จะดูเหนื่อยอ่อนไม่น้อย

กลับมาถึงบ้าน อากาศค่อนข้างสบาย สายวันอาทิตย์ที่ ๑๑ ตุลาคม ผมนั่งทำงานที่ระเบียงหน้าบ้าน มีเสียงนกหลากชนิดร้อง ให้ความสดชื่นที่หาไม่ได้ตอนไปเที่ยว

วิจารณ์ พานิช

๑๑ ต.ค. ๕๘